Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Blaðsíða 36

82
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Olivetta fór með hægð að barma sér yfir
þessu, en mágur hennar reyndi að sannfæra
hana um, að maður hennar gæti ekki farið
öðruvísi að, og lét hún sér það þá lynda.
Tveim dögum síðar kom mágur hennar
aftur til hennar venjufremur glaður á svipinn
og mælti:
»í dag get eg fært þér góð tíðindi, mág-
kona. Eg kem hingað með gest, sem hefur
dregist á að vera hjá okkur um tíma. Rað er
mikilsmetin kona, sem þú þekkir. Hún sagði
mér, að hún væri í vináttu við þig og mann
þinn. Hún kom til mín á skrifstofuna með
bréfleg meðmæli frá góðum viðskiftavin í París-
arborg, og eg hikaði þá ekki við, meðfram þín
vegna, að bjóða henni að dvelja í húsi mínu
þrjár til fjórar vikur, sem hún kvaðst hafa áform-
að að vera hér í landi, áður en hún héldi
heimleiðis til Ameríku. Hún heitir Miss Seldom
og muntu kannast við hana.«
Það var sem ískuldi lykist um hjarta mad-
dömu Olivettu, og það var með naumindum
að hún gat stamað með veikum róm: »Já, eg
þekki hana.«
Svili hennar horfði á hana undrunarfullur,
og það vaknaði hjá honum grunur um að hann
mundi hafa gert eitthvert glappaskot. En þar
sem hann ekki gat séð í hverju það gat legið,
ypti hann bara öxlum og kvaddi mágkonu sína.
Hann gat þó ekki gert að því, að hann fór að
brjóta heilann um, hvað kvenfólkið væri oft
undarlegt. — Hér væri komin skrautleg kona,
sem segðist vera bezta vinkona mágkonu hans,
en mágkonunni brygði sýnilega, þegar hún
heyrði, að hann hefði gert henni það vinar-
bragð, að sjálfs hans dómi, að bjóða þessari
vinkonu hennar að dvelja í sama húsi um þriggja
vikna tíma. — »Því segi eg það,« tautaði þessi
einfaldi vínsali meðan hann gekk ofan stigann,
»það er ekki fyrir nokkurn mann að skilja í
í dutlungum kvenna.* Svo fór hann inn til
konu sinnar í fremur stirðu skapi til þess að
segja henni frá fáleika mágkonu sinnar yfir þess-
ari gestkomu.
Þegar Olivetta kom ofan til miðdegisverð-
ar heilsaði hún gestinum, þessum keppinaut
sínum, eins vingjarnlega og henni var unt, þó
duldist henni ekki, að það var kaldari andi yfir
samræðunum við borðið en áður hafði verið,
og var Olivetta gröm yfir því og ásakaði sjálfa
sig fyrir tortryggnina, sem mundi vera með
öllu ástæðulaus. Þó fann hún það, og gat
ómögulega að því gert, að hún hataði þessa
kátu og skrautklæddu Miss Seldom.
Svo liðu tveir dagar. Hinrik hafði ekki
haft tíma til að koma heim, og Olivetta varð
meira og meira áhyggjufull, þótt hún innst í
hjart sínu gleddist yfir fjarveru hans. Henni
fanst það ljóst, að éf nokkur verulegur sam-
dráttur hefði verið milli þeirra, þá hlyti hann
að hafa fengið að vita, að Miss Seldom væri
komin þangað, og þá mundi hann hafa reynt
að skjótast heim til þess að finna hana. Nei,
grunur hennar í Parísarborg hlaut að vera á-
stæðulaus, það var enginn samdráttur milli hans
og þessarar drósar frá Ameríku.
Miss Seldom hafði hund með sér, Ijómandi
fallegan langhærðan St. Bernharðshund, enda
fann ungfrúin upp á ýmsu til þess að skreyta
þetta fallega dýr. Ýmislega lit silkibindi hengdi
hún um háls hans og batt utan í síðurnar á
honum til þess að gera dýrið enn glæsilegra,
og var hún daglega að nostra við þessi bindi,
setja ný í staðinn fyrir þau, sem óhrein voru
orðin eða aflöguð.
»Það eru meir en litlir peningar, sem stúlka
þessi eyðir fyrir bönd og bindi til þess að
skreyta með hundinn sinn,« sagði Annetta,
stofustúlka, við Olivettu. Á hverjum einasta
degi er iiann skreyttur með nýjum böndum.
Einn daginn hefur hann rautt bindi milli eyrn-
anna, og grænt band um hálsinn. annan dag-
inn breyttist þetta, þá er bindið orðið grænt
milli eyrnanna, en hálsbandið rautt og svona
breytir hún þessu silkiskrauti á honum dags-
daglegá. Henni hlýtur að þykja ákaflega vænt
um þessa skepnu, sem kostar hana marga franka
á dag. Svo er óhræsið ekki þakklátara en það
við hana, að hann er að flækjast úti nær því
allan sólarhringinn og varla aldrei heima nema