Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Qupperneq 12

196
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Hin fagra frú gekk eins og gyðja um með-
al gesta sinna. Var hún klædd undurfögrum
gulum kjól, gerðum af atlaski, og granatblóm-
um hafði hún stungið í hárið. Var það unun
hverjum manni að horfa á þau dansa saman,
hana og Gúnther. Ressar tvær drembilátu per-
sónur sýndust skapaðar hvor handa annari.
í samanburði við frú von Massow var Mar-
grét eins og dálítil álfamær. Var hún að vísu
fögur sýnum, en til þess að njóta fegurðar
hennar, varð maður að vera í nánd við hana,
ella naut maður hennar ekki. Hún hvarf alveg
í margmenni, og var ekki cftirtekt veitt. Sat
hún nú hjá tengdamóður sinni og jómfrú von
Eschendorff og hlustaði á samræður þeirra, er
lutu að frú von Massow og háttsemi hennar,
er þær töldu rnjög hneykslanlega. Varð hún
því glöð, er Elísabet kom til hennar og bað
hana um að hjálpa sér að laga á sér hárið og
gengu þær þá inn í eitt lítið hliðarherbergi.
»Rú skemtir þér vel í kvöld,« sagði Mar-
grét við Elísabetu meðan hún var að laga á
henni hárið. »í salnum eru keskiyrði þín á
allra vörum og gamli vinurinn þinn, hann
Brinken, fylgir þér eins og skugginn. Hann
hefir alveg yfirgefið frú von Massow.«
Elísabet hló kuldahlátur.
iSamræðurnar á dansleikjunum eru allar
eins,« sagði hún. sRær þreyta mann ekki. En
eg verð að viðurkenna, að þegar eg hafði ver-
ið eliefu sinnunf spurð að, hvort mér þætti
gaman að dansa og eg í einlægni hafði ellefu
sinnum sagt »já«, þá gat eg. ómögulega stilt
mig um að bæta við þegar eg varð spurð um
það í tólfta sinni, að mér þætti alveg eins
gaman að Ieika »pantaleik«, því þar væri alt
fyrirfram ákveðið, sem maður ætti að segja,
eins og á dansleik.«
Margrét hló og festi síðustu hárnálina. Kom
nú Dossow skipstjóri og sótti hana til þess að
dansa við hana »Francaise« og þær hættu þá
samræðunum.
Margrét félck hagað því þannig, að hún og
Elfeabet voru hvor á móti annari í dansinum.
En lítil skemtun var það henni, því þótt mág-
kona hennar hefði verið glöð og skemtileg
meðan hún var að festa á henni hárið, þá
varð hún strax og dansinn byrjaði þögul og
fálát og hafði sig lítt frammi.
Willy hafði enn ekki orðið þess var, að
Eiísabet hefði nokkru sinni litið til sín í öllum
dansinum. Hún lét eins og hún sæi hann ekki.
Loks hljómaði kailið »changes Ies dames* og
þá stóð Elísabet hjá honum meðan þeir, er á
undan voru í dansinu dönsuðu.
»Eg hefi heyrt, að.þér munduð fara burtu
í næstu viku, herra skipstjóri,« sagði hún kulda-
lega og breiddi út blævæng sinn.
Hann Ieit til hennar undrandi.
»Hver hefir sagt það?« spurði hann.
Hún veifaði blævængnum hægt um 3iidlit
sér og sagði svo, án þess nokkra svipbreyt-
ingu væri hægt að sjá á andliti hennar:
»Eg man nú ekki í svipinn hvar eg heyrði
það. Rað var víst einhver að tala um það
rétt áðan.«
»Hingað til hefir yður ekki skort hugrekki
til þess, greifadóttir,« sagði hann og brann
eldur úr augum hans, »að segja það, sem yð-
ur hefir búið í skapi. Af hverju segið þér mér
ekki að fara burtu, því yður sé minningin um
daginn í dag ógeðfeld, og að mig viijið þér
ekki framar auguin líta, því eg sé sá eini, sem
viti hvað gerst hafi.«
»Og hvað munduð þér gera, ef eg segði
yður að fara?«
»Rá hefðuð þér rétt fyrir yður, greifadóttir
— að einu atriði undanteknu — —«
»Og hvað er það?«
»Að þér elskuðuð mig eins innilega, eins
og eg elska yður.«
Rað hafði ekki verið ætlun hans, að segja
þetta, en orðin flugu af vörum hans, án þess
hann vissi af, og hann varð sjálfur skelkaður,
er hann heyrði sig segja þau. — Nú gengu
dansmeyjarnar aftur í dansinn og næst þegar
þau dönsuðu saman Willy og Elísabet, hvíslaði
hún að honum:
»Rér verðið að fara.«