Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 11

TENGDADÓTTIRIN.
57
Barónsekkjan brosti og var mjög hýr í
bragði, og bar nú andlit hennar engar nienjar
þess, að hún hefði fyrir skömmu verið hrygg
og reið. Gúnther hugsaði með sjálfum sér:
»F*ótt hún sé vanstilt í geði og reiðist af smá-
munum, þá hefur hún að minsta kosti skaps-
muni til þess að láta ekki á því bera.«
ákömmu síðar voru vistir innbornar, egg
og kalt kjöt svo og te. Húsfreyjan drap sjálf
smjörinu ofan á tvíbökurnar og á meðan spurði
hún greifann um ferðina.
Þegar kenslukonan var farin út með börnin
sagði hún: »Þú verður einhverntíma að lofa
mér að sjá nýju byggingarnar yðar í Saltflóan-
um, og eftir á verðið þér að sigla með mig
í bátnum yðar út á sjóinn. Eg held« bætti hún
við brosandi, »að það sé sú eina skemtun,
sem við eigum eftir.«
»Rað dettur mér ekki í hug að reyna,«
sagði hann og hristi höfuðið hlæjandi. »þér eruð
of sjóhræddar. Munið þér ekki eftir þegar við
vorum að veiða endurnar á Tjaldvatninu, það
eru víst tvö ár síðan, og bátnum hvolfdi, en
við stóðum upp úr vatninu, þótt djúpt væri
því það náði okkur alveg í höku. Þá varstu
svo hrædd og hljóðaðir svo hátt og ógurlega,
að hundarnir sem voru á bakkanum, stungu
skottinu inn á millli afturfótanna og lögðu á
flótta.*
»Pá hefði eg að öllum líkindum drukknað
sagði hún brosandi, »ef þú hefðir ekki borg-
ið mér og dregið mig á land.«
»Og það var sannarlega ekki með yðar
vilja gert, að koma yður í land, því þér höfð-
uð troðið yður svo fast ofan í leðjuna, að það
var með mestu erfiðismunum, að mér tókst að
losa yður úr henni. En eg mun minnast þess
meðan eg Iifi, hve fögur þér voruð, þegar þér
komuð í land. Alveg eins og Díana, þegar hún
stígur upp úr baðinu.«
»Nú sögðuð þér ljótt, herra greifi. «•
»Eg skal reyna að sjá að mér og aldrei
segja það framar, kæra vinkona. Má eg reykja
hérna inni?« bætti hann við og tók einn vindil
af þeim, er hún hafði lagt fram handa honum.
»Polið þér tóbaksreyk?«
»Hversvegna spyrjið þér mig nú, hvort eg
þoli tóbaksreyk, og þó hafið þér oftsinnis reykt
svo mikið hér inni, að eg hef tæplega séð
handa minna skil.«
»Það er alveg satt,« sagði hann og kveikti
í vindlinum. »Konan mín fær ávalt ilt í augun,
þegar eg reyki inni hjá henni.«
Rau sátu bæði þegjandi nokkra stund. Frú
von Massow sat og saumaði, en Gúnther lá í
hægindastólnum og og reykti. Loks rauf hann
þögnina og mælti:
»Þetta er ágæt mynd af manninum yðar
sáluga,« sagði hahn og benti á mynd, sem hékk
inni í salnum beint á móti dyrunum í herbergi
því, er þau voru í. »En hún er ekki í góðum
stað þarna, þér ættuð heldur að hengja hana
upp hér inni.«
Hún leit upp, hvesti á hann augun og sagði:
»Rað geri eg aldrei. I þessu herbergi hef
eg ekki myndir af öðrum mönnum en þeim,-
sem mér þykir vænt um. Eg fékk alveg nóg
af honum þessi tíu ár, sem við lifðum saman.«
»Eg get nú hugsað, að það hafi ekki alt
verið honum að kenna,« sagði Gúnther brosandi.
Pér eruð betur fallin til að láta menn dást að
yður, en lifa í ástríku hjónabandi.«
»Ef til vill er eg það,« sagði hún, en það
er mikið að krefjast þess af sextán ára gömlu
barni, að hún skuli elska þann mann, sem
gengur að eiga hana, alla sína æfi.«
^Rað er alveg rétt,« sagði Gúnther. »En eg
er vissum, að þótt maðurinn yðar sálugi væri
stundum erfiður í sambúðinni, þá þótti honum
samt sem áður vænt um yður.«
Hún fleygði frá sér saumunum sem hún
hélt á og og spratt á fæturíbræði. Það grisj-
aði gegnum kjólinn, sem hún var klædd, svo
fegurð líkama hennar sást eins og i þokuí gegn-
um hann.
»Hvernig dettur yður í hug að segja þetta,
sagði hún. »Rér, sem hafið verið sjónarvottur
eymdar minnar í mörg ár. Ekkert böl er þyngra
8