Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Síða 42

40
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
sem kann að nota þjónustu mína, og líka að
meta hana. Rví hefir enda verið skotið að mér
í dag, að ^sendiherrann okkar mundi verða
feginn ef hann fengi duglegan kvenmann heim-
anað, til þessað standa fyrir húsi sínu — og svo
— eins og eg sagði áðan —á maður líka vini«
— og hún leit um leið allíbyggilega til fjól-
unnar, sem þegar var tekinu að fölna á brjósti
hennar.
En Miriam kom engu orði upp fyrir vonzku
og gremju, og bandaði henni að eins fyrir-
litlega burtu með hendinni; þótti Liane þá
ráðlegast að hneigja sig í hnjáliðunum, eins
og tíðkast í skrautsölum í París, og hverfa.
«Hún dregur dár að mér,» sagði Miriam
másandi, »hún dregur dár að mér, ókindin
þessi!» og fleygði sér ofan í legubekkinn, tck
höndunum fyrir andlit sér og engdist sundur
og saman af heinjulausum ekka. «Eg get ekk-
ert hefnt mín á henni —en —hann skal fá það
borgað.
III.
Miriain hélt orð sín. Hún hélt hægt og
hægt, krókalaust hefndaleiðina —og gekk greið-
ara en hún hafði æflað. Að fám vikum liðn-
um spriklaði þessi frjálsi mikiiláti maður, fjár-
stjórinn, í tælingarneti hennar, og var engrar
hjálpar von. Hann hafði nú reyndar aldrei
verið eins áhrifalaus af fegurð hennar, eins og
hann hafði álitið. Fegurðarljómi hennar hafði
fengið á hann eins og aðra við hirðina. og
hann hafði líka fundið það, að eigi mundi
önnur sæla meiri á jarðríki en sú, að geta náð
hylli og hendi Miriamar. En því betur sem
hann athugaði hana, því betur þóttist hann sjá
að hún væri bæði hégómleg, hlýjulaus og eig-
ingjörn. Honum féll það illa, en vildi þó tæp-
lega trúa því að svo væri.
Og til þess að komast betur fyrir það, háfði
hann komið sér í kynni við jiernuna hennar
frónsku, og unnið hana á sitt band með alúð
og smágjöfum og náð þannig trúnaði hennar;
hafði hún þekt Miriam í Paris, og gat því sagt
frá mörgu, því er engir aðrir vissu. Liane fór
því að halda að fjárstjórinn væri skotinn í sér
— en hann iét sér það á sama standa. Hann
hifði svo oft glezt við laglegar ambáttir — og
annað fanst honum hún varla vera.
En þar missást honum, og fékk að finna
það seinna, því hún þóttist heldur góð til þess
að láta hafa sig að leikfangi, og eftirlátsemi
sú, sem hún hafði sýnt honum, þó í litlu væri,
átti aðeins að vera til þess að binda hann fast-
ari fjötrum. Retta var ástæðan til þess að hún
vildi ekki fara úr Teheran.
Hún hafði þegar fengið góða vist í húsi
franska sendiherrans, og átti þar gott atlæti,
en enga dutlunga við að búa eins og hjá Miri-
am. Hún var þegar farin að sjá það í anda
að fjárstjórinn félli sér að fótum með logandi
ástajátningu, og svo yrði hún tekin inn í kvenna-
búr hans.
En svo komst hún alt í einu að því, að
hún hafði reiknað þetta skakt út. Dómstjórinn
leit varla við henni, og virti hana auðsjáan-
lega ekki meira en rétta og slétta vinnukonu.
Petta sveið henni heldur en ekki, hún fann
að hún hafði heldur snemma hrósað sigri. En
hún var engu síður ofsafengin til skapsmuna
en Miriam.
Hún komst fljótt á snoðir um það, að
þetta var Miriam og engum öðrum að kenna,
en hatrið, sem í henni vaknaði við það, sner-
ist í gegn manninum, en síður gegn henni.
Hún sór það með sjálfri sér að Feridún
— svo hét fjárstjórinn — skyldi aldrei fá Miriam,
hvað sem það kostaði. Pað mundi líða að
því að hún gæti hefnt sín; en margt Ijótt
brauzt þá um í huga hennar.
Fjárstjórinn hefði nú vafalaust hlegið £að
þessu, hefði hann nokkuð vitað um það. En
hann hafði nú annað að hugsa.
Síðan hann hitti Miriam á vorhátíðinni
hafði í mörgu breyzt fyrir honum. Hann bað
Miriam afsökunar með sjálfum sér fyrir órétt
þann, er hann hafði sýnt henni með því að
dæma rangt um hana, Hann fann þegar að
hann hafði gert það, en hún bað manngarm-