Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Síða 25

PRESTSSETRIÐ.
23
Hann hafði stundum reynt að lýsa fyrir
honum friðsamlegum lifuaðarháttum forfeðra
þeirra eða annara þjóða, en hann veitti því
enga athygli.
Hann hugsaði ekki um annað en það, sem
stóð í bókinni, og þár var ekki frá öðru sagt
en sífeldum ófriði og orustum. Allir þeir sem
við söguna komu, voru hermenn, og hetjurn-
ar óðu blóðstraumana hvar sem þær fóru.
Pað hafði engin áhrif á Ansgaríus, þó að
faðir hans reyndi að vekja meðaumkun lians
með þeim, sem blóðið mistu.
Stundum fanst prestinum , að það mundi
hafa verið réttara af sér, að láta hann aldrei
lesa neitt um þessar róstur og vígaferli kon-
unganna, og atreiðir og Iaunvíg forfeðra þeirra
í sögunni, heldur hneigja allan hug hans að
friðsamlegum störfum þegar í fyrstu. En þá
mintist hann þess, að hann hafði lært þetta
sjalfur í uppvexti sínum, og þá hlaut það að
vera rétt að láta son sinn læra það líka.
En samt átti hann að verða friðsamur mað-
ur þrált fyrir það. En ef hann yrði það nú
ekki?
«Ojæja —Alt ráð vort er í hendi drottins»,
sagði presturinn öruggur, og hélt áfram að
taka saman ræðuna.
«Pú ert alveg búinn að gleyma morgun-
matnum þínum, pabbi!» sagði Rebekka litla,
og rak Ijóshærða kollinn inn úr dyrunum. •
«Páð er alveg satt, eg er orðinn klukku-
tíma of seinn,« sagði faðirhennar, og gekk þeg-
ar inn í dagstofuna. Svo settust þau ein að
morgunverði, því að Ansgaríus litli fékk æfin-
lega að ráða sér á laugardögunum, þegar pabbi
hans var að semja ræðuna.
Pað var naumast hægt að hugsa sér tvo
rnenn samrýndari en prestinn og dóttur
hans, sem nú var átján ára.
Hún hafði aldrei haft neitt af móður sinni
aðsegja; það va r rétt að eins að hún mundi
eftir föla, broshýra andlitinu hennar. Móður-
missirinn var henni að vísu viðkvæmur, en
faðir hennar var svo blíðlyndur og ástríkur,
að hún gat ekki haft ástæðu til að sakna móð-
urelskunnar tilfinnanlega.
Föður sínum varð hún æ hjartfólgnari eftir
því sem hún eltist, og eyddi meir og meir
þeim tómleik og sorg, sem konumissirinn hafði
bakað honum. Viðkvæmni hans og blíða hafði
horfið um tíma fyrir sorg og söknuði, en nú
gat hann auðsýnt hana dóttur sinni, sem óx
og dafnaði undir handleiðslu hans; og sorgin
varð léttbærari og hugsunin rórri.
Þessvegna gat hann gengið henni í móð-
ur stað. Hann kendi henni að þekkja lífið frá
sömu hliðum, og með sömu föstu og heil-
brigðu skoðunum, og hann sjálfur. og það
var hans háleitasta takmark, að vernda hennar
ungu og viðkvæmu sál fyrir öllu því óhreina,
óheilbrigða og ókyrláta, sem veldur svo mik-
illi truflun í heiminum og gerir lífið svo erfitt.
Pegar þau stóðu bæði .uppi á hæðinni fyr-
ir norðan bæinn, og litu yfir hafið, ókyrt og
ólgandi, þá sagði faðir hennar við hana: »Svona
er lífið, Rebekka, lífið, þar sem börn heims-
ins hrekjast fram og aftur, þar sem óhreinar
ástríður bera bátinn, veikan og brothættan
eftir bylgjufallinu, og fleygja honum að síð-
ustu mölbrotnum upp á ströndina. Peir einir
getaboðið stormunum briginn, sem vernda hrein-
leik hjartans, og lagt öldurnar þróttlausar að fót-
um þeirra."
Rebekka hallaði sér að föður sínum; henni
fanst hún vera svo óhult hjá honum. Pað var
alt svo skýrt og augljóst, sem hann sagði,að
henni fanst sem bjart Ijós lýsti sér. erhún leit
fram á veginn og hugsaði um framtíðiua.
Hann gat leyst úr öllum spurningum henn-
ar, ekkert var svo háleitt og ekkert svo lítil-
fjörlegt, að hann vissi þess ekki úrlausn, og
þau ræddu saman jafnfeimulaust og óhikað
eins og sysíkini.
En þó var það eitt sem þau mintust aldrei
á einu orði. Rebekka talaði hispurslaust við
föður sinn út um alla heima oggeima, en hún
mintist aldrei á móðursína. Hún varð sífelt að
sneiða hjá því, alveg eins og hún væri að fara
ótal krókaleiðir, til þess að komast fram hjá