Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 5

GUÐINN, SEM DEYR
147
-— Þér er kalt, Guðmann minn.
— 0, jæja. — Hann lagðist niður aft-
ur og andvarpaði þolinmóðlega eins og
maður, sem hefir lært að láta sér örlögin
lynda og taka því sem að höndum ber.
— Hann verður ári kaldur á heiðinni á
morgun, er eg hræddur um, ef hann held-
ur áfram að vera á norðan.
0, já, Þorlákur minn. — Eg held svo
sem eg þekki hann.... í svona eitthvað
um þúsund ár höfum við nú verið að berj-
ast við hann — þann hvita — þarna norð-
an úr höfunum. Við ættum nú að vera
farnir að þekkja hann.
— Æi, húsbóndi minn, sagði Eggert í
hálfum hljóðum og ók sér. — Ekki vænti
eg, þú eigi svolítinn pinna — bara svona
ofboðlítið til að ylja sér á?
— Heyrðu Eggert minn, viltu ekki fara
heim á bæinn, vekja upp og biðja kven-
fólkið um að leggja á þig heita bakstra —
það gerir það ugglaust, ef þú skilar
kveðju frá mér!
Eggert hló við, en hláturinn var líkast-
ur hiyglu, og hann skalf svo að tennurn-
ar glömruðu.
— Bara svolítinn dreytil, húsbóndi
minn!
— Vitleysa, drengur minn! Farðu að
sofa — þú fékst sopa áðan.
— Æ, það er svo fjandi kalt, húsbóndi
minn, maldaði Eggert í móinn með aum-
kunarlegri rödd.
— Jæja, látum okkur þá hafa það,
sagði Þorlákur og tók til hnakktöskunn-
ar, sem hann hafði undir höfðinu. Hann
opnaði töskuna og sýndi félögum sínum
þrjár þriggjapelaflöskur.
— Það er rétt ein handa hverjum — og
meira fáurn við ekki — ekki fyr en i sum-
í kauptíðinni, sagði hann brosandi. —
Ellinni höldum við í heiðri — súptu á
fyrst Guðmann minn!
Guðmann tók vi'ð flöskunni og saup á.
Svipurinn í hinum raunalegu augum
breyttist, augnaráðið varð hlýrra, en um
leið eins og fjarlægt, það var því likast
að hann horfði á eitthvað hugljúft — í
fjarska.
— Súptu nú á Eggert minn, drektu ær-
legan sopa svo þér hlýni, sagði Þorlákur.
Eggert drakk ósleitilega. — Æ-i-æ,
sagði hann, lygndi aftur augunum af
nautn og strauk sér með hendinni niður
yfir brjóstið og magann, eins og hann
væri að þreifa á verkunum sopans í inn-
ýflunum, hélt svo flöskunni milli beggja
handa, klappaði henni og rendi til hennar
hýrum ástaraugum, svo fór hann að kyrja
hið alkunna erindi, þar sem þorstlátt
skáld vottar flöskunni ást sína:
»ó, mín flaskan fríða« o. s. frv.
Hann saup á aftur, þegar hann var bú-
inn með versið.
— Nei, nei, hættu nú drengur minn,
hrópaði Þoi’lákur hlægjandi, — hafðu við
hóf og láttu okkur hina fá svolítið bragð
líka, áður en þú hellir öllu saman í þig.
— Aðeins ósköp lítið blessað tár ennþá,
húsbóndi minn — þetta er lífið úr brjóst-
inu á mér! sagði Eggert niður í flösku-
hálsinn.
Flaskan tæmdist fljótt og hinir þrír
ferðalangar gleymdu um stund kuldanum,
erfiði ferðarinnar, þreytu og þunga dag-
anna og andvökum næturinnar, gleymdu
vorinu, sem ekki kom, og vetrarveðri, ó-
færð og hættum, sem heiðin geymdi þeim
til morgundagsins.
Þorlákur tók tappann úr annari flösku.
— Drektu Guðmann! sagði Þorlákur
með einskonar hrifningu í málrómnum —
drektu, karl minn, og láttu vínandann
verma aldrað blóð! Eggert! Þú ert kvæða-
maður, láttu okkur njóta þess, farðu að
kveða!
Guðmann gamli lét ekki dekstra sér.
— 0, andvarpaði hann — það er alveg
eins og vorið — eins og sólskin og sunn-
19*