Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 31

SÍMON DAL
173
dropum úr bikarnum, og runnu þeir nið-
ur á hendina á mér. Eg fann einkennileg-
an sviða. En konungurinn kallaði aftur:
»Drekkið þér, sir!« Nú hikaði eg ekki
lengur. Eg náði aftur valdi yfir sjálfum
mér og hugsaði sem svo, að hvert sem
hlutverk mitt kynni að vera í þessum ó-
skiljanlega leik, þá skyldi eg leika það til
■enda. Eg hneigði mig fyrir konungi og
hrópaði: »Guð varðveiti yðar hátign!« og
bar bikarinn aftur upp að vörum mínum;
um leið sá eg hertogaynj una hylja andlit-
ið með höndunum og Perrencourt beygja
sig enn lengra fram yfir borðið, og eg
heyrði stutt, niðurbælt hljóð frá Darrell.
Eg ætlaði að tæma bikarinn í einum
teig. En þegar eg fékk vínið á tunguna,
fann eg eins og sviða, og bragðið var ein-
kennilega ramt. — Vínið var súrt, hugs-
aði eg með mér, og um leið hugsaði eg
Jónasi þegjandi þörfina fyrir að hafa
keypt þennan óþverra. -— Nú varð eg að
standa þarna og verða mér til skammar
fyrir að hafa sent vini mínum þetta, og
út yfir tók, að hann hafði boðið konung-
inum það! — Snögglega, þegar eg hafði
rent fyrsta gúlsopanum niður, sá eg Per-
rencourt fleygja sér fram yfir borðið. Eg
sá hann eins og í þoku, því að það var
engu líkara en að eg væri að missa sjón-
ina. Alt fór að hringsnúast í kringum
mig og fyrir eyrum mínuni var niður eins
og frá brimi við klettaströnd. Eg heyrði
konu hljóða, og hönd, snör eins og elding,
skauzt út úr þokunni; eg fékk skarpt
högg á úlfliðinn, bikarinn féll á gólfið og
fór í þúsund mola, en vínið flóði fyrir
fótum mínum. Eg stóð hreyfingarlaus og
sá andlit M. de Perrencourts beint á móti
niér, það var ekki lengur rólegt, en ná-
fölt og með djúpum dráttum. Þetta var
það síðasta sem eg sá, því alt hvarf í
myrkri. Eg greip með hendinni um ennið
og reikaði; heyrði glamur af sverði, sem
féll á gólfið. Eg gat ekki staðið, en féll og
fann að eg féll í útbreiddan faðm ein-
hvers. Orðin: »Símon! Símon!« heyrði eg
sögð með grátraust í eyra mér.... Og enn-
þá eitt heyrði eg, áður en eg misti með-
vitundina alveg, það var rödd, hávær,
stolt rödd þess, sem talar til þess að láta
hlýða sér. Hún hringdi í eyrum mínum
eftir að alt annað var mér horfið, og eg
vissi líka hver átti hana, það var M. de
Perrencourt, sem ávarpaði sjálfan Eng-
landskonung: »Bróðir!« hrópaði hann,
»eins og Guð er uppi yfir okkur, þá er
þessi maður saklaus, og blóð hans kemur
yfir höfuð okkar, ef hann missir lífið«.
Eg heyrði ekkert meira. Myrkur og
þögn inniluktu mig og alt var horfið.
(Framh.).
Útþrá.
Nú er nótt.
Ein jeg vaki, ein jeg vaki
yfir hverju andartaki
barnanna, sem blupda rótt.
Alt er hljótt.
Himnesk ró, og helgur friður.
heyrist þíður lækjarniður.
Þrungin magni þögul nótt.
Kyrt og blítt
kveður ljettur klukkna hljómur.
kynleg hulda, töfraómur;
verður mjer um hjartað hlýtt.
Djúp er þrá.
Dulinn máttur dýrðarheima
dregur andann langt í geima.
— Fjarlægð gerir fjöllin blá.
Hugrwn.