Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 32
174
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Friðrik J. Rafnar.
Saga
híns heilaga Frans frá Assisi.
(Sniðin eftir bók Jóhannesar Jörgensens o. fl. ritumj.
Þráin eftir að lifa í einrúœi og biðja
Guð fjarri öllum mannabygðum, var altaf
mjög rík í Frans. Hvar sem hann fór um
ítalíu, er enn þá bent á smá jarðhús og
hellira, þar sem hann ýmist hafði búið
um stundarsakir, eða farið þangað til
þess að biðjast fyrir, þegar hann dvaldi
í nágrenninu. Var þetta að vísu ekki sér-
kennilegt fyrir Frans, því margir af
helgum mönnum kirkjunnar voru einsetu-
menn, sem eyddu löngum tíma æfi sinn-
ar langt frá öðrum mönnum, milli þess
sem þeir unnu að útbreiðslu fagnaðarer-
indisins.
Sagan segir að í helli þessum við Pog-
gio Bustone hafi Frans háð þunga bar-
áttu. óttinn við eigin spillingu, og trúin
á náð Guðs og kærleika, börðust um yfir-
ráðin í sálu hans. Hann fann æ betur og
betur til ábyrgðar þeirrar sem fylgdi því
starfi, sem hann hafði valið sér og komu
hvað eftir annað orð postulans í hug: »f
engu gefum vér neitt ásteytingarefni, svo
ekki verði þjónustan fyrir lasti« (II. Kor.
6, 3). Hann bað og bað, en lengi vel fanst
honum eins og synd hans og sekt íþyngdi
honum æ meir, og hann vera með öllu ó-
fær um að vísa öðrum veg. »Guð, vertu
mér syndugum líknsamur« var bænin,
sem honum sífelt bjó í huga. Um tíma lá
honum við að örmagnast undir byrði
sektarmeðvitundarinnar. Dapur og kjark-
laus starði hann ofan í hyldýpi örvænt-
ingarinnar.
Þá gjörðist það undur þarna í hellinum,
sem oft gjörist þegar mannssálin hefir
(Framh.)'
með öllu gefið upp trúna á sjálfa sig, og á'
ekkert annað til, en að grípa í trúna á Guð
sem síðasta úrræði. Frans fann alt í einu.
stórfelda breytingu í huga sínum, og fyr-
ir sálareyrum hans hljómuðu orðin:.
»Vertu hughraustur sonur, syndir þínar-
eru fyrirgefnar«. Hann var í eigin augum
orðinn réttlættur við Guð.
Nú var hann fyrst orðinn fær um að
taka til starfa. Áður hafði hann afneitað
föður og móður, afsalað sér húsi og heim-
ili, eignum og fjármunum. Nú fyrst var
hann orðinn þess megnugur að afneita
sjálfum sér. Hann var orðinn réttlættur
við Guð fyrir trúna. Úr því hefst líf hans.
sem heilags manns.
V.
Einusinni, að áliðnum degi, var drepið:
á dyr á launklefa biskupsins í Assisi. Var
þar Frans úti fyrir og bað um viðtal við
biskupinn. Hafði biskup þessi jafnan
reynst Frans föðurlegur vinur og kom
Fi-ans oft til hans og sótti þangað ráð og
traust, og stundum sennilega fjárstyrk og
hjálp.
Smátt og smátt var bræðrunum að
fjölga, en þá uxu framfærsluörðugleik-
arnir um leið. Nýlega höfðu 4 bræður
bætst við og sjálfur kom Frans með þann
fimmta úr för sinni um Rietidalinn. Vai'
það ungur og glæsilegur riddari, Angelo
Tancredi að nafni. Mætti Frans honum á
götu í Rietiborg, stöðvaði hann og sagði:
»Nú ert þú nógu lengi búinn að bera belti,
sverð og spora. Nú er tími til kominn að