Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 8

150
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Og Önundur gamli tréfótur vissi hvað
hann söng. Víða hafði hann farið, og
mörg lönd hafði hann séð, — ef til vill
hafði hann líka komið til sóllandanna,
þar sem sunnanblærinn leikur í vorgrænu
laufi, þar sem eru skógar með hávöxnum
trjám, svo stórum — já, miklu stærri en
hinir stærstu rekaviðarstofnar, sem við
höfum fundið í fjörunum hjá okkur, þai-
sem laufið aldrei fölnar, en ávalt er iðja-
grænt, þar sem blómin vaxa — undarleg,
litskrúðug blóm með sætum ilm, á meðan
frostið skreytir rúðurnar í baðstofunum
okkar með hélurósum. Já, hugsast getur
að hann meira að segja hafi komið til
suðrænna landa, sem eg hefi lesið um, þar
sem vínviðurinn grær í fjallshlíðunum.
Ó-jæja, Þorlákur minn — þegar eg var
ungur — yngri en þú ert nú, þá bjó eitt-
hvað í brjósti mér, sem var í ætt við alt
þetta, eitthvað sem vakti langanir og sár-
ar þrár eftir að geta komist burtu — út
til suðrænna sólarlanda, í ljósið, ylinn,
vorsólina og gleðina. Þá stóð eg á fjalls-
gnýpunni heima. Sunnanvindurinn kom
og lék lausum hala. Sólin, þýðviðrið. Haf-
ísinn var neyddur til að leggja á flótta
norður í haf að heimsskautinu til heim-
kynna sinna, því að nú komu sjálf sólar-
löndin til okkar fljúgandi á vængjum
vorsins. Sjórinn var aftur blár. Himininn
blár — eða þakinn léttum skýjum vors-
ins, það var gróska í votri moldinni, og
jörðin var eins og hún væri nýsköpuð,
og hún grænkaði, blómin uxu, fuglarnir
fóru að kvaka. 0, vorið, þegar það loks-
ins kom, þá var alveg eins og alt lifnaði
við hið innra hjá mér, það greri og
grænkaði alveg eins og jörðin, orti og
söng og kvakaði eins og fuglarnir... o,
vorið... en vorið og sumarið, hversu leið
það ekki hugsunarleysislega hratt fyrir
mér á þeim dögum. Alt erfiði var aðeins
leikur, alt lífið eins og ein löng og björt
vornótt — eins og Jónsmessunótt — það
var vorið, sólin, gleðin — á yngri árum.-
Og árin komu og liðu hvert af öðru-
Vetur snjóuðu. ísinn — hafísinn kom upp
aftur og aftur. Hafísinn, óvinur lífsins —
og á meðan eg beið og beið eftir vori
gránaði hárið. Æ-i-jæja, það er eitthvað,-
sem smám saman deyr í okkur ár eftir
ár....
Eg gerist nú gamlaður. Hver ætli muni
nú eftir vísum, sem Guðmann gamli kvað
vorinu til lofs og dýrðar á yngri árum ?
Og ef einhver man þær og fer með þær
ennþá, hver hugsar þá út í það, að hann
raular um vor gamla Guðmanns — vorið,
sem nú fyrir langa löngu er dautt?
Já vorið — það er guðdómur vorsins,..
sem er að deyja í okkur. Hárið gránar,
kinnarnar verða hrukkóttar, hendurnar
skjálfa og fingurnir verða kræklóttir,
augun köld og bleik af vetrum, ísum,
hrímþoku, sem útilokar ljósið, svo að
enginn geisli getur skinið inn og vermt
sálina.
Hversvegna héldu ekki forfeður vorir
skipum sínum mót suðri, mót sólu, til
hinna suðrænu landa, þar sem gleðin
þrífst og vínið vex?
En nú hafa blessaðir sólargeislarnir
aftur skinið inn í sál Guðmanns gamla,
og nú vermist hann af nýju vori, ylur sól-
arinnar vermir nú' aldna limi. — Það er
blessuð sólin hérna í flöskunni!
Nú líður okkur dásamlega vel, Þorlák-
ur minn. Sólin hefir vermt okkur, sunn-
angolan — vorblærinn — andar á okk-
ur. . og Guði sé lof fyrir það — Guð er
góður...!
En heima bíður það eftir okkur — bíð-
ur á helköldu hjarninu, í hrímkaldri þok-
unni og sultinum.
Það eru afleiðingarnar af því, að for-
feðurnir námu land það, er ætlað var
ísnum og einverunni. Landið, þar sem
sólin heyir baráttu við nóttina, vorið við ■
veturinn. . Guðs land.