Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 40

86
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hefir heyrt eða séð, en eg segi þér það satt
°g legg þar við drengskap minn, sem her-
foringi og ærlegur maður, að þti ferð hér vilt
vegar. Að vísu geðjast mér allvel að Miss Sel-
dom, liún er gáftið og hefir víða farið og er
því fróð, en hún hefir þó ekkert vald yfir mér
og eg hefi ekki snert af ástarþrá til hennar.
Rú ert sú einásta sem eg elska og mun elska.
Rví geturðu ekki trúað mér,« bætti hann við
og rétti henni biðjandi báðar hendurnar.
»Ó, það er svo létt að vitna í drengskap
sinn og hermanns æru. En eg*get þó ekki
sagt það lýgi er eg hlusta á sjálf. Eg hefi aftur
og aftur reynt að rífa þessa voðalegu hræðslu
og tortryggni út úr huga mínum, en þótt mér
hafi auðnast það í svip hefi eg óðara aftur
borist út í iðukast efasemdanna, þar til nú að
eg hef fengið fulla vissu. Fyrst þetta, að þú
svo dögum skiftir engan tíma hafðir til þess
að koma heim til þess að sjá barnið þitt og
konubjálfann, en jafnskjótt og þú heyrir að
hún sé hér, þá getur þú komið. Og svo þetta
sem eg heyrði------------« Meira gat hún ekki
sagt, því þá setti að henni grát að nýju.
Majórinn horfði ráðviltur í kringum sig
Hvað gat hann sagt eða hvað gat hann gert
til þess að vinna bug á þessari hræðilegu tor-
tryggni konu sinnar. Hann vissi engin ráð.
En í því hann ætlaði að fara að gera hýja til-
raun til þess að sannfæra hana um villu henn-
ar kom stofustúlkan inn með boð til Olivettu
frá mágkonu hennar um að hún bæði hana að
koma ofan og drekka te með vinkonum sínum
sem komnar væru.
Olivetta þakkaði og kvaðst skyldi koma
þegar í stað. Svo fór hún að baða andlitið
og reyna að fjarlægja merki þess, að hún hefði
grátið og fór svo niður án þess að sinna nokk-
uð orðum og afsökunum manns síns.
Pegar hún var farin, fór majórinn hryggur
í huga inn á herbergi sitt. Pó huggaði hann
sig við það, að innan skamms mundi hún fá
þær fréttir, sem sannfærðu hana um, að tor-
tryggni hennar væri ástæðulaus og þá mundi
hún trúa sér.
Raunir Olivettu voru enn ekki á enda þenn-
an dag, því þegar hún kom ofan í salinn og
hafði heilsað tveim gestkomandi konum, sem
þar voru fyrir og setið um stund við tedrykkju
kom vinnukona maddömu Chamerton inn og
sagði að Miss Seldom væri fyrir tíu mínútum
síðan farin út með hund sinn, og hafði hún
sagt stúlkunni, að hún hefði erindi þar út í
nágrennið.
Olivetta þóttist þegar vita hvar fiskur lægi
undir steini, hún mundi ætla sér að hitta maj-
órinn utan heimilis þeirra, og um þetta þóttist
hún fá fulla vissu, þegar hún klukkustundu síð-
ar kom upp í herbergi hans og sá að þar var
enginn. Alt voru þetta óheilindi og svik við
hana; hún hafði þó verið rétt að því komin
að trúa honum og hafði ætlað að tala við hann
um þetta, hefði hann beðið eftir henni, en nú
var hann og þessi viðsjála stúlka farin eitthvað út.
Hún stóð örvingiuð og hugstola í dyrunum
á herbergi sínu, þegar hún heyrði hratt en
undarlega ójafnt fótatak úti fyrir og þegar á
eftir var hurðinni inn að ganginum hrundið
upp. Sér til mestu undrunar sá hún mann
sinn koma inn og drasla Neró með sér, sem
spyrntist við og braust um eins og hann gat.
En majórinn hafði náð ágætu taki í hnakkan-
um á honum aftan við höfuðið, svo seppi gat
eigi neytt tannanna og engu bolmagni komið
við.
• Fljótt, Ólivetta, komdu hingað og leystu
upp bindið hérna á hálsi rakkans. — Hann
getur ekkert gert þér, eg held honum föstum.
Þessi þræll beit mig fyrst til skemda í hand-
légginn.«
Með titrandi höndum ieysti Olivetta um
stóra rauða bindið á hálsi rakkans og fann þar
innan í samanbrotinn pappírs miða.
Gott, góða mín, láttu bara endana lafa, svo
hún haldi að miðinn hafi komist til skila.« Síð-
an snaraði hann rakkanum út fyrir dyrnar og
slepti honum, en hann hljóp skrækjandi ofan í
garðinn.
»En hvað þýðir alt þetta — —• « byrjaði
Olivetta og horfði forvitnisaugum á mann sinn.