Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 29

SÍMON DAT.
171
ist hann nefna M. de Fontelles. Colbert
beygði höfuðið og Perrencourt gekk aft-
ur að stólnum, krosslagði handleggina á
brjóstinu og stóð þar með sama kæru-
leysissvipnum og áður. Aftur leið dálítil
stund, áður en konungur tók til máls.
Rödd hans var róleg, en undir niðri var
einhver titrandi þungi, eins og eftir ný-
afstaðna mikla æsingu. Það vottaði fyrir
brosi á vörum hans, en það var miklu
fremur illgirnisbros en gleðibros.
»Mr. Dal«, sagði hann, »maður sá, er
stendur hjá yður, skemti mér einu sinni,
þe gar eg hafði ekki annað að gera, með
því að segja mér sögu um einhvern sér-
kennilegan og merkilegan spádóm, sem á-
hrærði yður. Hann sagðist hafa söguna
frá vörum yðar sjálfs — og nafn mitt —
eða að minsta kosti einhvers konungs —
var þar nefnt í mjög nánu sambandi við
yður. •— Þér skiljið, við hvað eg á?«
Eg hneigði mig djúpt, og undraðist,
hvað undir þessu mundi búa. -— Að vísu
var það æði mikill barnaskapur af mér að
hafa elskað mistress Gwyn, en naumast
mundi þó vera hægt að kalla það drottin-
svik. — En þá var næsta atriði spádóms-
ins? Eg horfði á skjalið fyrir framan
konunginn, en gat ekki lesið það, sem
þar stóð; þá reyndi eg að lesa í svip M.
de Perrencourts, en andlit hans var eins
og lokuð bók. — »Ef eg man rétt«, hélt
konungur áfram, eftir að hann hafði
hlustað á eitthvað, sem systir hans hvísl-
aði að honum, »þá var yður spáð, að þér
ættuð að drekka úr bikar mínum. — Er
ekki svo?« »Það er rétt, Sir«, svaraði eg,
»þrátt fyrir að það, sem yðar Hátign
nefnir hér, var endir og ekki byrjun spá-
dómsins«. Snögglega glampaði glettnisbros
á andliti konungs. En það hvarf undir-
eins, og hann hélt áfram alvarlega: »Eg
held mér nú aðallega við þetta. — Eg
elska spádóma — og sérstaklega finst
*nér það ánægjulegt að sjá þá rætast. —
Þér sjáið bikarinn þarna —- þann sem er
ekki alveg fullur. Þessi bikar var fyltur
handa mér og hinn handa vini mínum, M.
de Perrencourt. — Viljið þér nú ekki
gera það fyrir mig að drekka úr bikarn-
um — og láta spádóminn rætast!«
Satt að segja fór mér að detta í hug, að
konung-urinn hefði áður um kveldið
drukkið úr öðrum bikurum og ekki leift
eins miklu í þeim. En hann leit samt út
fyrir að vera ódrukkinn, og allir við-
staddir voru þögulir og þungbúnir á svip.
En hvaða skrípaleikur var þetta — að
láta vopnaða menn sækja mig og draga
mig þarna inn eins og óbótamann til þess
eins og' tæma einn vínbikar? — Eg hefði
verið til með að tæma heila tylí't af frjáls-
um vilja, ef mér hefði verið boðið það!
»Yðar hátign óskar að eg tæmi þennan
vínbikar?« spurði eg. »Ef þér viljið gera
svo vel. Bikarinn var ætlaður mér«, svar-
aði hann. »Það vil eg — af öllu hjarta!«
hrópaði eg og bætti við um leið og mér
datt í hug hvað mér bæri að segja: »Og
eg þakka yðar hátign lotningarfylst fyrir
þennan mikla heiður!« Það var eins og
það færi ofurlítill titringur gegnum alla,
sem sátu við borðið. Hertogaynjan rétti
fram hendina, eins og hún ætlaði að grípa
bikarinn, en konungur greip um hönd
hennar og hélt henni. Perrencourt kipti
stólnum frá borðinu, kom fram fyrir
hann og stóð nú og beygði sig dálítið á-
fram yfir borðið. Hann starði á mig.
»Komið þér þá og takið hann!« sagði kon-
ungur. Eg hneigði mig aftur djúpt og
gekk að borðinu. Mér til undrunar sá eg,
að Darrell einnig gekk fram við hlið mína
og þegar eg staðnæmdist við borðið, stóð
hann þar líka. Áður en eg hefði tíma til
að hreyfa mig, gat hann rekið mig i gegn
með sverðinu eða skotið kúlu gengum
höfuðið á mér. Það leyndardómsfulla í
öllu þessu fór að verka á taugar mínar,
22*