Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 48

94
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ti! Natans bróður síns 1815. Ressa Ijóðabréfs
er getið í Natanssögu og tilfærð aðeins ein
vísa úr þvi. Ljóðabréfið er að ýmsu leyti
merkilegt og sérstakt í sinni röð, svo að rétt
þykir að setja það hér. Það hefur aldrei verið
prentað fyr.
Fátt er nú í fréttunum,
frændi, síðan við skildum.
Dimt mér þótti’ á dögunum
að dóla út eftir götunum.
Varð eg til á veginum,
á Vatnahverfis mýrunum.
Böðlaðist þó með bökkunum
í bólið mitt að lokunum.
Ósjúkt spyrja allir um
ytra hér á kjálkanum;
þótt hitinn sé í heyjunum,
þeir hafa traust á vetrinum.
Að róla eftir rollunum,
rýrð í þykir slættinum,
því Imba strauk með ósköpum
til ólukkans í hriðunum.
Nú er eg með naumindum
nýkominn úr vellinum;
berja farinn á bæxlunum
í brekkunni hjá skipunum.
Stálið vefst í stráunum,
sem standa á vítisbakkanum,
ræ eg þar á rassinum
með rauð augun í tóttunum.
Bústýran á Bakkanum,
býsna köld í svörunum,
hún er að ausa’ af eggjunum
aftur og fram í kofunum.
Telst það eitt með tíðindum,
töglin hverfa úr hestunum.
Maðurinn hérna á Mýrunum
mjög er kænn í sökunum.
Hætti að flagga flíkunum
flæðarhind í kaupstaðnum;
losnaði hún frá líftogum
og lúðraði upp að klöppunum.
Af borðagammi bráðfeigum
brimið tók við magálnum
upp á land með ósköpum;
Ægir tók við görnunum.
Dag þann sama dikta’ eg um,
duggan hér á Bakkanum
leysti sig frá landstogum
losnaði burt af höfnunum.
Eitt er það í annálum,
að hún fór í drápsbylnum,
én skemdist hvergi’ á skervöllum,
Þó skipið gengi af botninum.
Aftur vík eg orðunum
út til þín á miðanum;
læt eg vaða’ í leiðindum
Ijóða flest í klöfunum.
Vertu frændi var þig um,
vonaðu eftir slysunum.
Heima áttu’ á Höggstöðum,
hætt við vígabrandinum.
Eg skal æ og jafnan um,
já, á meðan við lifum
unna þér af einlægum
instu hjartans rótunum.
Þó fari alt að forgörðum,
og fyrnist alt í heiminum,
hafðu samt í huganum
heimskingjarin á Bakkanum.
Þó askan verði að olíum,
eitrið sjálft að kræsingum,
tárin falli af tinnunum
taðan spretti á jöklunum.
F*ó rakkar verði að ráðherrum,
ríkir menn að gaddhestum,
ferlegt hjarta í fjandanum
fyllist upp með brjóstgæðum.
Annó Kristi árunum
átján reiknast hundruðum,
fimtán betur forngildum
fram eg vísa á miðanum.
(Meira.)