Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 10

56
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Takið þér af yður þessa grímu, herra
Liithke, hún hylur hvort sem er ekki ráðvendni
yðar. Átti eg ekki kollgátuna. Rér verðið sót-
rauður í framan og lítið út eins og sakleysið
sjálft. Rað er hægt að framkvæma það sem
maður vill, og eg skal sjá um að peningana
vanti ekki.«
»F*að er ekki hægt að gera alt með peu-
ingum, herra greifi,« svaraði Luthke. »En hér
er annar hængur á. Saltflóarnir liggja svo ná-
lægt hafinu, að ef það kemur aftaka veður með
miklu brimi, mun sjórinn brjótast inn á Salt-
flóana og eyðileggja alt. Pað er heimska að
setja á fót fjárræktarbú, herra greifi.«
»Við skulum tala um þetta með gætni og
stillingu,« sagði greifinn hlæjandi. »Er mér
leyfilegt að spyrja yður hvort þér eða faðir
yðar eða langafi munið eftir svo miklu öldu-
flóði? Nei, enginn ykkar man eftir því, en þess
vegna er þó ekki ómögulegt, að það geti
komið. Ef við ætlum að taka tillit til allra
hugsanlegra tálmana, sem orðið geta á vegi
okkar, þá væri ómögulegt að gera neitt. Okk-
ur væri þá ómögulegt að lifa. Par sem eg
hefi hugsað mér að sétja á stofn fjárræktarbú,
hefir sjórinn í manna minnum ekki gert neitt
tjón, svo eg byrja á þessu verki öruggur og
ókvíðinn.«
^Rað gladdi Margrétu, að greifinn sýndi á
huga á búskapnum og hún bað hann um að
kaupa Saltflóana fyrir vextina af heimanmundi
hennar.
Saltflóarnir voru nú keyptif dýru verði og
féð keypt f Englandi og því næst var byrjað
á húsasmíðinni.
Einn morgun um sumarið, þegar þoka var
á, fór Gúnther ríðandi til Saltflóanna til þess
að lítu eftir livernig verkið gengi. Honum
gekk illa að rata, því ekkert sást fyrir svarta-
þoku. Hann viltist af veginum og vissi nú ekki
hvert hann fór. Hann kom nú að bækiskógi
sem hann ekk' þekti og reið hann í gegnum
hann. Er hann kom út úr skóginum heyrði
hann hundgá. Hann reið á hljóðið. Kom hann
þá að bæ, einum vel húsuðum og er hann gætti
betur að, þekti hann að þetta var höllin Uhl-
enhorst.
Gúnther hitti húskarl þar í garðinum og
tók hanu við hesfinum og lét hann í hús. Því
næst gekk Gúnther til herbergja þeirra, þar
sem hann var vanur að hitta barónsekkjuna.
Skamma stund hafði hann dvalið þar er
barónsekkján kom inn í salinn, sem herbergi
það var inn af, er Gunther var í, og geispaði
hún af leiðindum. Kenslukonan kom inn á eft-
ir henni með börnin og Óskar kallaði eins
hátt og hann gat: »Er hann kominn inn.«
»Mamma, eg hef ekki fengið morgunmat-
inn enn þá. Nú kem eg of seint í stærðfræðis-
tímann og kandídatinn hefur sagt, að ef það
kæmi fyrir að eg kæmi of seint oftar, þá yrði
mér refsað með því að reikna fimm dæmi
fram yfir það, sem vanalegt er.«
»Af hverju hafa börnin ekki fengið neitt
að eta enn ?« spurði barónsfrúin og var auð-
lieyrt á röddinni, að hún var reið. »Hvað
hafið þér verið að gera í allan morgun ?«
spurði hún kenslukonuna.
»Rér gáfuð þá skipun í gær, að það ætti
að vekja yður snemm'a í morgun og þér kváð-
ust ætla að eta morgunverð með börnunum.
Þessvegna þorði eg ekki að láta Óskar eta
einan sinn morgunverð, Eg hefi beðið — *
Barónsekkjan greip fram í fyrir henni og sagði:
»Nú vil eg ekki lengur heyra meira. Þér hafið
ekki vit á að gera það, sem bezt á við í hvert
skifti. En flýtið þér yður nú,« sagði hún og
stappaði fætinum í gólfið, »og gefið barninu
eitthvað að eta.«
Gúnther raulaði vísu lágt fyrir munni sér.
Stóð hann nú upp, því hann heyrði að hús-
freyja var á leiðinni inn í herbergið, sem hann
var í og var hún allfasmikil.
»Mér heyrist þú vera í slæmu skapi í dag,
náðuga frú,« sagði hann, er hann hafði heilsað
henni. »Og eg er hræddur um, að ekki glaðni
mikið yfir yður, þótt þér sjáið mig hér. En
nú ætla eg að biðja yður að gefa mér einn
bolla af tei. Eg hefi vilst í þokunni í dag
og er orðinn þreyttur og þyrstur.«