Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Side 39

SPARISKÓRNIR.
37
spurði hún dóttur yfirgarðyrkjumannsins, sem
stóð þar á tánum og var að horfa.
«Ekki mikið,« svaraði hún með austurlenzkri
ró, »lögreglan hefir hremt aldinsala einn, sem
hefir viðhaft ranga vog. Nú á hann að setja
upp spariskóna.«
Persar eru glaðlyndir menn, og reyna að
gera gott úr öllu, og setja því fallegustu nöfn
á alt það er ilt er og þungbært. Pannig kalla
þeir það »að setja upp spariskóna« að fá ilja-
stroku.
Iljastrokan er algeng refsing með Persum
Hún mun vera einhver hin sársta ráðning, er
hægt er að hugsa sér, en þó tiltöluiega væg,
því að þótt tvö — þrjú hundruð högg séu
lamin á iljarnar á manni, skemntir það ekki
heilsuna, ef ekki er því grimmlegar barið, og
maður er jafngóður að fám dögum liðnum.
Hýðingar fara fram með leðurbelgjum, full-
um af eplakjörnum, og eru þær hafðar við
karlmenn eina, þegar um stórbrot er að gera.
fljastroka er aftur gefin fyrir smærri brot, og
þykir eigi vanvirða að henni, enda er hún
jafnt lögð á aumustu förukerlingu og háan
embættismann og hinar tignustu konur, og þyk-
ir meðal annars þjóðráð til þess að fá menn
til að játa brot sín.
Miriam hafði mestu óbeit á iljastroku, þeg-
ar hún kom heim frá París, en svo vandist
hún henni fljótt, en hafði enn aldrei séð hana,
enda þótt hún sé daglegt brauð bæði úti og
inni, í kofum og keisarasölum þar eystra. En
nú tróð hún sér nær til að sjá betur. Hana
hálfógaði við þessu, en blóðlangaði samt til
að sjá, og reyua svo taugaþol sitt.
Sökudólgurinn var ungur maður, fríður
sýnum, vel limaður og bauð af sér góðan
þokka sem flestir Persar; lögreglan hafði samt
verið skyldurækin, tekið hann glóðvolgan og
kastað honum á grúfu á jörðina.
Þeir höfðu slitið af honum mislitu bómull-
arskóna, fært hann úr sokkunum og böðull-
inn var í óðaönn að leysa ofan af múldýrinu
tæki sín, til þess að fullnægja dóminum tafar-
laust. fótalásinn var Iagður á jörðina, og fæt-
ur þorparans festir á milli tveggja sterkra
tréblakka. Pað var rétt koinið að því, að spans-
reirsstengurnar hvinu ofan á iljarnar berar á
sökudólgnum.
En Miriam hafði ætlað sér of mikið. Söku-
dólgurinn virtist bfða refsingarinnar með meira
jafnaðargeði en hún. Pað fór um hana ónota-
hrollur og óþægilega tilkenningu fékk hún í
iljarnar. Hún lét augun aftur ogætlaði að fara,
en rakst í sömu svifum á fjárstjórann.
Hann var maður fríður sýnum, meðalmað-
ur vexti og vel limaður, og fóru föt hans svo,
að vöxturinn naut sín hið bezta. Hann var
fullur að vöngum, lítið eitt bjúgnefjaður, munn-
fríður, fagureygur og lágu brýrnar dökkar og
þéttur í boga yfir þeim. Hárið var svart, og
fé.ll slétt og mjúkt ofan á hið lága enni; skegg-
ið var mikið og þétt, dökkjarpt að Iit og fór
ágætlega.
Óðara en Miriam sá hann, datt henni ráð
í hug. Hann leitaði að sálarfegurð með kon-
unni. Hver veit nema hann telji brjóstgæðin
til hennar, og gæti hún þannig náð vegi inn
að hjarta hans.
Pað var eins og hann sæi hana ekki, en
nú vildi hún nota gæsina meðan hún gafst,
Hún lyfti blæjunni, og lét stóru, dökku augun
sín, sem allir gullhamramenn lofuðu svo mjög,
Ijóma til hans með innilegum aumkunarsvip.
«Herra — verið þér miskunsamur, — þér
getið ráðið svo miklu—þér getið ráðið því —
gefið mannaumingjanum upp refsingu hans —
það er hátíðisdagur í dag,» — hún bað með blíðri,
undurþýðri röddu, «eg get ekki horft á þessi
ósköp —að hugsa sér —að þér — eða eg—væri
í sporum þessa aumingja—biðjið honum vægð-
ar, gerið það fyrir mig.«
Hún varð hróðug með sjálfri sér er hún
sá að fjárstjóranum brá sýnilega við þessa þýðu
grátbæn hennar og bugaðist fyrir eldi augna
hennar.
Hann horfði um stund á hinn fagra og
tigulega vöxt hennar, eins og hann vildi læra
hana utanbókar, og lesa hana út inn í hjarta.
»Pér —þér biðjið fyrir hann — og eg, sem hélt