Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Qupperneq 11

TENGDADÓTTIRIN.
105
hugsaði ekki um hættuna, sem hún var stödd
í, og að þetta var í fyrsta sinni, sem hún reið
þessum hesti. Hún hugsaði aðeins um það, að
henni fanst hún hafa orðið fyrir vonbrigðum,
að lítið hefði verið úr sér gert og hún sjálf
lítilsvirt. Hún varð að taka til einhverra örþrifa-
ráða til þess að sefa skap sitt.
Hún kom nú að breiðum skurði og sló í
hestinn til þess að fá hann til þess að stökkva
yfir hann. Stökkið var hættulegt, en það hepn-
aðist. En um Ieið og hesturinn kom yfir á
bakkann, fældist hann og prjónaði. En af þess-
ari snöggu hreyfingu rann rýtingurinn úr slíðr-
unum. Elísabet ætlaði að slíðra hann aftur, en
af því hesturinn var svo órólegur, mistókst
henni það, og í stað þess að stinga honum í
slíðrin, stakk hún honum beint í brjóstið á
sjálfri sér. Þegar hún sá blóðið renna niður
hanzka sinn, varð hún hrædd. Henni sortnaði
fyrir augum og hún misti meðvitundina.
Willy hafði komið að í tæka tíð og náði
hann í tauminn á hesti hennar. Hann stökk
nú af baki sjálfur og tók hana því næst af
baki og lagði hana gætilega niður í grasið.
Hún hafði lokað augunum og löngu, svörtu
augnahárin lágu eins og kögur niður fyrir bleika
hvarmana. í fyrsta sinni kraup Willy nú við
hlið þeirrar konu, er hann elskaði. í fyrsta sinni
nú nefndi hann hana með skírnarnafni hennar,
en hún heyrði ekki til hans.
Hann lyfti höfði hennar og nú sá hann, að
hún var sár, særð af hans knífi. í skyndi tók
hann klæðin frá brjósti hennar. Á miðju bringu-
beininu var Iöng og djúp rispa, sem talsvert
blæddi úr. En sárið var ekki hættulegt og hann
sá, að það mundi fljótt gróa. Hann tók vasa-
klút sinn og lagði hann yfir sárið, því næst
tók hann slæðu hennar og batt henni utanum.
Þegar Elísabet nokkru seinna opnaði augun
lá hún í grasinu og hvíldi höfuð hennar á
mosavöxnum trjábol. Nokkur skref frá henni
stóð Willy og hafði hann leitt hestana saman
og bundið þá við tré eitt. Hún var mjög föl
í andliti. Stóð hún nú á fætur og kom þá
Willy til þess að hjálpa henni.
»Þakka yður fyrir,« sagði hún. »F*að geng-
ur ekkert að mér.«
»Ef þér haldið yður ferðafæra, væri bezt
að halda áfram,« sagði hann.
»Já, eg er reiðubúinn til þess að halda
áfram.«
»Það er hyggilegast, að eg teymi hestana
með fram brekkunum, og þegar við komian
inn á skógargöturnar, getum við stigið á bak
aftur.«
Elísabet lagði slóðann á reiðkjól sínum yfir
handlegg sér og gekk á undan, en Willy teymdi
hestana á eftir. Þegar hún aftur var sezt á bak,
tók hún eftir umbúðunum. Hún roðnaði af
blygðun. Á þessu augnabliki hataði hún þenn-
an mann, sem henni fanst hún verða að skamm-
ast sín fyrir. En hún gat ekki stunið upp einu
einasta orði. Willy þagði einnig. Þegar þau
komu út á þjóðveginn sagði Elísabet loks:
»Viljið þér ekki, herra skipstjóri,« sagði hún
eins rólega og henni var unt, »fara til móts-
ins og bera barónsfrúnni kveðju mína og af-
sökun á því að geta ekki komið. Nú ríð eg
heim. Pér getið sagt henni hvað sem yður
dettur í hug — aðeins ekki sannleikann.«
»Én eg get ekki látið yður fara eina, hest-
urinn er svo ólmur,« sagði hann.
»Þér þurfið ekkert að óttast, herra skip-
stjóri,« sagði hún. íÞví þótt eg þoli ekki að
sjá blóð, þá er eg samt sem áður enginn
heigull.«
Því næst sló hún í hest sinti og reið
brott.
11. KAPITULI.
Um kvöldið var mikið um dýrðir í »Uhl-
enhorst« höllinni og skemtu menn sér ágæta vel,
og þrátt fyrir hitann var dansað mikið. Bar-
ónsekkjan skemti sér ávalt við dans og aldrei
hafði það enn komið fyrir, að hún þreyttist |
dansi. Gluggar og dyr stóðu opnar og lagði
svalan næturandvarann inn í herbergin, sem
öll önguðu af ilmi blómanna, er þau voru
skreytt með. ' 14