Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 50

36
NYJAR KVÖLDVÖVUR.
Um tilgang hins alvalda’ eg efast ei gat,
hví okkur í heim þenna Iét hann:
Við eigum að luigsa nær eingöngu um mat,
til ykkar var kvöð sú: að jeta’ hann.
Vor köllun í heiminum allra er ein:
að ánefna mönnunum sonu;
og eignarmark föður skal fest við hvern svein
er fæddist— með leyfi! — af konu.
Ef fer burt úr heiminum maðurinn minn
þá má annar láta í pottinn.
Sé yndi mitt visnað, svo vilji enginn »hinn»,
þá verð eg að ákalla — drottin.
II.
Úr annari ræðu.
A einveldi mannanna’ er öll mín von;
á eiriu þó vildi eg bætur:
hjá nafninu okkar þó setjum við »scn»,
þeir synja um að kalla sig «dætur».
K. B. V. K.
Smælki.
Ekið seglum eftlr vindi.
Bankaþjónn: Er maðurinn yðar heima? Eg
er með víxil — —.«
Húsfreyja: Því miður. Hann er á ferð í verzl-
unarerindum.
Þjónninn: — Víxil, sem eg verð að borga
sjálfur.
Húsfreyja: En eg á von á honum á hverri
stundu.
Þjónninn: Ef hann getur það ekki.
Húsfreyja: Það er að segja ef hann tefst ekki
eina viku eða lengur.
Vanafesta.
Dómarinn: Ætlið þér þá ekki, herra kaup-
maður, að taka aftur skammaryrðin, sem þér höfð-
uð uin bæjarfulltrúann?
Kaupmaðurinn: Því nriður get eg það ekki,
því það brýtur bág við verzlunarvenju nrina, herra
dómari. Eg tek aldrei vöru aftur, sem eg hefi látið
úti. En mér er ljúft, ef bæjarfulltrúinn óskar þess,
að hafa við hann skifti á þeim og öðrum skamm-
aryrðum.
Hughreysting.
Ungfrúin: Hvað er að, skipstjóri?. Þér eruð
svo áhyggjufullur.
Skipstjóri: Hvorki meira né minna en að stýr-
ið er brotið.
Ungfrúin: Ög ekki annað. Stýrið er mest alt
í sjó, svo enginn tekur eftir þessu; mér finst því
harla lítil ástæða til þess fyrir yður að vera hug-
sjúkur, herra slripstjóri.
Ur barnaherberginu.
Móðirin: (kemur inn) Hvaða læti eru þetta í
þér, Ellen, sér er nú hver hávaðinn og ólmandinn
aftur og fram. Sérðu ekki h’vað Vatdi bróðir þinn
situr rólegur og drýpur ekki af honum.
Ella: Hann á líka að gera það í leiknum,
mamma.
Móðirin: Hvaða leikur er það sem þið leik-
ið, þar sem stúlkurnar eiga að hrópa og ólmast en
drengirnir að sitja steinþegjandi.
Ella: Við leikuin pabba og mömmu. Eg er þú,
en Valdi er pabbi, og þess vegna á hann bara að
steinþegja.
Gremjuþrungið svar.
Hann: Peninga og aftur peninga, kona, það
gengur ekki á öðru en biðja um peninga. Og þa*
er óskiljanlegt, hvernig þú fer að koma þeim öll-
um í ló. Hvað gerðurðu við peningana, sem þú
fékst seinast?
Hún: Eg keypti fyrirsuma þeirra myndageymi
(album).
Hann: Myndageymi, Hvað á nú að gera
með hann.
Hún: Geyma i honum myndirnar af öllum
þeim ríku og göfugu mönnum, sem eg var svo
heimsk að neita til þess að geta fengið þig.
Sneið.
Anna: En hvað hatturinn þinn er fallegur.
Mína: Gleður mig að þú hefir augu fyrir
fegurð hans.
Anna. Þó það væri nú. Eg átti sjálf alt að
einu hatt fyrir þrem árum og gekk með hann þang-
að til þeir gengu úr móð í hitt eð fyrra.
Beztu vinkonur.
Þekkið þér ungfrú Pálínu?
Milril ósköp, hún var mín bezta vinkona. Þegar
faNr hennar varð gjaldþrota, var eg sú síðasta af
stallsystrum hennar sem hætti að umgangast hana.
EFNl: Gullfararnir eftir Gabriel Ferry.— Prests-
setrið eftir A. Kjelland (Adam Þorgrímsson þýddi).
—Spariskórnir eftir Franz Wichmann.— Nú launaða
ek 1 ambit gráa, (Kvæði eftirS. P.). — Klara Broteva
Viktoria Kláusarson, kvæði. — Smælki.
Prentsmiðja Björns Jónssonar.