Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 25

SÍMON DAL
167
nægjusvip — því hversu vitlaust, sem
það var að trúa öðru eins, þá höfðu örlög-
in nú hagað því svo, að tveir hlutar spá-
'dómsins voru komnir fram. Eg hafði elsk-
; að það, sem konungurinn elskaði, og enda
] þótt æska mín væri of heilbrigð til að
iláta bugast, þá fann eg þó enn til sviða í
sárinu, sem það hafði veitt mér. — Og eg
vissi það, sem konungurinn leyndi — það
•er að segja, sennilegt var nú, að hann
Ihefði æði mörgu að leyna — en sú vitn-
eskja, er eg hafði fengið, kostaði mig það,
slö eg nú sat, þar sem eg var kominn,
innilokaður og með vopnaðan fangavörð
fyrir utan dyrnar. i huganum bað eg
prestinn leyfis til að mega nú óska mér
einhvers, sem minni metnaður væri í en
: síðasti hluti spádómsins; eg mintist þess
sem Quinton lávarður einu sinni hafði
sagt við mig, að vínið í bikar konungsins
væri görótt — og mig langaði ekkert til
að drekka það.
Satt að segja var mér alt annað en rótt
innan rifja, þar sem eg ýmist lá eins og
trédrumbur í rúminu, eða gekk fram og
aftur í klefanum eins og villidýr í búri...
Eg kærði mig ekki vitund um alt ráða-
brugg Buckinghams. Mér var sama um
afbrýðisemi Nelly, og mér kom ekkert við,
hver yrði næsta ástmær konungsins —
jafnvel þótt eg, eins og aðrir heiðarlegir
menn á þeim dögum, hataði katólskuna,
þá mundi eg hvorki hafa mist svefns né
matarlyst, þótt konungurinn hefði orðið
páfatrúar. — Ugnlingur hættir ekki að
þarfnast miðdegisverðar fyrir það, þótt
hann heyri að hásæti hrynji, og það þarf
að vera eitthvað, sem er honum náskyld-
ara, ef hann á að liggja andvaka á nótt-
um af áhyggjum. -—- En eg skelfdist við
að hugsa til þess, sem átti sér stað hér í
sölum konungsins. — Þeir voru að selja
heiðvirða og saklausa konu, voru að meta
- hana og virða, áður en kaupin voru gerð.
Eg hafði hugsað mér að koma í veg fyrir
það, en eg var sjálfur ósjálfbjarga....
Kveldið kom og það varð dimt. Mig fór
að lengja eftir kvöldmatnum, og hugsaði
mér, að borða vel og drekka eitt eða tvö
glös af víni; þetta varð til þess að eg
mundi aftur eftir Jónasi, og eg blótaði
honum í hljóði fyrir svikin, að hafa ekki
látið sjá sig síðan um morguninn. Eg ein-
setti mér að gefa honum duglega áminn-
ingu og setja honum tvo kosti, annað-
hvort að gæta skyldu sinnar eða fara
næsta dag. En hann kom ekki. Eg lagði
mig upp í rúmið og ætlaði að reyna að
sofa frá öllu saman; en eg hafði naumast
lokað augunum, þegar eg hrökk upp aft-
ur við að heyra mannamál fyrir utan
dyrnar. Það var einhver sem talaði við
fangavörðinn: »Sjáðu, þarna er skipun
konungsins. Opnaðu nú hurðina, karl, og
flýttu þér!« heyrði eg sagt í fremur höst-
ugum róm. — Hurðin flaug upp. Eg stökk
fram á gólfið og hneigði mig, því frammi
fyrir mér stóð Buckingham hertogi. Hann
virti mig og herbergið fyrir sér og brosti.
Það var einn stóll í herberginu og eg
flýtti mér að bjóða honum hann. — Hann
settist og fór að taka af sér hanzkana,
sem voru lagðir með kniplingum. »Eruð
þér maðurinn, sem eg þurfit að finna?«
spurði hann. »Eg ímynda mér það, yðar
hágöfgi«, svaraði eg. »Gott«, mælti her-
toginn, »Monmouth hertogi hefir talað
máli yðar við mig«. Eg hneigði mig í
þakklætisskyni. »Þér eruð frjáls«, bætti
hann við, og þér eigið að hafa yður á
burt héðan úr kastalanum áður en tvær
stundir eru liðnar«. Eg var ringlaður, en
hann virtist alveg rólegur — »Þetta eru
boð konungsins«, mælti hann eftir ofur-
litla þögn. »En« hrópaði eg, »ef eg á að
verða burtu úr kastalanum innan tveggja
stunda, hvernig á eg þá að geta orðið við
ósk yðar hágöfgi?« »Eg sagði að þetta
væru boð konungsins«, mælti hann, »en