Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Qupperneq 8

102
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
borðinu, gekk hún brott til herbergis síns og
settist þar við vinnu sína.
Willy hafði gengið út að glugganum og
og hafði öpnað hann. Streymdi nú svalur
kvöidandvarinn inn í stofuna. Hvítleita móðu
lagði upp af rósareitunum og kirkjuna gal mað-
ur séð bera við himin í rökkrinu.
»Faðir minn,« sagði Willy, »af hverju hefir
þú aldrei sagt mér frá því, að Elísabet von
Randau væri trúlofuð. von Berge?*
»Af því eg hefi ekkert um það vitaó, barn-
ið mitt.«
Báðir þögðu nú dálitla stund. Kirkjuklukk-
an sló nú níu.
Loks tók presturinn til máls og mælti:
»Hefir þér, Wiily, nokkru sinni, í alvöru,
dottið í hug að taka þessa mikiliátu og hjarta-
góðu konu frá ættingjum og vinum og tengja
hennar örlög og framtíð við þína, sem er ó-
viss og stendur á völtum fótum?«
»Nei, faðir minn.«
jRú ert þó ekki svo eigingjarn, að þú
unnir ekki öðrum að njóta þeirra auðæfa, sem
þú getur ekki sjálfur notað.*
Nú Iiðu nokkrar mínútur þannig að hvor-
ugur sagði neitt. Willy dró þungt andann en
hann svaraði ekki spurningu föður síns. Loks
sneri hann sér við svo Ijósbirtuna lagði framan
í alvarlega og drengilega andlitið hans.
»Nei, eg unni öðrum þess vel. En hún
elskar ekki von Berge. Hún hefir óbeit á að
gipta sig, en samt ætlar hún að verða konan
hans, af því hún kennir í brjósti um hann og
af því hún þekkir ekki sjálfa sig. í öllum guð-
anna bænum, misskildu ekki orð mín,« sagði
hann lágt, »jeg elska hana, en hún skal aldrei
komast á snoðir um það. En mér virðist, að
þú, sem ert kennari hennar og góður vinur
hennar, að það sé skylda þín að aðvara hana.
Rú verður að gera það, faðir minn.«
»Eg skal hugsa um það, að minsta kosti
mun eg tala alvarlega við hana áður það verð-
ur fastráðið.«
jRakka þér fyrir það, kæri faðir. Eg vil
ógjarna baka þér íleiri áhyggna en þú hefir.«
Willy hafði gengið til föður síns og strauk hár
hans með hendinni.
»Nú tökum við aftur upp okkar gömlu
venjur. Nú er óvissan farin og vissan fengin.
Eg er þreyttur. Eg ætla að fara að sofa. Góða
nótt, faðir minn.«
»Góða nótt, Willy,« sagði presturinn og
tók innilega í hönd sonar síns.
10. KAPITULl.
Pað hafði lengi verið venja frú vón Massow
að halda upp á afmælisdaginn sinn. Var hún
þá vön að halda veizlu mikla á »Uhlenhorst«
og bjóða þangað múg og margmenni. Hafði
hún nú Giinther í ráðum með sér um tilhög-
alla á hátíðinni og voru þau nú loks orðin
ásátt um, hvernig henni skyldi haga.
Snemma dags átti að leggja upp frá »Uhl-
enhorst« ríðandi og halda til Grúnden, var það
gamall bækiskógur, er lá niður við ströndina.
Morgunverður skyldi etinn í skóginum. Að því
búnu skyldi haldið heim aftur og um kvöldið
skyldi vera dansleikur á »Uhlenhorst«.
í marga daga hafði mörgum vögnum, hlöðn-
um vistum, verið ekið heim til »Uhlenhorst«.
Barónsekkjan hafði forsagnir á öllu sjálf og
var altaf að senda húskarla sína og þernur
hingað og þangað, svo enginn fékk lokið því
verki, er honum hafði verið fyrirskipað að gera.
Harðast varð þó kenslukonan úti. Hún varð
að vera á ferðinni allan daginn og stjana und-
ir húsmóður sína, og fjekk þá stundum margt
misjafnt að heyra. Var hún því oft stúrin og
flóðu augu hennar oftsinnis í tárum. En dag-
inn fyrir hátíðina gaf frú von Massow henni
fagran dansbúning og leyfði henni að vera á
hátíðinni og taka þátt í dansinum og var það
kenslukonunni mikil harmabót.
Gúnther hafði komið yfir til »Uhlenhorst«
til þess að athuga undirbúninginn undir veizl-
una og tjáði hann sig ánægðan með hann í
allan máta.
»Þér getið ekki skemt yður við lítið,« sagði
hann brosandi. »Yður væri víst ómögulegt að