Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Side 25

KYNJALYFIÐ.
119
ar, féll hún hálfgert óafvitandi og nióti vUja
hennar í lóð fátæka Leopardriddarans mann-
vænléga, sem lítið átti annað en sverð sitt og
hertýgi.
Og þelta val hennai var raunar alls eigi
óskiljanlegt. Þvi engin af hirðmeyjum Rikarðar
konungs gat neitað því, að Leopard-riddarinn
væri einna mannborlegasli og svipfríðasti ridd-
arinn í öllum krossfarahópnum og sannaðist á
honum hið forna orðtak: »AMar vildu meyj-
arnar með Ingólfi ganga».
Ást til hans fór því smált og smátt að
festa rætur í barmi hinnar ættstóru Edithar,
sem var náfrænka Ríkarðar knnungs, oghenni
varð stöðugt kærara að hlusta á frásögur um
hreysti hans og göfuglyndi, sem einatt bárust
henni til eyrna. Og þótt horfurnar væru eigi
glæsilegar, að þau mundu geta náð saman, gat
hún þó eigi ráðið við þær hugsanir sínar, að
mála framtíð sína bjarta og unaðsríka við hlið
hans.
Kenneth riddari dirfðist aldrei að ráðast
yfir þá múra, sem staða og metorð höfðu reist
á milli hans og konu þeirrar, sem stóð jafn-
nærri Englandskrónu sem Edith. Ástarþrá hans
var því þögul og óframfærin og full af lotn-
ingu, en þó auðsæ fyrir glögt auga.
Rað kom því fyrir, að þessi hefðarmey,
sem farin var að endurgjalda ást hans, áfelti
hann í huganum, fyrir að gera ekki neina til-
raun til þess að brjótast yfir múrinn milli
þeirra, Og hún fór sjálf að hugsa um, að hún
yrði líklega að hætta sér út fyrir almennar sið-
venjur og hirðsiði til þess að gefa honum
undir fótinn, en stolt hennar og siðavendni
gerði uppreisn gegn þvf, svo ekkert varð af
því.
Ró þóttist Kenneth riddari fullviss um, að
hinni fögru prinsessu var eigi með öllu sama
um hann, því ástin ræður yfir mörgum tungu-
málum. En aldrei fyr en þennan morgun hafði
hún gefið honum jafnfagurt og augljóst merki
um það.
Kenneth riddari var nú einn í kapellunni
hjartanlega glaður yfir tákni því er hin tigna
mey hafði gefið honum. Hann kraup enn og
baðst fyrir í myrkrinu, bað fyrir henni, sem
allur hugur hans snerist um.
Pegar minst varði ómaði skerandi pípu-
blástur gegtium kapelluna. Relta hljóð átti illa
við þær guðræknislegu hugsanir, sem riddar-
inn var í og kyrðina í kringum hann. Honuin
fanst því hann verða að vera við öllu búinn,
spratt á fætur og þreif til tígilknífsins. Svo
heyrðist skrúfnagla eða snælduhljóð, rifa kom
á gólfið og ljósglætu lagði þar upp utn. Síðan
opnaðist hlemmur í gólfinu og klunnalega
vaxinn dvergur kom upp með Ijós í hendi.
Hann sneri Ijósinu í kringutn sig svo vöxtur
hans og andlit sæist sem bezt. Allur var hann
ólaglegur, en þó voru augu hans gáfuleg og
eigi óviðfeldin, á eftir honum kom upp úr
gólfinu önnur skepna í mannsmynd, dvergvax-
in og í kvenbúningi og ekki geðslegri á að
líta en dvergurinn. Bæði voru þessi skötuhjú
í rauðum flauelsfötum. Kennelh riddari slóð
undrandi og starði á þau. Rau byrjuðu svo
með fettum og brettum að sópa gólfið í kap-
ellunni og vanst þeim það starf fremur seint.
Regar þau voru komin þangað þar sem ridd-
arinn stóð, hætlu þau að sópa, staðnæmdust
hvort við hliðina á öðru. Rau létu Ijósbirtuna
fyrst leika um sig, lýstu svo framan í riddar-
ann og ráku svo upp ofsalegan og mjög
óviðkunnanlegan hlátur.
»Hver eruð þið, sem vanhelgið guðshús
með hæðnishlátri og skrípalátum,« spurði ridd-
arinn.
»Eg er dvergurinn Nebaktamus,« svaraði
dvergmennið með þeirri rödd, sem minti á
garg næturhrafnsins.
»Og eg er Gínerva konan hans hjartkæra,«
sagði hún enn skrækrómaðri.
»Svo eg segi eins og er,« sagði dvergur-
urinn, »þá erum við óhanúngjusamt furstapar,
sem höfðum vernd undir vængjum Jóisalakon-
ungsins, þar til vantrúarinnar höfðingjar—him-
insins eldur eyði þeim! — ráku hann út úr
sinni helgu borg.«
»Engan hávaða hcr,« var nú hrópað frá