Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Side 15

TENGDADÓTTIRIN.
ÍOQ
»Jú. Eg held mig gruni, af hverju það er.
Margrét hefir verið undurfögur í kvöld og all-
ir hafa veitt því eftirtekt nema þú, því þú
hafðir aldrei augun af frú von Massow. Það
hefir Margrétu ekki líkað og eg lái henni það
ekki.«
Gúnther hafði sett sig í hægindastól og
krosslagt fæturna. Hann hló hálfgerðan kulda-
hlátur og sagði svo:
»Erindi mitt hingað var ekki að tala um
sjálfan mig. En eg kom til þess að vita, hvað
hefði gerst með þér og Dossow skipstjóra í
skóginum í morgun.*
Elísabet átti ekki von á þessari spurningu.
Hún roðnaði út undir eyru og greip svo fast
um borðplötuna, sem var úr marmara, að knú-
arnir hvítnuðu.
»Hefur hann verið að guma af afreksverk-
um sínum?«
»Eg held honum hafi ekki gefist tækifæri
til þess,« sagði Gúnther rólega. »En þú heíir
ekki verið nógu varkár og nú eru ýmsar kvik-
sögur á sveimi. En vilt þú nú ekki segja mér
sannleikann. Eg er bróðir þinn og það er skylda
mín að gæta heiðurs þíns og vernda hann.«
»Eg skil þig ekki, Gúnther. Eg fæ ekki
séð, að heiður minn komi þessu máli neitt við.
Eg vildi ráða ferðinni og reið meðfram brekk-
unum, þótt hann réði mér frá þvf. En hestur-
urinn fældist og eg meiddi mig á rýtingi, sem
hann hafði nýskeð gefið mér. Pú veizt, að eg
má ekki blóð sjá, þá líður yfir mig og svo
fór einnig í þetta sinn. Eftir það langaði mig
ekki til þess að halda áfram ferðinni, svo eg
sneri við.«
»Er svo sagan ekki Iengri?«
»Nei.«
»Og Dossow skipstjóri hefir ekki sýnt þér
neina ókurteisi? Pú lagðir ekki á flótta frá hon-
um? F*ú særðist ekki í viðureign við hann?«
Eiísabet horfði á hann undrandi.
»Hvernig getur þér komið slíkt til hugar?
Milli okkar hefir ekkert annað gerst en það,
sem eg nú hefi sagt þér.«
»Undarlegt er kvenfólkið,* sagði Gúnther.
»Dossow skipstjóri er sannarlegur heiðursmað-
ur. En af einhverri dutlungasemi, þá hegðar
þú þér þannig gagnvart honum, að jafnvel
slæpingar og amlóðar leyfa sér að mannskemma
hann í orðum.«
»Hvað áttu við?«
»Von Brinken liðsforingi þykist hafa kom-
ist á snoðir um, að Dossow skipstjóri hafi sýnt
þér svo mikla ókurteisi í morgun, að þú hafir
orðið að ieggja á flótta undan honum. Rví
næst hefir hann opinberlega móðgað bæði skip-
stjórann og föður hans. — Og ef eg á að
segja mína skoðun, þá gat maður haldið af
framkomu þinni gagnvart skipstjóranuni, að
hann hefði gert sig sekan um einhverja óhæfu.
Afleiðingarnar af þessu eru einvígi milli Doss-
ow skipstjóra og von Brinken Iiðsforingja.«
Elísabet svaraði engu. Allur roði var horf-
inn úr kinnum hennar og hún starði á ljósin
í Ijósastjakanum, náföl í andliti.
»F*ú ert víst orðin syfjuð,« sagði Gúnther
og geispaði. »Nú fer eg að sofa. En þú þarft
ekki að bera neinn kvíðboga fyrir því, að
skipstjórinn muni falla í einvíginu. Hann skýtur
tíu sinnum betur en von Brinken.«
F’egar Gúnther var farinn stóð Elísabet upp
og gekk að rúmi sínu, féll á kné og lagði höf-
uðið á rúmfötin.
»Hann er heiðursmaður,« sagði hún grát-
andi. »Hann elskar mig og eg læt það við-
gangast, að hann sé móðgaður opinberlega,
mín vegna.«
12. KAPITULI.
Tveim dögum eftir dansleikinn hjá frú von
Massów. var Gúnther á fundi inni í borginni.
Var hann nú á heimleið. Hiti var mikill og
vildi ökumaður hlífa hestunum, en greifinn rak
á eftir honum og skipaði honum að hraða
ferðinni eins mikið og unt væri.
Gúnther hafði lofað konu sinni, að hann
skyldi vera kominn heim fyrir tveim tímum og
var hann nú að hugsa um, hvað hún myndi
segja og gera, er hann kæmi. í síðastliðinn ■