Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 14

60
NÝJAR KVÖLDVÖKUP.
Nú hætti söngurinn og síra Dossow fór að
halda ræðuna. Hann talaði um . kærleikann
milli guðs og náungans, en einkum um kærleik-
ann milli hjóna og sambúð þeirra, Hann sagði
að það væri svo margt, sem hjón gæti greint
á um, en þó ættu þau að sýna hvort öðru
kærleika og traust en ekkk óvild eða tor-
tryggni.
Petta var presturinn, sem Margrét hafði
verið vöruð við, margar hugsanir flugu í
huga hennar og hún viðurkendi, að hún
hefði ekki ávalt hagað sér gagnvart manni
sínum eins og sér bæri.
Sólin skein inn um kirkjugluggana og
vindurinn þaut í trjágreinunum og bar skógar-
ilminn inn í kirkjuna.
Pegar Margrét kom heim frá kirkjunni
ætlaði hún að tala við mann sinn. En hann
hafði ekið að heiman; enginn vissi hvert.
Við miðdegisverðinn voru allmargir gestir.
Skal þar fyrst nefna von Berge, og konu hans
og son þeirra, landráðið, barónsekkju von
Massow, doktor Jessien, síra Dossow og son
hans, þar var einnig liðforingi einn úr
borginni, von Brinken. Margrét varð að tala
við gestina og skemta þeim.
Þótt henni væri þungt í skapi, var hún
glöð að sjá. Gunther hafði komið heim þeg-
ar setjast átti að borðum og hafði hann strax
farið og haft fataskifti, svo hún gat ekki talað
við hann um það, er var henni ríkast í huga
áður en sezt væri að borðum.
Margrét var utan við sig og hrygg. Hún
var í dökkbláum silkikjól og hafði hvíta
rós í hárinu, svo hún sýndist enn fölari í
andliti en ella, éinkum þar sem hún sat við
hliðina á barónsekkjunni, er var klædd kjól
úr sægrænu silki, er fór henni mjög vel.
En Dossow skipstjóri horfði á hvoruga
þeirra. Hann hafði ekki augun af Elísabetu
og virtist ekki taka eftir neinu öðru en henni,
enwon Brinke liðsforingi satnúá tali við hana og
gerði sér alt far um að skemta henni sem bezt.
Von Brinken liðsforingi var meðal maður á
hæð en óvanalega grannvaxinn. Hann hafði
mjög mikið yfirvararskegg, og hirti það frá-
munalega vel. Hann var alment álitinn í flokki
þeirra manna, sem nefndir eru meinleysisgrey.
Gáfur hans voru fremur tregar og hugur hans
hneigðist ekki að neinu sérstöku viðfangsefni.
Aftur á móti kom það oft fyrir, að hann gerði
ýmiskonar glappaskot, og urðu þá félagar hans
að bjarga honum úr vandræðunum, því hann
skorti bæði hyggindi og dugnað til þess.
Hann hafði tvisvar sinnum beðið Elísabetar sér
til handa, en í hvorutveggja skifti hafði hún
neitað honum, en þrátt fyrir það setti hann
sig aldrei úr færi með að tala við hana um
þá ást, er hann stöðugt bæri í brjósti sínu til
hennar.
Þegar von Brinken hafði talað við Elísa-
betu um stund gekk hann burt og fór Willy
þá strax til hennar.
»Því átti eg sízt von á,« sagði hann,
»að bróðir yðar mundi kvongast svo fljótt,
sem raun hefur á orðið. Eg hef þekt hann
í mörg ár og hélt að kvonfang væri skapi
hans firrst.«
»Þér vitið,« sagði hún hlæjandi, »að sum
óargadýr verður að skjóta þegar þau stökkva á
bráðina, og bróðir minn er eitt af þeim.«
»Gætið þér yðar fyrir þessari konu,« sagði
doktor Jessíen, sem stóð við hliðina á Elísa-
betu. Pað getur orðið alvarlegt mál að eiga
orðaskifti við hana og hún hlífir engum.«
Dossow skipstjóri leiddi Elísabetu til borðs,
Hafði hann nú einkar gott tækifæri til þess að
veita andliti hennar athygli og svipbreytingum
þeim er það tók.
»Eruð þér ekki orðinn alheimsborgari,
eftir að hafa farið svona víða um heiminn?*
spurði hún, er þau höfðu tekið sér sæti við
borðið.
»Nei, þvert á móti,« sagði hann, »því leng-
sem maður er í útlöndum, því meira elskar
maður ættjörðina og heimkynni æskuáranna
og finst maður vera bundinn við það enn
sterkari böndum en þegar maður er ávalt
heima.« (Framh.)