Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 40

182
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
gestirnir, og hai'ði alla sett hljóða við orð
djáknans.
Þegar djákni kom út á hlaðið, fann
hann prest þar. Prestur sneri sér að hon-
um allreiður og átaldi hann harðlega.
Kvað hann nú ekki annað liggja fyrir
þeim en missir æru og embættis og Brim-
arhólms-járn.
»Eg kemst frá þessu öllu, prestur minn,
þó eg talaði dálítið af mér«, sagði djákn-
inn — »en þú lendir á Brimarhólmi nema
eg hjálpi þér; eg hefi í raun og veru ætl-
að þér það, síðan þú reifst af mér húðina
— og síðan hefir þú altaf séð svo um, að
þú bærir meira úr býtum en eg, þegar við
höfum aflað einhvers. — En af því að
altaf hefir verið vel með okkur, þá get eg
nú ekki fengið af mér að reyna ekki að
hjálpa þér, ef þú vilt fara að mínum ráð-
um.
Þú skalt nú fyrst fá mér svo sem eins
og hundrað dali — eg veit þú átt þá og
meira til — og eg skal svo bjarga okkur
báðum úr klípunni — biskupinn lætur sér
aldrei nægja með minna en hundrað
dali«.
Prestur sá, að hann átti ekki annars
úrkosta, en að ganga að þessu, fær hann
djáknanum féð og biður hann að flýta
sér að ná fundi biskups og bæta úr
glópsku sinni. Djákni segir, að prestur
skuli fara inn með sér og láta ekki á
neinu bera; er prestur fyrst tregur til en
lætur þó til leiðast. Fara þeir inn aftur
og er biskup orðinn all óþolinmóður.
»Hvað varstu að tala um stolinn uxa,
djákni?« mælti hann, »þú verður að skýra
frá málavöxtum!«
»Ekkert er hægara, herra biskup«,,
svaraði djákni. »Við síra Jón minn og eg
stálum uxa frá herramanninum einu-
sinni, þegar við vorum á leið frá kirkju.
Við slátruðum honum og skiftum á milli
okkar, og það gekk alt saman vel, þangað
til við komum að húðinni — þá stakk eg
upp á, að við skyldum togast á um hana,
því eg bjóst við, að eg væri sterkari en
síra Jón minn; en það fór nú öðruvísi;
blessaður presturinn reif af mér húðina
og eg datt beint á dausinn, já, og eg
meiddi mig — en þá fauk í mig við bless-
aðan prestinn minn«.
»Hvernig fór svo?« Biskupinn vai*
heldur farinn að byrstast. »Já, svo, herra
biskup, já — svo vaknaði eg!« svaraði
djákninn.
»Þetta var þá aðeins draumur?« spurði
biskupinn og andaði léttara. Presturinn
hló dátt, en djákninn svaraði auðmjúkr
lega: »Auðvitað, herra biskup. — Hvað
hefði það svo sem átt að vera annað?«
Nú varð hlátur mikill við borðið; og
biskupinn brosti náðarsamlega til djáknr
ans og mælti til safnaðarins:
»Kæru, kristnu bræður og systur, lifið
í eindrægni eins og þessir kennifeður yð-
ar — takið þá yður til fyrirmyndar í
öllu!«
-----Prestur og djákni lifðu lengi eftr ’
ir þetta í bezta gengi og voru mikils-
metnir og öðrum til fyrirmyndar til. æfi-
loka.