Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Qupperneq 4

98
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Giinther sneri sér nú að frú von Massow
og sagði:
»Rér mintust á við frænda minn, hvað þér
ælluðuð að starfa í sumar. Rér farið þó von-
andi ekki að yfirgefa okkur nú.«
»Jú, auðvitað, herra greifi,« svaraði hún.
»Nú hef eg verið heima í þrjá mánuði, og
þegar eg hef verið svo Iengi í sama stað, íek-
ur mér vanalega að lelðast, því eins og yður
er kunnugt, er eg mjög hneigð fyrir skemtanir
og um þær er ekki mikið hér.«
»Skemtunum munuð þér einnig eiga kostá
hér, ef þér yrðuð kyr hér í sumar. Við mun-
um gera alt til að yður leiðist ekki. — Mér
er svo oft skapþungt, og nú ætlið þér að auka
harma mína með því að fara brott.«
Síðustu orðin sagði hann svo lágt, að engir
heyrðu þau nema hún. Hún lyfti glasi sínu
og drakk af og gerði hann það einnig.
•»Hún er fögur eins og syndin,* hugsaði
Margrét, þegar hún ásamt gestunum stóð upp
frá borðum.
Eftir máltíðina fóru gestirnir hingað og
þangað um herbergin og sumir fóru inn í
hljómsalinn. Margrét var þar og blaðaði í nokkr-
um söngheftum. Hugsanir hennar voru langt
burtu. Gúnther var enn á tali við frú Massow
og kunni Margrét því illa.
Elísabet kom nú til hennar og sagði:
»Rú ert svo föl í kvöld, Gretchen. Ertu
nokkuð lasin?«
»Æ, eg veit það ekki. Eg kann ekki við
mig hjá þessu íólki. Hér tala allir í einu, og
eg skil ekkert af því sem sagt er. Eg man ekki
eitt einasta orð af öllu því, sem sagt hefur verið
hér í dag.«
Gúnther hafði farið að spyrja Dossow um
orustuna við Lissa, og sagði hann frá, hvað
þar hefði gerst. Regar Elísabet hafði hlustað
á þessháttar frásagnir áður, hafði sögumaður-
inn venjulega sagt mest frá sjálfum sér og sín-
um afreksverkum. Nú sagði Dossow frá eins
og hann hefði hvergi verið nálægur. Þegar hann
sagði frá því, að skipiá hefði verið umkringt
af óvinum og sprengikúlum hefði rignt yfir það,
þá talaði hann ekki um að það hefði verið
hættulegt.
Pegar von Berge og kona hans óku heim
um kvöldið, sagði landráðið, sonur þeirra, að
hann þyrfti að gera ýmislegt í næsta þorpi og
gæti því ekki komið með þeim. En strax og
vagninn var horfinn, gekk hann niður til strand-
arinnar og ráfaði þar um alla nóttina.
Enn hafði ekkert gerst. Elísabet hafði enn
ekki heitið Dossow eiginorði, en hann sá, að
það mundi verða innan skamms, og er hún
væri orðin heitmær hans, yrði lifið sér gleði-
laust. Því gæti hann nú gengið út í sjóinn og
látið öldurnar skola sér brott.
9. KAPÍTULI.
Maddama Wessel var alveg hissa á honum
Willy sínum. Áður, þegar hann var heima,
hafði hann varla stigið fæti út fyrir dyr. Nú
var hann ávalt úti hingað og þangað og kom
ekki heima nema við og við. Skapið var einn-
ig breytt. Stundum talaði hann ekki eitt ein-
asta orð heila og hálfa daga, en stundúm var
haiin glaður og kátur og lék við hvern sinn
fingur.
Síra Dossow hafði einnig tekið eftir skap-
breytingum sonar síns. En hann hafði það fyrir
fasta venju að spyrja aldrei nema ráða hans
væri leitað. Willy treysti sér ekki einu sinni til
að skýra föður sínum frá tilfinningum þeim,
sem skynsemi hans og drengskapur sögðu hon-
um, að væri hégóminn einber. .
Honum fanst sjálfum hann gera sig hlægi-
Iegan og fyrirlitlegan í augum sjálfs sín, er
hann á kvöldin ráfaði um í garðinum fyrir utan
höllina »Wolsau« og einblíndi upp í gluggana
á herbergi Elísabetar. Og þótt hann blygðaðist
sín fyrir ístöðuleysi sitt, þá stóð hann stund-
um tímunutn saman í garðinum og horfði upp
til glugganna. Pví þótt hann bæri hreina og
fölskvalausa ást í brjósti til Elísabetar, þá ásetti
hann sér, að aldrei skyldi nokkur maður verða
þess vísari og aldrei skyldi hún fá vitneskju
um það. Hann var stórlátur að eðlisfari og