Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 37

ÓÞARFUR ÓTTI.
S3
slund á morgnana, og sannast á honum að
sjaldan launa kálfar ofeldi,’ sagði þessi skraf-
hreifna stofustúka um leið og hún lauk máli
sínu viðvíkjandi þessum hundi.
»Hafið bara engar áhyggjur út af þessum
hnndi,« sagði frú Olivetta, sem hlustað hafði
a þetta forundrunarmas stúlkunnar. Látum bara
hann og eigandann eiga sig, þennan hálfa
fnánuð, sem þau dvelja hér, að þeim tíma liðn-
Ufn ætlar hún til Ameríku aftur.«
»Hum, það er hún nú víst hætt við, því
þegar eg seinast fór með henni inn til borgar-
'nnar, samdi hún um símaafnot og borgaði
fyrir þrjá næstu mánuði.« sagði stúlkan.
Þessi tíðindi stungu Iitlu maddömu Olivettu
í hjartað. Símaafnot inni í borginni, skyldu
Þau vera til þess að tala við mann hen:i-
ar í næði. Ella mundi hún hafa fengið að
hagnýta sér símann þar í húsinu.
Og hugur hennar fylltist af sorg og ótta.
hessi óvissa var að verða óþolandi. Hún varð
að fá að vita sannleikann í þessu máli, hversu
sorglegur 'sem hann kynni að vera. Alt var
betra en þessi kveljandi óvissa.
Næstu tvo daga kom majór Montagne
heldur ekki heim, en aftur á móti var ungfrúin
frá Ameríku að heiman fleiri stundir hvern
þessara daga. Priðja daginn hafði Miss Seldom
kvartað um höfuðverk og sagst ekkert mundi
fara að heiman, en nóttina eftir vakti aumingja
maddama Olivetta með sorg sína út við glugga,
°g þá sá hún um miðnætti kvenmann koma
heim að húsinu og læðast að opnum glugga
sem vissi inn að herbergi Ameríku ungfrúar-
innar og fara þar inn. Hún var í engum vafa
uni hver þetta var. Og það sem gerði þetta
næturgöltur tortryggilegt, var að maðurinn.
hennar hafði símað heim uin miðjan daginn
að hann vonaðist eftir að geta komið heim
um kvöldið, en undir kvöldið símaði hann
aftur, að hann ómögulega gæti það, þar sem
hann endilega þyrfti að vinna með nokkrum
foringjum úr herráðinu fram á nótt.
Hvað hún tók út þessa nótt, veslings litla
maddainan, vissi enginn nem sá guð, senj
hún sendi upp til sínar harmþrungnu bænir,
Pað sem einkum píndi hana fyrst var, að hún
varð þess vör, að Miss Seldom hafði kl. 3 um
daginn farið með mótorvagni til borgarinnar.
Petta var um það leyti sem ráðaneytið vénju-
lega lokaði skrifstofuin sínum. Hún sat svo
uppi með sorg sína eins og áður segir til klukk-
an tvö um nóttina. Pá sá hún að Miss Seldom
kom í mótorvagni heim að garðshliðinu, þar
sté hún út úr vagninum sem sneri aftur. Ungfrúin
staðnænidist við garðshliðið eins og hún biði
eftir einhverjum, gekk þar fram og aftur og
blístraði nokkrum sinnum. Þetta blístur var
sem knífstungur í hjarta litlu maddömunnar
við gluggann. í fjórða sinni var þessu lága
blístri svarað með hundsgelti. Var þá sem
steini væri Iétt af hjarta maddömunnar. Það
var þannig ekki Hinrik hennar, sem hún var
að bíða eftir heldur hundurinn Neró, sem á
einn eða annan hátt hafði orðið viðskila við
stúlkuna. Og þegar Olivetta hugsaði um, hve
mikið dálæti ungfrúin hefði á hundinum, fanst
henni það eðlilegt, að hún hefði beðið eftir
honum við garðshliðið til þess að hleypa hon-
um inn með sér, því ella hefði hann orðið að
vera úti alla nóttina. Og hún þakkaði guði
af öllu hjarta, að það var hundurinn en ekki
Hinrik hennar, sem þessi hættulega kona beið
eftir. Hún varð svo glöð og létt í lund og
flaug jafnvel í hug að hún ætti að fara ofan
til Miss Seldom og biðja hana fyrirgefnigar á
tortryggni sinni og illum grun. En það var
nú samt ekki vert. Hún hafði nú einu sinni
fengið óbeit á þessari glæsikonu, sein hún gat
ekki útrýmt. En það einsetti hún sér, að vera
mjög vingjarnleg við hana næsta dag.
Síðari hluta næsta dags, um klukkan 5, sátu
mágkonurnar og Miss Seldom niðri í garðinum
og biðu eftir mótorvagninum, sem búist var
við að Chamberton vínkaupmaður kæmi heim
með, og þær spruttu allar á fætur, þegar þær
heyrðu þessi vanalegu þrjú túd — túd — túd,
sem gaf til kynna að mótorvagninn væri að
koma. »Nú kemur haun hrópaði maddama
11*