Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 38

84
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Chamberton og tók mágkonu sína undir ann-
an handlegginn en Miss Seldom undir hinn og
dró þær með sér út að garðshliðinu til þess
að taka þar á móti manni sínum, en þær voru
ekki komnar meir en hálfa leið, þegar tveir
herramenn komu á móti þeim, húsráðandinn
og hár maður í iiðsforingja búningi.
»Góðan dag, góðan dag frúr mínar,« hróp-
aði herra Chamberton jafnskjótt og hann
kom auga á konurnar; eg vona að eg í dag
færi ykkur kæran gest, eða er ekki svo mad-
dama Olivetta? Eg fór upp í ráðaneytið og
sagði þessum skjalaormi og talnafræðingi, að
Miss Seldom væri hér, hún hefði sjálf mælst
til þess fyrir tveim dögum, en eg hafði ekki
tíma til þess fyr en í dag — og þá gat hann
ekki staðist freistinguna og stilt sig um að
koma heim með mér.«
Olivetta varð náföl við þennan Iestur, en
lienni hepnaðist þó að hafa svo mikið vald
yfir sjálfri sér, að hún gat þvingað sig til að
brosa og bjóða mann sinn og svila vel-
komna.
Montage sá hvað konu sinni leið og
bölvaði mági sínum í hljóði fyrir að geta ekki
haldið sér saman um það, sem engan varð-
að um, en svo gekk hann með frúnum upp
að húsinu.
Svarti loðhundurinn hennar Miss Seldom
labbaði urrandi á eftir majórnum, sem gekk
milli konu sinnar og Miss Seldom.
Hún sneri sér þá við og sagði með skip-
andi röddu: »Skammastu þín, Neró, og haltu
þér saman,* — og hinn vel vandi hundur þagn-
aði þegar.
»Rað er undarlegt,« sagði hún svo bros-
andi. »Neró er venjulega góðlyndur, hann er
t. d. bezti vinur litla drengsins yðar, en þrátt
fyrir allar tilraunir mínar, hefi eg ekki getað
fengið hann til að hænast að konunni yðar eða
yður, herra majór.«
Enginn svaraði þessu, og þótt majórinn
fyndi, að þögn sín væri eigi sem viðfeldnust gat
hann ekkert sagt.
Síðar um kvöldið eftir miðdegisverðinn sat
majórinn einn afsíðis niðri í garðinum bak við
nokkur hnotatré til þess að hvíla sig.
Hann hafði beðið systur sína og Olivettu að
lofa sér að vera einum, því hann hefði nokk-
ur áríðandi skjöl með sér, sem hann þyrfti að
yfirfara í næði. Um þetta hafði hann talað
við máltíðina svo allir heyrðu.
Maddama Chamberton hafði dálítið smeik
beðið hann að ætla sér af og ofþreyta sig ekki
en kona hans horfði á hann með sorgarsvip.
Hún þóttist geta sér til af hvaða ástæðu hann
óskaði að vera einn í þessum hluta garðsins,
sem lá úti fyrir þeirri útbygging hússins, sem
frú Seldom hafði aðsetur í.
»Vesalings litla 01ivetta,« sagði majórinn
við sjálfan sig, þegar hann var seztur að í
þessum afkima og hafði kveikt sér í vindli.
»Þetta er hart og þungbært fyrir hana, en
hlýtur þó að hafa sinn gang, og eg verð þó
að reyna að komast að fastri niðurstöðu við
hana og það helzt þegar í dag«.
Regar hann var í þessum hugleiðingum
varð hann þess var, að læðst var út til hans
með léttu fótataki og heyrði skrjáfa í silkikjól
og um leið kom hann auga á Miss Seldom
sem var að læðast út til hans.
»Rér eruð þá hér, herra majór?« sagði
hún. »Eftir miðanum sem eg fékk frá yður
átti eg ekki von á yður fyr en á morgun,« og
hún horfði flóttalega í kringum sig í allar áttir
til þess að sannfæra sig um, að enginn væri þar
sjónar eða heyrnarvottur að samfundum þeirra.
«Nei, Evelyn, það var heldur eigi ætlun
mín, en svo fékk eg nú þegar þessi skjöl, sem
eg á að semja áætlanir eftir, og eins og eg
gat um við yður, eru þau mjög mikils verð.
Áætlunina get eg eins vel samið' hér úti og
um leið notið holla og hreina loptsins utan
við borgina.«
»Já auðvitað,* svaraði hún spaklát, »og
þér þarfnist líka hvíldar og svefns hér nokkra
daga — — Má eg ekki fara eftir kaffi handa
yður« spurði hún litlu síðar, »þér lítið svo
þreytulega úl og munduð hressast af einum bolla
af góðu kaffi.«