Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 24

70
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
sagði vesturlanda hermaðurinn, »að þú ert
skemtilegur skrumari og oflátungur, en þess
ættir þú þó að minnast, að stálbryddur stórhnefi
getur í einu höggi mar.ið sundur margar gor-
kúlur.«
»Að vísu, þegar bara maðurinn með stál-
klædda hnefann nær í þær,« svaraði Saracen-
inn með því brosi, sem virtist bera vott um,
að svo gæti farið, að fljótlega kárnaði um þá
sátt, er mennirnir höfðu gert milli sín. En Mú-
hameðsmaðurinn kunni að stjórna geði sínu 'og
vék að öðru efni ogmælti: »Hafa hinir kristnu
fyrirliðar svo miklar mætur á hreysti einstakl-
ingsins, að þér gætuð liðlaus tryggt mér grið
í herbúðum kristnu höfðingjanna, eins og þér
lofuðuð í dag?«
»Vita skaltu, Saraceni, að riddarar vorir og
aðalsmenn að sumu leyti eru jafningar kon-
ungsins. Ef Ríkarður Englandskonungur mis-
byði æru einhvers riddara, jafnvel þótt hann
væri eins fátækur og eg er, þá gæti hann þó
ekki skorazt undan hólmgöngu við hann, ef
hann vildi halda heiðri sínum óskertum,«
»Slíkan gamanleik vildi eg mega sjá,» sagði
emírinn og lét í ljós undrun sína yfir, að
leðurbelti og einir sporar skyldu á sumum
sviðum geta hafið fátæklinginn til jafns við
þann voldugusta. »Og umgangist þið frjálst
og frítt konur og dætur höfðingjanna og her-
toganna?* spurði hann ennfremur.
Sá minst metni riddari meðal kristinna
manna hefir rétt til að helga hönd sína og
sverð, orðstír sinn og göfugt hugarfar fagurri
og eðalborinni ungfreyju.«
»Fyrir stund síðan,« sagðiSaraceninn, »nefnd-
ir þú konuástina sem hjartans dýrmætustu
eign. Þín ást hefir vafalaust fallið á fagra og
góða konu.«
»Ókunni maður,« svaraði kristni riddarinn
og roðnaði út að eyrum. »Kristnir menn segja
eigi frá því hverjum sem hafa vill, hverjum
þeir hafa helgað það bezta sem þeir eiga, og
una verðið þér við þá skýring, að eg kannast
við að hafa valið einhverja þá göfugustu og
n;est metnu meyju, sem kominn er af hinni
göfugustu ætt í mínu landi. En fýsi þig að
heyra talað um ástir og brotnar burtreiðarstang-
ir, þá komdu til herbúða krossfaranna, sem
við áðan töluðum um. Þar muntu fá að heyra
nóg af slíku og eins fá tækifæri til þess að
sýna íþróttir þínar og vígfimi.« ,
Asíuhermaðurinn lyfti sér í söðlinum, veif-
aði langspjótinu og mælti: »Enginn krossfari
mun geta skotið spjóti til jafns við mig.«
»Um það get eg ekki dæmt, en heyrt hef
eg, að í herbúðum vorum séu nokkrir Spán-
verjar, seni séu mjög leiknir í þeirri list.«
»Ó, hundar þeir og hundasynir!* hrópaði
Saracninn, »því koma þessir Spánverjar hingað
til þess að veita löndum yðar Iið, sem eru
herrar þeirra og siðameistarar í þeirra eigin
landi, við þá vil eg ekki reyna íþróttir.*
»Hinir spönsku riddarar ættu að heyra þig
segja þetta,« sagði Leópard-riddarinn »en,«
bætti hann við brosandi um leið og hann
hugsaði til viðureignarinnar um daginn, »ef
þig fýsir fremur að Ieika við orustukylfur
krossfaranna, eru nógir til, sem fullnægt geta
löngun þinni í þeim efnum.«
»Við skegg föðurs mís votta eg, að sá
gamanleikur er of hrikalegur fyrir mig,« sagði
Saraceninn brosandi. Ȓ alvarlegum orustum
mundi eg ekki hörfa fyrir þeim, en mér til
gamans langar mig ekki að komast í kynni
við þær.«
»Eg vildi óska þess,* sagði Kenneth ridd-
ari, »að þú einhverntíma fengir að sjá orustu-
öxi Ríkarðar konungs, þessi sem hangir hér
við söðulboga minn, er létt eins og fjöður hjá
henni.«
»Ýmislegt hef eg heyrt um þennan eykon-
ung. Eruð þér einn af þegnum hans?«
»Eg er einn af Iiðstnönnum hans í þessari
herferð, og hef unnið mér góðan orðstír, en
er eigi fæddur sem þegn hans, þótt eg sé frá
ey þeirri, þar sem ríki hans er.«
»Hvernig er hægt að skilja þetta, hafið þér
þá tvo konga á einni og sömu eyju?«
»Getgáta þín er rétt,« svaraði Kenneth, sem
var Skoti. »En þótl hinir tveir þjóðflokkar,