Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 18

160
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
gaf yður hana, væri svo mikill, að ekki
gæti hjá því farið, að konungur Frakk-
lands mundi gera eitthvað til endur-
gjalds«. Hann horfði fast í augu mín, en
leit svo undan. Eg er viss um að honum
hefir fundist hann ekki geta lesið neitt af
svip mínum, svo að bezt væri að láta mál-
ið falla niður. Án þess að segja neitt frek-
ara beygði hann höfuðið lítið eitt í
kveðjuskyni og fór út. f sama vitfangi
var Barbara við hliðina á mér. Andlit
hennar Ijómaði af kátínu.
»Ó, Símon, Símon!« hvíslaði hún ásak-
andi. — »En eg elska yður, Símon — fyr-
ir þetta«. Áður en eg vissi af, sá eg hana
fljúga upp tröppurnar eins og tunglskins-
geisla.
Eftir þetta alt saman fanst mér að
rúmið mundi vera bezti og öruggasti stað-
urinn fyrir mig og leitaði því til herberg-
is míns. Eg hafði of mikið í höfðinu, til
þess að geta hugsað um hvert einstakt
atriði, og hjartað barðist í brjósti mér af
fleiri en einni tilfinningu.
»Á morgun ætla eg að tala við M. de
Perrencourt«, hugsaði eg með mér um
leið og eg lagði höfuðið á koddann og
sofnaði. —
XIII. KAPITULI.
Lciun forvitninnan'.
Jónas Wall kom inn til mín næsta
morgun talsvert fyr en hann var vanur.
Samt var eg alklæddur, óþolinmóður eftir
að geta tekið mér eitthvað fyrir hendur
og reiðubúinn til að mæta því, sem að
höndum bæri. — Eg hafði ekki séð Jónas
löngum og löngum síðustu dagana, lét
hann aðeins gera það sem nauðsynlegast
var og flýtti mér eins og eg gat að losna
við hann aftur, því hann var satt að segja
ekkert skemtilegur. — Þennan morgun
veitti eg honum óvenju mikla athygli,
hann var eitthvað öðruvísi en hann átti
að sér.
Eg spurði hann vingjarnlega hvað hann
vildi, en hann gaf því engan gaum, heldur
kom beina leið til mín og hreytti úr sér:
»Þessi kona, sem kom til yðar i Lundún-
um einu sinni, þegar þér voruð úti, er
hérna í Dover. — Hún biður yður að
þegja yfir því, en koma til sín eins fljótt
og þér getið. — Eg get fylgt yður«. Eg
hrökk saman og starði á hann. Eg þóttist
vera búinn að Ijúka við þann kapitula —
en ætluðu nú forlögin að neyða mig til að
byrja á honum aftur? — Það var líka
undarlegt að Jónas Wíall skyldi vera
sendiboði hennar.
»Er hún hér í Dover? Til hvers?«
spurði eg ósjálfrátt. »Til að syndga — eg
efast ekkert um það«, svaraði Jónas. »Eg
fer ekkert«. »Hún sagði, að það væri mál,
sem áhrærði yður — og ef til vill ein-
hvern annan«, mælti Jónas. Eg hugsaði
mig um. Hirðfólkið mundi ekki koma á
fætur fyr en eftir tvær klukkustundir. Eg
hafði því nægan tíma til að fara og vera
kominn aftur, áður en eg þyrfti að vera
til taks hjá hertoganum — og menn hafa
altaf einhverja undarlega þrá eftir að sjá
aftur þá, sem þeir hafa unnað, jafnvel
þótt ástin sé horfin og endurfundirnir
verði oft fremur til hrygðar en ánægju.
Tíu mínútum seinna klifraði eg niður
klettinn, sem kastalinn stendur á, með
Jónasi og hann fylgdi mér, án þess að
hika eða efa sig nokkursstaðar, gegnum
mjó stræti og stanzaði að síðustu frammi
fyrir gömlu óásjálegu húsi. »Hérna býr
hún«, sagði Jónas og benti á dyrnar og
gretti sig allan um leið eins og hann hefði
bragðað eitthvað ramt. Eg gat ekki verið
í vafa um nærveru hennar, því eg heyrði
hana syngja glaðlega inni í húsinu. Eg
hafði hjartslátt og var helzt að hugsa unr
að snúa við. En það var um seinan. Hún
var búin að koma auga á okkur og kom
nú hlaupandi og opnaði hurðina upp á
gátt. Eg fylgdi bendingu hennar og kom