Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 14

156
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
nú rétt frammi fyrir henni og Monmouth,
og það virtist líða langur tími, áður en
hann talaði. Sannleikurinn var sá, að eg
bjóst við að heyrá Monmouth bölva komu-
manni, skipa honum burtu, og segja hon-
um að vera ekki að skifta sér af því, sem
honum tignari menn hefðu fyrir stafni.
En ekkert slíkt orð kom af vörum Mon-
mouts, nei, ekki eitt einasta orð — og M.
de Perrencourt þagði. Carford laumaðist
tröppu af tröppu niður, læddist yfir gólf-
ið og stóð að lokum næstum því við oln-
boga Frakkans. — En M. de Perrencourt
þagði'stöðugt. Hægt og hægt, eins og eft-
ir skipun, sem honum væri ógeðfelt að
hlýða, losaði Monmouth tökin á Barböru,
fór frá henni, hröklaðist aftur á bak,
þangað til hann studdi bakinu við vegg-
inn. Hendurnar héngu niður með síðun-
um, og hann starði á manninn, sem hafði
komið inn til að trufla hann, sem virtist
hafa vald til að kúga vilja hans og hverja
hreyfingu. — Þá loksins talaði M. de Per-
rencourt og rödd hans var bjóðandi og alt
annað en vingjarnleg: »Þakka yður fyrir
hertogi«, mælti hann, »eg var viss um að
þér munduð sjálfir uppgötva yfirsjón yð-
ar — þetta er alt önnur stúlka en þér
hélduð — þetta er mistress Quinton. Mig
langar til að tala við hana. Viljið þér
gera svo vel og láta okkur vera ein-
sömul ?«
Sjálfur konungurinn mundi ekki hafa
talað í slíkum tón til sonar síns — og
York hertogi mundi ekki einu sinni hafa
þorað það. Sjálfsagt var þessi M. de Per-
rencourt mikils metinn í sínu eigin landi,
en eg bjóst nú samt við að sjá hinn ör-
lynda hertoga stökkva fram og slá hann
í andlitið. Meira að segja eg, sem hafði
verið kominn á fremsta hlunn með að
grípa fram fyrir hendurnar á honum
sjálfur, fann sárt til þeirrar móðgunar,
sem honum var sýnd -— hvernig hlutu þá
ekki tilfinningar hans sjálfs að vera?
Nokkur augnablik heyrði eg andardrátt
hans, hraðan og erfiðan eins og hjá
manni sem með valdi bælir óhemju-til-
finningar niður hjá sér. Þegar hann svar-
aði var röddin hás af ástríðu, sem hann
varð að halda í taumi.
»Hér, sir, og allstaðar annarstaðar,
þurfið þér aðeins að tala til þess að yður
sé hlýtt!« Hann beygði höfuðið eins og í
auðmýkt, líkt og hann með þessari hreyf-
ingu vildi breiða yfir að málrómurinn var
ekki nægilega auðmjúkur. — M. de Per-
rencourt sagði ekkert meira. Hann
hneigði sig lítið eitt og beið auðsjáanlega
eftir að skipun sinni væri hlýtt. Mon-
mouth sneri sér einu sinni að Barböru, en
augu hans leituðu til M. de Perrencourts.
Carford kom tii hans og bauð honum
arminn. Hertoginn lagði hönd sína á öxl
vinar síns. Eitt augnablik stóðu þeir
þannig kyrrir; svo hneigðu þeir sig báð-
ir í einu mjög djúpt fyrir M. de Perren-
court, sem svaraði kveðjunni með því að
beygja höfuðið lítilsháttar. Þeir fóru út
úr salnum. Um leið og þeir gengu fram
hjá mér, sá eg að andlit hertogans var
nábleikt af reiði og hann virtist eiga erf-
itt með að ganga, svo Carford varð að
styðja hann. Eg hélt niðri í mér andanum
í fylgsni mínu. Þeir hurfu upp, og þau
tvö sem stóðu niðri við vegginn voru ein
eftir í salnum.
Eg hafði um annað að hugsa nú, en að
réttlæta mig fyrir að eg stóð á hleri. For-
vitnin batt mig við fylgsni mitt eins og
með járnhlekkjum. Alt það sem mér hafði
fundist leyndardómsfult við þennan
merkilega mann, alt frá því eg lenti í æf-
intýri mínu í Canterbury og þar til nú,
hringdi í heila mínum, og eg hlustaði eins
nákvæmlega eins og eg gat. En, nei, M-
de Perrencourt var gerður úr öðrum leir
en hertoginn af Monmouth. Eg heyrði
ekki nema óminn af orðum hans. Það
voru engar upphrópanir eins og hjá her-