Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Qupperneq 17

TENGDADÓTTIRIN.
111
sagði hann. »Hún lætur sér ekki nægja, að eg
sé eins og eg er, en reynir að breyta mér
smátt og smátt. En hvað er þetta?« sagði hann
og tók nafnspjaid, er lá á borðinu. »Hefir frú
von Massow verið hér? Kom hún hingað til
þess að kveðja? Hefir þú ekki boðið henni
inn?«
Margrét var staðin upp.
»Nei. Eg bauð henni ekki inn. Móðir þín
og Elísabet voru ekki heima og þeirri konu
býð eg ekki inn.«
»Og af hverju viltu ekki bjóða »þeirri
konu« inn?«
»Af því hún er fyrirlitleg daðursdrós, sem
ávalt gerir sér far um að vekja hjá þér ást á
sér og hún gefur mér ávalt í skyn, að það sé
hún, sem hefði átt að verða konan þín en
ekki eg.«
íÞú talar óráð, Margrét.«
»Nei, mér er fullkotnlega ljóst hvað eg
segi. Mér varð þetta Ijóst, strax og eg sá hana,
og þá vissi eg, að eg mundi hata hana alla
mína æfi. Mér er kunnugt, að hún er elja mín
og þú sýndir mér lítilsvirðingu, er þú fórst
með mig í heimsókn til hennar, og þú sýnir
mér lítilsvirðingu með því að leyfa, að hún
komi hingað.«
Margrét hafði talað af móði miklum og
bar öll framkoma hennar þess Ijósan vott, að
hún var reið. Giinther var einnig reiður og
brann eldur úr augum hans, en hann stilti sig
og sagði í háði:
»Eg heyri, að þú ert sömu skoðunar og
Eschendorff frændkona okkar, og hefir henni
bæzt góður Iiðsmaður, þar sem þú ert. —
En frú von Massow er ekki eins slæm og þú
hyggur hana vera. Hennar versti galli er, að
hún er ekki nógu varkár. Það sem þúsundir
af öðrum konum gera í laumi, það gerir hún
fyrir allra augum og því er hún Iítilsvirt af
mörgum.«
Hann lét á sig hanzkana og setti upp
hattinn.
»Vertu sæl,« sagði hann. »Eg vænti þess,
að þú verðir í góðu skapi, þegar eg kem heim
aftur. Nú fer eg yfir til frú von Massow til
þess að biðja hana fyrirgefningar á háttalagi
þínu í dag.«
Pví næst kvaddi hann og fór.
Pað var ákafur hiti úti og blæjalogn, svo
Giinther var alveg uppgefinti, er hann kom
til »Uhlenhorst«. Hann hitti frú von Massow
úti og ætlaði hún að taka sér dálitla skemti-
göngu.
»Eg þoldi ekki við fyrir hita inni,« sagði
hún, er þau höfðu heilsast. »Eg held það sé
þrumuveður í aðsigi. Rað er varla hægt að
draga andann hér úti.«
Hann bauð henni að leiða hana og tók
hún því með þökkum. Er þau höfðu gengið
saman dálitla stund sagði hann:
»F*ér lofuðuð mér fyrir skömmu að vera
kyr heima og nú ætlið þér að fara burtu, þrátt
fyrir loforð yðar.«
Hún ypti öxlum.
íRér hugsið ekkert um mig,«' hélt hann
áfram. »Yður stendur alveg á sama, þótt eg
sé aleinn hér heima.«
»Hvað eruð þér að segja?« sagði hún.
»þér segist vera hér aleinn. Eigið þér ekki
unga, saklausa konu, sem hefir barnsleg augu
og útlit og ljóst hár, alveg eins og þýzkar
konur eiga að vera. En eftir á að hyggja!
Rað er gátan, að henni skuli ekki geðjast að
mér.«
»Hún er barn enn og hegðar sér eins og
barn. Eg kom hingað eingöngu til þess að
biðja yður að fyrirgefa, hvernig hún hefir kom-
ið fram gagnvart yður.«
íRess gerðist engin þörf,« sagði frú von
Massow brosandi. »Eg hefi veitt því eftirtekt,
að hún er afbrýðissöm og annað gengur ekki
að henni.«
Nú tók að syrta í lofti og auðsætt var, að
þrumuveður var í nánd. Snöggir vindar hristu
trén og þeyttu upp stórum rykmökkum. Innan
lítillar stundar fóru stórir regndropar að detta
úr Ioftinu.
^Þaðkemuráreiðanlega þrumuveður,« sagði
greifinn og Ieit í kringum sig.