Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Síða 26

120
NÝJAR KVÖLDVÖKUP.
því horni kapellunnar, sem riddarinn hafði
komið inn um. »Þegið þið heimskingjar, burt
með ykkur, störfum ykkar er nú Iokið!«
Jafnskjótt og dverghjónin heyrði þessi orð,
slöktu þau ljós sín og hurfu ofan um gólfið,
og var þá riddarinn einn eftir í myrkrinu. Var
honum það léttir að vera laus við þessi ógeðs-
legu hjú. Eftir útliti þeirra að dæma, málæði,
fettum og brettum var hann eigi í vafa um,
að þau voru af þessu lítilsvirta fólki, sem
höfðingjafjölskyldur höfðu einatt sér tii skemt-
unar til að sjá fíflalæti jreirra og ámátlegt
háttalag. Hefði Kenneth riddari hitt þessi hjú
annarstaðar og eigi á jafnhátíðlegri stundu,
hefði hann ef til vill eins og sumir aðrir haft
gaman af þeim; en eins og þá stóð á fyrir
honum varð hann sárfeginn að verða laus við
þau.
Fáum mínútum eftir að þau voru horfin
var dyrunum, sem hann hafði komið inn um
lokið upp með hægð. Riddarinn skundaði
þangað og stóð Iampinn enr. við þröskuld-
inn og bar daufa birtu í kringum sig, en ein-
búinn kraup enn í sama stað álúlur og auð-
mjúkur og mátti ætla að hann hefði kropið
þarna meðan riddarinn hafði dvalið í kapell-
unni.
»Nú er öllu lokið,« sagði hann, »og bæði
hinn aumasti syndari á jarðríki og eins sá
sem heimsins mestu sæmd og hamingju hefir
hlotnast, verða að yfirgefa þennan stað. Taktu
því Ijósið og fytgdu mér ofan riðið.i því ekki
má eg taka bindið frá auguni mínum fyr en
eg er kominn nokkuð frá þessum helga stað.«
Riddarinn hlýddi þessari fyrirskipun þegj-
andi, og rataði leiðina aftur til hýbýla ein-
búans.
Theodorik tók þar af sér blæjuna og lagði
hana aftur á sinn stað, andvarpaði og mælti:
»Hinn bannfærði glæpamaður er kominn aftur
í hið skuggalega fangelsi sitt, þar sem hann
má leika lausum hala þar til hinn hæsti dóm-
ari býður að hinni verðskulduðu hegningu
verði fullnægt.« Svo sneri hann sér að riddar-
anum og mælti: »Farið nú og leggist til
hvíldar. Pér getið sofið og megið sofa, en eg
hvorki get eða má.«
Af virðingu fyrir hinni miklu alvöru, sem
fylgdi orðum einbúans fór riddarinn inn í innra
herbergið án þess að koma með forvitnislegar
spurningar, en áður en hann lokaði dyrunum
eftir sér sá hann að einbúinn fletti klæðum af
öxlum sér og herðum og lamdi sig vægðar-
laust með svipunni og heyrði stunur hans og
andvörp undir þessari sjáifshirtingu,
F*að fór hrollur um riddarann og hann
gruflaði yfir hvaða stórsynd það mundi hafa
verið, sem þyngdi hjarta einbúans og veldi
því samvizkubiti, sem hin þyngsta sjálfshirting
gæti þó ekki bætt úr.
Hann baðst fyrir í hljóði, fullvissaði sig um
að emírinn svæfi og lagðist svo til hvíldar,
Hann sofnaði brátt enda höfðu hinir ólíku at-
burðir dagsins og næturinnar þreytt hann, en
nú fékk hann hvíld.
Næsta morgun átti hann tal við einbúann
um ýms áríðandi málefni viðvíkjandi erindi
sínu þangað og þeirra vegna varð hann að
dvelja þar nokkra daga. Hann stundaði guð-
ræknisiðkanir á hverjum degi eins og pílagrím
sómdi, en í kapelluna kom hann ekki, þar sem
hinir undarlegu og lítt skiljanlegu atburðir
höfðu mætt honum.
FIMMTI KAPITULI.
Nú víkur sögunni þangað, sem Ríkarður
Ijónshjarta, konungur Englands, lá með her sinn
í herbúðum milli Jean d’ Acre og Askalon,
Með þeim her hafði þessi stórláti konung-
ur hugsað sér að halda sigurinnreið í Jórsali,
og það er ekki ólíklegt, að honum hefði auðn-
ast það, ef öfund sú er hinir aðrir höfðingjar
krossferðarinnar báru til hans, hefði ekki Iagt
óvinnandi tálmanir í veg fyrir hann. Samherjar
hans stygðust við stórmensku hans og einræði,
og gramdist fyrirlitning sú, sem hann einatt
sýndi þeim, þótt þeir væru jafningjar hans að
tign, þótt þeir gætu eigi kept við hann í hreysti,
áræði og allri herstjórn. Ósamkomulagið milli