Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 15

SÍMON DAL
157
Loganum — en þó sá eg að hann talaði um
ástir við Barböru — af látbragði hans
sást að játningar hans og bænir voru í
raun og veru rolegar fyrirskipanir — og
hann var ekki í vafa um að sér yrði hlýtt,
og þó var hann kurteis í framkomu og
mjúkur í málróm. Eg var alveg hamslaus
yfir að geta ekkert heyrt, og varð að taka
á allri þeirri stillingu, sem eg átti til, að
rjúka ekki fram og berjast við þennan
mann, sem eg hafði séð kúga hertogann,
húsbónda minn.
Að síðustu sagði hann nokkur orð með
sérstakri áherzlu. »Nei, nei!« stundi Bar-
bara — »eg bið yður að yfirgefa mig....
Nei!« M. de Perrencourt svaraði vin-
gjarnlega og innilega: »Nei, segið heldur:
Ekki enn!« Þau þögðu bæði nokkra stund.
Alt í einu huldi hún andlitið í höndum
•sér, en lét þær svo falla niður aftur, og
horfðist í augu við hann. Hann hristi
höfuðið og sagði: »Eg býð yður þá góða
nótt — í nótt — fagra mey«. Hann tók
hönd hennar og kysti hana, hneigði sig
djúpt og hævesklega og gekk nokkur
skref frá henni. Þá stanzaði hann og end-
urtók: »— Þá góða nótt — í nótt«. Með
þessum orðum sneri hann sér við og gekk
að uppgöngunni, alveg eins rólega og á-
kveðið og þegar hann kom inn. Á neðstu
tröppunni sneri hann sér við og hneigði
sig aftur fyrir henni. Hún svaraði nú
kveðju hans með mjög djúpri beygingu.
Þegar hann var horfin og hún stóð ein
eftir og studdi sig við vegginn með hend-
urnar fyrir andlitinu, heyrði eg orð henn-
ar, sem hún sagði með þungum ekka:
»Hvað á eg að gera? -— ó, hvað á eg að
gera?« Eg kom nú fram úr fylgsni mínu,
gekk yfir um til hennar með hattinn í
hendinni og svaraði hinni sorgmæddu
einstæðingsspurningu: »Þér eigið að
treysta vinum yðar, mistress Barbara«,
mælti eg mjúklega — »hvað annað getur
ung stúlka eins og þér gert?« »Símon!«
hrópaði hún með ákefð og mér virtist með
gleði, því hún greip hönd mína — »Sí-
mon, eruð þér hér?« »Já, og altaf reiðu-
búinn til að þjóna yður«, sagði eg. »En
hafið þér verið hér? — Hvaðan komuð
þér?« »Nú, eg kom þvert yfir salinn — eg
var á bak við stólinn þarna«, svaraði eg.
»Eg er búinn að vera þar lengi. Hertog-
inn sagði mér að bíða hérna í salnum, og
hér beið eg, þrátt fyrir að hertoginn, sem
hafði um annað að hugsa, gleymdi bæði
þjóni sínum og fyrirskipun«. »Þá heyrð-
uð þér alt?« hvíslaði hún. »Eg held að eg
hafi heyrt alt sem hertoginn sagði —
Carford sagði ekkert. Eg var rétt í þann
veginn að trufla hertogann, þegar því
starfi var létt af mér af öðrum, sem bet-
ur gat framkvæmt það. — Eg hugsa að
þér getið verið M. de Perrencourt þakk-
lát«. »Heyrðuð þér þá ekki, hvað hann
sagði?« »Aðeins síðustu orðin«, svaraði
eg varlega. Hún horfði á mig um hríð og
sagði svo með dálitlu einkennilegu brosi:
»Á eg að vera M. de Perrencourt þakk-
lát?« »Eg veit ekki um nokkurn mann,
sem hefði getað haft slíkt vald yfir her-
toganum, sem hann hafði — og auk þess
virtist hann vera mjög kurteis gagnvart
yður«. »Kurteis — já!« hrópaði hún, en
virtist svo átta sig og sagði ekki meira.
Hún var ennþá mjög taugaóstyrk, og rétt
á eftir huldi hún andlitið í höndum sér, og
eg heyrði, að hún var farin að gráta aft-
ur. »Reynið þér nú að herða upp hug-
ann«, sagði eg hughreystandi. »Að vísu er
hertoginn mikill maður, en yður skal þó
ekki standa nein hætta af honum. Hann
faðir yðar bað mig að hafa vakandi auga
á yður, ef þér þyrftuð einhverrar hjálpar
við, og þó eg nú reyndar þarfnist ekki
skipana frá honum í því efni, þá get eg
notað það sem afsökun fyrir að eg er að
trana mér fram vlð yður«. »Þér þurfið
ekki að afsaka það, því eg er sannarlega
glöð yfir að þér eruð hérna, Símon. — En