Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Síða 22

Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Síða 22
20 NÝJAR KVÖLDVÖKUR. Reir tóku boðinu með þökkum. Pilturinn hneigði sig þegjandi og gekk fram í eldsbirt- una. Don Estevan horfði enn á Tíbúrsió, og var sem honum væri ekki um hann— að hon- um félli illa að sjá hann. Tíbúrsió var fríður sýnum, jarpur á hár, dökkur á brún og augun bæði stór, dökk og fögur. Hann hafði íbogið nef, var munnfríður og bar lítinn kamp á efri vör. Risavaxna veiðimanninum brá líka, eins og Don Estevan, þegar hann sá unga manninn. En hann sagði ekkert, teygði húfuna lengra niður yfir augun og sat kyr. «Komdu, Pepe,» kallaði hann, «hvað ertu að slæpast? Komið og sýnið kurteisi.* Pepe kom og þó dræmt, tautaði eitthvað fyr- ir munni sér og settist hjá honum; hann hafði troðið loðskinnshúfu sinni ofan á eyru og bund- ið sér strút með rauðtíglóttum dúk, sem hann hafði líka bundið um sár sitt, og sá því lítt í andlit honum. Svo sneri hann sér frá eldinum svo mikið sem hann gat. »Og þið eruð að norðan frá — er ekki svo?» sagði Don Estevan. «Pað má heyra það á mæli ykkar.» «Eg er fæddur í Kanada; en hann félagi minn þarna er ættaður úr S—» « — — úr Nýju-Jórvík« greip Pepe fram í. «Félagi hans leit til hans hissa; «við erum skógafarar, sem kallað er, það er, við förum um skógana og eyðilöndin, því að loft- ið í bæjunum á ekki við okkur, og svo höf- um við ekki fyrir neinum að sjá.» «Það hlýtur að vera sorgleg og dauf at- vinna, og lítið í aðra hönd,» svaraði Don Estevan, «ekki meira en svona til dags og næt- ur,— Komið heldur með mér, báðir tveir; ef þið væruð með í leiðangri þeim, sem eg er að búa út, svo gætuð þið fljótlega fylt húf- urnar ykkar með gullsandi. Viljið þér vera með?« «Nei,» svaraði Pepe höstulega. Tröllið Ieit aftur undrandi á vin sinn, en snéri sér síðan að Spánverjanum og sagði al- úðlega: »Misvirðið ekki við okkur, herra. Við erum ekki gullfarar, og ætlum oss alls eigi að verða það. Frelsi vort elskum vér fremur öllu öðru, og næst því að lifa og láta eins og við viljum út í-guðs grænni náttúrunni. At- vinna okkar er alls ekki dapurleg í okkar aug- um, og þó við séum peningalitlir og fátækir, viljum vér samt ekki hafa skifti á lífinu við neina konunga.» Spánverjinn ypti öxlum; hann sá, að það mundi ekki duga að reyna að ná í þá félaga. Og þó hafði hann séð það til þeirra, að hann sárlangaði til að fá þá í lið sitt. Eigi leið á löngu fyrri en allir voru sofn- aðir, nema þeir félagar og Tíbúrsió. Reir flógu dýrin og héldu síðan af stað þaðan, Tíbúrsió hugsaði um alt sem á daga hans hafði drifið nú síðast, einstæðingsskap sinn, og svo ekki sízt um grun þann, er hann hafði fengið á Kúkilló. Hann var svo vanur skorti, að hon- um var ekki svo mikið í mun að ná í gull og auð, en hesturinn, sem Kúkilló hafði, var svo líkur hestinum, sem Arellanos fóstri hans hafði haft í síðasta sinni, er hann fór að heiman, og var hnotgjarn á vinstra framfæti —alveg eins og hann. Pað gaf honum illan grun. En með- an hann var að velta þessu fyrir sér, sigu augu hans saman og hann sofnaði. í dögun morguninn eftir voru allir vaknaðir og þjónarnir búnir að hafa saman hestana. Svo var farið snemma á stað. Tíbúrsió varð að ríða að baki Kúkilló eins og kvöldið áður, af því enginn söðull var til aukreitis. Svo héldu þeir áfram um daginn til kvölds. Pá sáu þeir hylla undir hasienduna del Venadó og steinbyggingarnar þar. Framh.

x

Nýjar kvöldvökur

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.