Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Page 33

FRANS FRÁ ASSISI
175
þú skiftir á beltinu og mittisreipi, sverð-
inu og krossi Jesú Krists, sporunum og
forinni á vegunum. Fylg mér og eg mun
slá þig til riddara í her Jesú!« Angelo
fylgdi honum þegar.
Voru nú orðnir allmargir í flokknum,
: sem ala þurfti önn fyrir. Fyrst hafði það
gengið vel. Fólkið var þeim velviljað all-
Jlest og lét þá sjaldan fara bónleiða eða
svanga frá dyrum sínum. En svo fór það
að þreytast á þeim og sérstaklega spiltu
ættingjar þeirra fyrir þeim eins og þeir
. gátu. Fór svo þegar fram liðu stundir að
. gjafirnar urðu bæði færri og minni, og al-
gengt var að núa þeim um nasir, að lítil
ástæða væri til að gefa þeim og ala, sem
áður hefðu átt allsnægtir, en kastað þeim
út í veður og vind.
Húsnæði það, sem þeir félagar áður
höfðu notast við, var nú orðið altof lítið,
svo þeir fluttu í gamlan skúr þar nálægt,
sem klaustrið á San Salvatore átti. En
skúr þessi var svo þröngur, að Frans
varð að úthluta hverjum einstökum legu-
rúmi og skrifa nafn hans fyrir ofan, og
draga svo merkilínur báðumegin, sem
sýndu hve mikið hver mátti breiða úr sér.
Að öðrum kosti komust ekki allir fyrir.
En samkomulagið var gott, svo allt bjarg-
aðist. Guðsþjónustur sínar héldu þeir fyr-
ir framan stóran trékross úti fyrir skúrn-
um, en bænarsamkomur í hellirum skamt
frá. Kallaði Frans þá fangelsin, sökum
þrengsla.
Öllum í nágrenninu var kunnugt um
líðan og kjör þeirra bræðra og biskupinn
í Assisi hafði frá byrjun fylgst með
Frans og félögum hans með áhuga og
samúð. Þegar Frans kom nú til hans,
reyndi hann með hægð og lægni að koma
honum til að byggja af því, sem biskup-
inn skoðaði altof mikla vandlætingu við
sjálfan sig og lengra gengið en kirkjunni
kæmi til hugar að krefjast af nokkrum
manni. Reyndi biskup að fá Frans til að
samþykkja að eitthvað mættu þeir eiga,
þó ekki væri meira en svo, að þeir væru
trygðir gegn sulti, og sérstaklega var
hann mjög óánægður með að þeir héldu
áfram að lifa á tómu betli og ölmusugjöf-
um annara.
En Frans var með öllu ósveigjanlegur í
þessum efnum. Honum var orðið það
ljóst, eins og Tolstoj síðar, að með því að
afsala sér fjármunum og eignum, er rutt
úr vegi örðugasta þröskuldinum fyrir
sönnu kristilegu lífi. Hann svaraði því
biskupinum að því áformi hans yrði ekki
breytt, hér í heimi vildi hann og félagar
hans ekkert eiga. Lét biskup þá svo vera.
Hinsvegar voru ölmusugjafir og betl
enganveginn eina framfærsluvon þeirra
félaga. Þeir gáfu sjálfir fátækum allt sem
þeir gátu við sig losað, en unnu hvaða
heiðarlega vinnu sem fyrir kom og þágu
mat og fatnað fyrir, þar sem það gafst,
en gengu fyrir hvers manns dyr og betl-
uðu, þegar ekkert var til. Sést þetta ljós-
lega á reglum þeim sem Frans setti. Hann
vill, hvað eignir snertir, reyna að samlag-
ast kenningum Jesú, að eiga sem minnst,
en vinna fyrir daglegum þörfum með
höndum sínum, og biðja svo aðra hjálpar
þegar neyð og allsleysi er, lifa áhyggju-
laus eins og fuglar himinsins og skoða
sig yfirleitt sem gest og útlending hér
á jörðu og forðast allt sem bindur við líf-
ið. Segir hann svo í reglum þessum:
»Enginn bróðir má taka við yfirmanns-
stöðu á heimili og ekki vera gjaldkeri eða
ritari, heldur vera öllum undirgefinn og
allra þjónn.
Þeir bræður sem lært hafa handverk,
eiga að halda því við, ef það kemur ekki
í bága við samvizku þeirra, því sá sem
ekki vinnur, á heldur ekki mat skilið.
Fyrir vinnu sína mega bræðurnir taka
allt sem þeim er nauðsynlegt, en ekki
peninga. Sé þess þörf verða þeir að betla.
En þeir mega eiga nauðsynleg verkfæri