Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 33

í VANDA STADDUR.
79
hún flöskuna, hélt henni upp í hægri hendi
og virti hana fyrir sér efablandin og fór að
miða til á henni með þumalfingrinum, víst
hvað hún ætlaði sér að drekka mikið. Og
aftur saup hún duglega á.
Nú veit eg hvernig á því stendur, að
ekki hefir ætíð verið sem drýgst í flöskunni
minni. Hver veit nema stelpan sé í vitorði
með?
Frúin leit aftur á flöskuna, og sýndist mér
að þumalfingursmiðuninni ekki hafa verið
fyjgt nákvæmlega. Hún hafði sjálfsagt óviljandi
drukkið meira en hún ætlaði. Þó færði hún
svona rétt til málamyndar fingurinn dálítið nið-
ur og horfði með ánægju á flöskuna.
En réttlætistilfinning hennar hefur víst farið
að malda í móinn, því liún gerði á sig snögga
hreyfingu og setti flöskuna í skyndi á sinn
stað, en varð um leið vör við hálfflösku þar
í horninu. Hún tók hana upp og horfði á
hana græðgislega.
Guð sé oss næstur! Skyldi hún súpa á
flöskunni ?
Það var ekki vín í flöskunni. Eg hafði
undanfarna daga verið þjáður af bansettu lík-
þorni, og hafði vinur minn, sem var efnafræð-
ingur, Iátið mig hafa vökvann sem var í flösk-
unni, til að dreipa honum á likþornið. Aðal-
efni vökvans var edikssýra — hugsið ykkur! —
edikssýra. Bara að hún færi nú ekki að gera
mig að morðingja.
Hún tók úr tappann — — — Eg titrað-
eins og hrísla. — — Bara, bara, bara — —
»Guð minn góður! nú setur hún flöskuna
á munn sér.
»Eitur!« öskraði eg, sem eg hafði róminn
til, um leið og eg stökk út úr skápnum og
sló flöskuna úr hendi frúarinnar.
Hún rak upp voðalegt óp og datt eins og
steinn á gólfið.
Eg ætlaði að fara að stumra yfir henni, en
datt um leið í hug klæðnaður minn og þaut
því eins og örskot aftur inn í klæðaskáp-
inn.
Að vörmu spori opnuðust dyrnar og vinnu-
konan kom inn með fasi miklu.
»Voruð það þér. — — Ó, guð minn góður
frú----------Hvernig.............?«
»Farið óðara með húsmóður yðar út úr
herberginu, því eg er orðin í meira lagi gram-
ur.c
Stúlkunni varð víst meir en lítið bilt við.
Hún starði höggdofa á skápinn.
Nú varð eg ennþá verri.
»Stattu ekki þarna eins og hálfviti,« hreytti
eg út úr mér. »Eg var þarna inni í skápnum,
og ef þér dragið ekki frúna út undir eins,
skal eg vita, hvort eg kem ykkur ekki sjálfur
út fyrir dyrnar.c
En skelfingin rígnegldi stúlkubjálfann við
gólfið.
Alt í efnu reis frúin upp og þaut skjögr-
andi út úr herbergiuu og stúlkan á eftir eins
og kölski sjálíur væri á hælunum á henni.
Pá var eg ekki seinn út úr skápnum, þaut að
dyrunum og læsti þeim í snatri.
Loksins sigraði eg.
* «
*
Seinni hluta dagsins lét eg niður alt mitt
dót og flutti alfarinn burt úr húsinu. Hvorki
frúin né vinnukonan höfðu látið sjá sig síðan
um morguninu, og hvoruga fékk eg að kveðja.
En eg gat með góðri samvizku játað, að
frúin átti ekki hjá mér, heldur þvert á móti.
Eg var búinn að borga mánaðar léigu mína
fyrirfram.
Eftir því sem eg hef heyrt, á frúin að hafa
sagt vinnukonunni, að eg hafi komið út úr
skápnum nakinn og ráðist á sig.
Stúlkutetrið hefir auðvitað beðið guð að
hjálpa sér yfir slíkum fantaskap, en huggað
frúna með því að segja að eg væri sá mesti
þorpari, sem til væri á jarðríki.
Svona fór það.
[Endir.]
— -