Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 11

SÍMON DAL
153
utan við bústað hertogaynjunnar nema
þá í fylgd með henni einstaka sinnum,
þegar hún heimsótti konunginn. — Hitt
franska hirðfólkið, sem tók þátt í heim-
sókninni, skemti sér eftir föngum úti við,
skoðaði bæinn og nágrennið og hertoga-
ynjan sjálf sást oft úti með Monmouth,
sem stundum fór i smá skemtiferðir með
gestunum um nágrennið. — Drotningin
og hertogaynjan af York komu nú einnig
frá Lundúnum og það varð ekki til þess
að draga úr slíkum útiskemtunum. En M.
de Perrencourt lét ekki leiðast í freistni.
Hann setti aldrei fót sinn út fyrir veggi
kastalans, og var sjaldan sýnilegur þar
inni líka. i þrjá daga eftir að hann kom
sá eg hann aldrei, en eftir það varð eg
nokkuð oft á vegi hans og því meira sem
eg sá af háttum hans, því meira undrandi
varð eg.
Það var ekki af neinni óframfærni eða
vöntun á sjálfstrausti, að hann sást svo
sjaldan. Hann var ekki á nokkurn hátt
feiminn, þegar hann var með höfðingj-
um, meira að segja í návist konungsins
tók hann ekki fremur tillit til hans, en
þótt hann hefði verið í návist einhvers
þjónanna.
Það var auðséð, að hann vildi hafa orð
að segja með, þegar til stórmálanna kom.
Þegar ráðstefnurnar voru haldnar og
engir aðrir en þeir allra nánustu fengu
að vera viðstaddir — meira að segja
Monmouth varð að fara út, þá stóð M. de
Perrencoui't hnakkakertur á bak við stól
hertogaynjunnar, og beygði höfuðið lítils-
háttar til þeirra, sem gengu aftur á bak
út úr dyrunum með bukti og beygingum
'— það var auðséð á öllu, að hann áleit ná-
vist sína alveg sjálfsagða.
Sumir sögðu (það var haft eftir Ar-
hngton lávarði) að M. de Perrencourt
Væri frændi og ráðamaður hinnar frönsku
^eyjar, Louise de Quérouaille, og þar
sem konungurinn hefði sínar ástæður til
að vilja þóknast henni, þá yrði hann að
taka alveg sérstakt tillit til M. de Perren-
court. Þetta var ekki ósennilegt. En eg
hafði nú mínar hugsanir í sambandi við
komu hans, alls hátternis og ekki sízt í
sambandi við stjörnuna, sem prýddi
brjóstið á M. Colbert.
Eitt kveld var haldin ráðstefna inni'
hjá konungi. Flest allir — þar á meðal
Monmouth og Carford — urðu að fara út.
Monmouth var við slík tækifæri venju-
lega í slæmu skapi. Að vísu var hann vel
ánægður með að þurfa ekki að þreyta sig
á að hlusta á málefni, sem vörðuðu ríkið,
en honum fanst hann vera lítilsvirtur og
hafður að hornreku. Hann og fleiri fóru
þá venjulega út að skemta sér eða til her-
bergja sinna. Þannig var það einnig þetta
kveld. Eg hafði sezt úti i horni í gangin-
um og var í svo djúpum hugsunum, að eg
tók ekkert eftir fyr en eg var orðinn al-
einn. Ekkert heyrðist nema fótatak her-
mannanna, sem stóðu á verði. Eg fór að
hugsa um að eg yrði að fara að hreyfa
mig áður en dyrum ganganna yrði lokað.
— Og um leið datt mér í hug, að það væri
einkennilegt að M. de Perrencourt væri sá
einasti úr öllu fylgdarliðinu, sem hefði
herbergi sín hér, þar sem aðeins nánustu
ættingjar konungsins bjuggu — og að
hann skyldi vera látinn búa í herbergj-
um sem lágu mitt á milli herbergja York
hertoga og hertogaynjunnar.
Alt í einu heyrði eg fótatak í stiganum.
Varðmaðurinn spurði um inngangsorð
næturinnar, og eg þekti málróm Mon-
mouths þegar svarað var. Þótt ljósið í
ganginum væri fremur dauft, sá eg þó
rétt á eftir hertogann og Carford nálg-
ast. Þeir leiddust. Hertoginn hristi þó
Carford af sér hlægjandi og sagði nokk-
ur blótsyrði. »Nei, eg ætla ekki að standa
á hleri«, hrópaði hann, »eftir hverju ætti
eg líka að vera að hlusta? Haldið þér að
20