Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 35

ÓÞARFUR ÓTTI.
81
fegurð og fjölhæfa þekkingu á svo mörgum
sviðum, var kona, sem var fær um að heilla
Hinrik hettnar, sem sjálfur var svo gáfaður og
kunni svo vel að meta andlegt atgjörfi, og sem
henni fanst standa sér miklu framar, henni, sem
einungis átti þann verðleik að élska manninn
sinn yfirmáta heitt, svo heitt, að henni fanst
hún mundi glöð offra lífinu fyrir hann eða
hamingju hans, ef á þyrfti að halda.
Evelyn Seldom var sögð frá Ameríku. Orð
lék á því að hún værí vellauðug og fljúgandi
gáfuð. Engum sem sá hana duldist heldur, að
hún var fríð sýnum og skartkona mikil. Alt
heldra fólk í Parísarborg sóttist því eftir vin-
áttu hennar og kunningsskap, svo hún varð
brátt þekt stjarna í samkvæmislífi þessarar miklu
borgar. Rað var þar, sem þessi glæsilega kona
hafði kynst majór Montagne og hinni fögru en
hæglátu konu hans.
Olivetta hafði þegar fengið óbeit á þessari
glæsikonu, sem bar sjálfstraustið utan á sér og
var svo örugg í allri framkomu, og með sárri
sorg hafði hún tekið eftir því, að þessi drós
dró Hinrik hennar að sér með fegurðar og sjálfs-
öryggisafli. Hún gat eigi að þvi gert, að hún
fór að bera sjálfa sig saman við þessa amerísku
stúlku og komst að þeirri sorglegu niðurstöðu,
að ef til styrjaldar drægi milli þeirra, hefði hún
litlar líkur til að ganga sigri hrósandi af þeim
hólmi.
Að visu var það bót í máli, að jafnvel
þólt það dyldist henni ekki, að ungfrú Seldoin
hefði mikil áhrif á mann hennar, virtist ást
hans til hennar eigi minka fyrir það. Hann var
eftir sem áður jafnumhyggjusamur, nærgætinn
og góður við hana. Blíðlæti hans og fagur-
gali við hana hafði aldrei verið meiri. Henni
lá því við að hata sjálfa sig fyrir að tortryggja
hann, en hún réði eigi við tilfinningar sínar,
og sannarlega var það hart, að þegar þau voru
í samkvæmum, var þessi ameríska drós stöðugt
við hlið hans, þótt hún tæki eftir því, að hanu
við og við væri að senda sér ástúðlegt augna-
tillit.
Aumingja maddama Olivetta gladdist því
ekki lítið af því, þegar maður hennar síðustu
dagana i águstmánuði 1914 bað hana einn dag-
inn, þegar hann kom heim af ráðherrastefnu,
að taka farangur þeirra saman, af því þau yrðu
að flytja til Bordeaux eftir nokkra klukkutíma.
Petta gladdi hana enn meir, þegar hún heyrði
að í ráði væri, að þau byggju þar hjá mág-
konu hennar og æskuvinstúlku, systur Hinriks,
sem gift var stórkaupmanni Chamberton, sem
átti prýðilegt íbúðarhús í dalnutn norðan við
bæinn. Hún var í mikilli vináttu við þau hjón
og hafði stöku sinnum áður heimsótt þau með
manni sínum. Regar það varð hljóðbært að
ráðaneytið ætlaði að flytja til Bordeaux hafði
Chamberton þegar boðið mági sínum að búa
hjá sér, og sagt að nægilegt rúm væri í húsi
sínu fyrir þau. Montagni-hjónin höfðu þegar
feginssamlega tekið þessu boði.
Rað var því, sem fargi væri létt af ungu
frúnni við að komast burt úr París og úr ná-
grenni við konu þá, sem hún óttaðist svo
mikið. Hún var því glöð og létt í lund, þeg-
ar hún ók með járnbrautinni til Bordeaux, og
fyrstu dagana þar lék hún við hvern sinn fing-
ur, enda mátti svo segja, að allir bæru hana á
höndum sér, og á hverju kvöldi kom maður
hennar út til hennar, þegar hann hafði lokið
störfum sínum í ráðaneytinu, svo hún fór að
verða sannfærðari og sannfærðari um, að hræðsla
sín hefði verið ástæðulaus, ok engin önnur en
hún ætti ást hans óskifta. En öryggisástand
hennar var ekki langvarandi, og skugga efa-
semda og sorga dró yfir áður en varði.
Kvöld eitt kom mágur hennar heim og
færði henni þær fréttir, að maður hennar hefði
neyðzt til að gista inn í borginni, af því hann
hefði svo mikið að starfa í herstjórnarráðinu.
Hann yrði að vinna þar fram á nætur, svo
helzt væri útlit fyrir, að hann gæti ekki komið
heim næstu daga, því að hann mælti ekki
eyða þessum tveim klukkustundum, sem færu
í ferðina fram og aftur, frá því að sofa. Ró
mundi hann reyna að fá sig lausan eitt kvöld
í viku til þess að koma heim og dvelja hjá
henni og drengnum þeirra, H