Nýjar kvöldvökur - 01.05.1917, Síða 42

136
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
LIFIÐ EFTIR DAUÐANN.
Rýtt hefur Sig Kristófer Pétursson.
(Framh.) —
Vér höfum nú virt fyrir oss líf þeirra manna í
öðrum heimi, sem hugsa mest um sjálfa sig,
jafnvel þótt hinum síðartöldu sé hvað mest
hugleikið að fullnægja annað hvort fegurðar
eða fróðleiksþrá sinni. En svo eru aðrir, sem eru
ekki ánægðir með það, og vilja keppa að ein-
hverju sem er enn þá æðra og göfugra, menn og
konur, sem hafa bæði þessa he:ms og annars
mesta unun að því að hjálpa sambræðrum sínum.
Hverjar verða framtíðarhorfur þeirra í sálarheim-
inum? Slíkir menn og konur fá þar vissulega
tækifæri til að halda þar áfram mannúðarstarfsemi
sinni, og verður auk þess miklu meira ágengt
en hér í heimi. í sálarheimum er sem sé ólíkt
hægra að láta gott af sér Ieiða en hér. Rar
getur einn maður hjálpað mönnum þúsundum
saman og getur verið viss um, að hjálp hans
kemur þeim að miklu verulegri og varanlegri
notum en venjulegast á sér stað á jarðnesku
tilverustigi. Sumir menn í sálarheiminum hjálpa
sérhverjum, sem þeim gefst kosturáað hjálpa,
aðrir láta sér aðeins ant um ættingja sína og vini,
hvort þeir eru lifandi eða dauðir. Annars eru
það einhver hin römmustu öfugmæli að tala
um lifandi menn og dauða og nefna íbúa
annars heims dauða; því að ef nokkrir geta
heitið dauðir, þá erum það vér, sem tórum
hér í jarðneska líkamanum. Hinir eru vissu-
lega lifandi, því meðvitund þeirra fær ólíkt
betur notið sín, af því að þeir eru leystir úr
læðingi hinnar jarðnesku tilveru. Mörg móð-
irin, sem horfin er inn í hið æðra tilverustig,
vakir yfir velferð barna sínna, og er þeim sann-
ur verndarengill. Og margur grátinn eiginmaður
fer ekki frá konunni sinni er tregar hann.
Og hann telur sig sælan, ef hann getur látið
hana verða öðru hvoru vara við návist sína
og koma þeirri hugsun inn hjá henni, að hann
bíði eftir henni, og elski hana engu minna en
áður.
Eg geri nú ráð fyrir að einhverjir mundu
segja: »Sé þessu þann veg farið, þávirðistþað
liggja nokkurnveginn í augum uppi, að æskilegt
væri að losna héðan sem fyrst.«
Fljótt á að líta getur það virzt sem þekk-
ing á lífinu eftir dauðann gæti orðið til þess
að ýta undir menn að ráða sig af dögum. Ef
menn hugsuðu að eins um sjálfa sig, væri
ekki nema eðlilegt að slík skoðun yrði almenn,
að best væri að hverfa héðan eins fljótt og
unt er. En ef menn íhuga, hverjar skyldur hvíla
á þeim gagnvart guði og mönnum, munu þeir
brátt sjá að slík skoðun er röng. Menn eru
hingað komnir í ákveðnum tilgangi, sem hvergi
verður náð nema hér. Hinn innri maður hefur
lagt mikið á sig, til þess að fæðast inn í þenn-
an heim og það er því glæpur gegn insta
eðli voru að s.ipta hann tækifæri til að aflasér
jarðneskar reynslu. Til þess að varna því, að
vér hverfum af þessu tilverustigi fyrir tímann,
hefir forsjónin innrætt oss hina ósjálfráðu lífs-
þrá, er kemur oss til að klóra í bakkann svo
lengi sem kostui' er. Rað er heilög skylda
vor að taka svo miklum framförum í hverri
jarðvist, sem auðið er, og lengja lífdagana að svo
miklu Ieyti og í voru valdi stendur. Rað er sem
sé margt, sem vér getum lært hér í heimi, sem
verður ekki Iært á öðrum tilverustigum; og eftir
því sem vér lærum fyr alt sem jarðlífið getur
kent oss, eftir því losnum vér fyr úr þrautaskóla
þess, og komust hjá að lifa eins takmörkuðu
lífi og því, er verður hlutskifti manna á
þessu tilverustigi. Og þessvegna ætti engin
að stuðla að því að deyja, fyr en hans skapa-
dægur kemur. En þegar dauðann ber að ættu
menn að fagna því. Dauðinn flytur mönnum
frið og hvíld eftir alt stríð og baráttu þessa
jarðneska lífs. En þótt lífið í sálarheimum
virðist vera eftirsóknarvert í samanburði við hið
jarðneska líf, þá er það þó ærið gleðisnautt
J