Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Qupperneq 9

TENGDADÓTTIRIN.
103
lifa, ef þér hefðuð ekki ostrur og sveppa til
þess að eta og silkiflos og kniplinga til að
klæðast daglega.*
Frú von Massow stóð við borð eitt og
raðaði í fjölda af kerum og skálum, er á því
stóðu.
»Eg held,« sagði hún í gamni blandinni
alvöru, »að eg hefði ekki verið fær um að búa
við fátækt. Eg mundi heldur ráða mig af dög-
um en þurfa að nota þvegna hanska og kiæð-
ast upplituðum kjólum.«
Létl fótatak heyrðist og Óskar kom hlaup-
andi inn í stofuna.
»Mamma,« kallaði hann og lá við spreng
af mæði. »Má eg ríða út í skóg á morgun, á
litla hestinum mínum?*
»Rað mátt þú drengur minn. Á morgun
eiga allir að vera glaðir og skemta sér. En nú
áttu að fara. Þú veist að þú mátt ekki koma
hingað inn, þegar gestir eru hér.«
Þegar drengurinn var genginn út, sagði
Gunther:
»Er yður það ljóst, að þér eruð ekki ein3
og aðrar konur, og kvenlegs eðiis verður mað-
ur varla var hjá yður. Yðar eigin börn mega
varla koma til yðar. — Hafið þér ekki mist
tvö ungbörn?«
»Jú, guði sé lof, misti eg tvö á nokkrum
mánuðum. Eg get ekki hugsað til þess að
hafa stóran barnahóp ávalt í kringum mig, og
mér leiðast smábörn. — Lítið þér á. Er þetta
ekki fallegt blóm?« og rétti honum terós.
»Nú þykist þér vera verri en þér eruð,«
sagði Gúnther, »og það er alls ekki tilhlýði-
iegt, að láta í Ijósi svona viðbjóðslegar mann-
hataraskoðanir.«‘
Hún leit til hans undrandi.
»Eg skil ekki hvað þér eruð að segja, hr.
greifi,« sagði hún, »og þetta er í fyrsta sinni,
sem þér ámælið mér fyrir að segja sannleik-
ann. — Það hefði auðvitað verið miklu skyn-
samlegra af mér, að látast elska manninn minn
og láta svo^ sem mér þætti vænt um börnin
mín og þættist vera þeim ástrík móðir, en eg
hefi aldrei viljað sýnast önnur en eg er. Eg
vil ekki draga neinn á tálar, að minsta kosti
ekki yður, Gúnther.«
Rödd hennar titraði lítið eitt, er hún sagði
síðustu orðin. Gúnther greip um hönd hennar,
sem enn hélt á hinni ilmandi rós og sagði:
»Edith, haldið þér áfram að vera eins og
þér hafið verið. Varðveilið yðar góða hugar-
þel og gleymið ekki vináttu minni. Mér finst
vera svo mikill styrkur að vináttu yðar og eg
þarfnast vina.«
Fæðingardagur frú von Massow rann upp
heiðríkur og sólfagur. Klukkan níu árdegis
komu gestirnir saman í hallargarðinum. Var nú
haldið af stað og riðu riddararnir samsíða,
tveir og tveir. Boðsgestir þeir, er voru við
aldur, óku á eftir í opnum vögnum.
Hermann von Berge reið við hlið Elísabet-
ar. Sagði hún honum, að reiðhesturinn sinn
hefði orðið haltur og hefði hún orðið að fá
hest lánaðan hjá Gúnther.
»Gættu þín frænka mín,« sagði hann.«
íRessum hesti er ekki treystandi. Gættu þess
að láta hann ekki stökkva yfir skurði eða girð-
ingar, því honum er gjarnt að fælast. Eg vildi
óska, að eg gæti riðið við hlið þér og gætt
þín.«
»Rá væri mér borgið, þú trúi Eckart,«
sagði Elísabet hlæjandi.
En hún kendi gleði, er frú von Massow
skipaði þannig fyrir, að Dossow skipstjóri skyldi
ríða við hlið Elisabetar. Hún haföi ekki séð
hann síðan þau voru saman í skóginum og
það var vika síðan, en hann hafði ekki liðið
úr huga henni. Henni var ómögulegt að gleyma
þeim degi. Ávalt stóð henni fyrir hugskots-
sjónum hvassa augnatillitið hans. Hún hafði
ekki Iengur vald á tilfinningum sínum. Hún
var hætt að skilja sjálfa sig.
Frú von Massow og Gúnther riðu nú í
broddi fylkingar út um hallarhliðið, en Elísa-
bet og Willy riðu síðast.
Var nú farið að spretta úr spori. Elísabet
var í góðu skapi og veifaði hún keyrinu í
kringum sig og gerði þyt með þvf í loftinu
til þess að hvetja hest sinn.