Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Qupperneq 6

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Framtíðardraumarnir rætast líka sjaldan,*
sagði hún og fór að tína blöðin af hesliviðar-
grein, sem hún hélt á. »Maður hefur ekki vald
á ókomna tímanum, svo alt fer vanalega öðru-
vísi en maður hefur gert ráð fyrir. Eg held
eg geti nu sagt yður hvernig framtíð mín muni
vérða.*
»Já, gerið þér það,« sagði Willy hlæjandi.
»Eg skal minnnast þess, sem þér segið og að
mörgum árum liðnum getum við rifjað það
upp fyrir okkur og séð hvort þu hefur verið
forspá eða ekki.«
Elísabet hló og rétti honum nokkur jarð-
ber, sem hún hafði tínt. Hann tók nokkur
þeirra og sagði brosandi:
^Retta er framtíð yðar — — «
»Var það draumaframtíðin eða sú sanna
eða þær báðar?« spurði hún. »Draumafram-
tíð mína hefi eg ávalt hugsað mér skáldlega
og breytingaríka og frábrugna Iífi annara kvenna,
Mér finnst eg hafa nægilega hæfileika og
krafta til þess að standa móti hafróti lífsins.
En nú kemur sú sanna framtíð og hún er
þannig, að nú í haust, þegar eg var tuttugu,
og fimm ára ætla eg að gera það sem skyld-
an og skynsemin býður mér að gera, en sem
er þó algjörlega fráhverft eðli mínu og skaps-
munum.«
»Og hvað er það?«
»Rá giftist eg honum von Berge, frænda mín-
um.«
Þessu svari hafði hann sízt af öllu búizt
við. Honum fanst hann verða að segja eitt-
hvað, en honum var ómögulegt að segja eitt
einasta orð ; hann hallaði sér upp að tré einu
og stóð þar.
Elísabet tíndi nokkur blóm upp af jörðinni.
»Eg ber mikla virðingu fyrir von Berge,«
sagði hún. »Eg veit, að í sambúð við hann
mun eg helga krafta mína nytsamari starfsemi
og eg mun gera hann hamingjusaman, og
ættfólk mitt segir að, það sé gæfuríkt hlut-
skifti. — En eigum við ekki að snúa við?«
.Bíðið þér við« sagði hann og strauk
hendinni um augun. Pér hafið aldrei sagt, að
þér elskuðuð frænda yðar.«
Elísbet tók af sér hattinn og settist á fallinn
trjábol. Blómin, sem hún hafði tínt, lágu í kjöltu
hennar.
»Rér hafið aldrei sagt, að þér elskuðuð frænda
yðar,« sagði Willy aftur.
»Nei« sagði hún og fór að búa til vöndul
úr blómunum, »af því að ástin, eins og flestir
lýsa henni, er hlutur sem eg botna ekkert f.
Ef til vill kynnist eg henni einhvern tíma seinna.
Kanske eg fái líka sál eins og Úndína, þegar
eg gifti mig.«
»En hann« sagði Willy ákafur, »vill hann
ganga að þessum skilmálum, hann, sem þekkir
lífið og mennina betur en flestir aðrir. Ætli
hann vildi trúa.......« hann þagnaði skyndi-
Iega eins og hann væri hræddur um að segja
of mikið.
Elísabet horfði á hann og sá hversu augna-
tillitið var hvast — og alt í einu fanst henni
skyndileg breyting verða á öllu í kringum sig.
Henni fanst skyndilega alt hverfa í kring-
um sig. Henni heyrðist regndroparnir falla á
blöðin einhversstaðar langt í burtu og henni
heyrðist músarindill, sem hafði leitað skjóls
undan regninu í holu einni rétt hjá henni, tísta
einhversstaðar í fjarska. En hann horfði á hana
með þessum hvössu augum, sem sama hugrekk-
ið lýsti úr, hvort sem þau horfðu á sólina eða
horfðust í augu við dauðann. Ahrif þeirra fengu
hana til að gleyma öllu og vöktu hjá henni
nýja, óákveðna Iöngun til mikillar og óskiljan-
legrar sælu, Og á sama augnabliki vissi hún
að hann elskaði hana, hún vissi það, eins og
hún hefði fengið einhverja opinberun, að hann
elskaði hana meira en alt annað.
Alt f einu stóð hún upp. Rað var hætt að
rigna, en á stöku stað láku regndropar enn
ofan af trjánum. Hún setti upp hattinn og
þegjandi gengu þau heim á Ieið.
»Viljið þér gefa mér þennan blómvönd?*
spurði Wiily, þegar hann hjálpaði henni ofan
f bátinn.