Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 20

162
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ráðherra til þess að geta látið sér detta
slíkt í hug«, sagði eg. »Svo, yður grunar
það líka? — Trúarbrögð konungsins?«
hvíslaði hún. Eg varð ekkert forviða yfir
að heyra þetta. En mig langaði til að vita
hvorumegin Buckingham væri í því máli.
»Hvað er það þá, sem Buckingham þykist
vita með vissu?« spurði eg. »Að konung-
urinn stundum hlusti á ráð, sem koma frá
konu«, svaraði hún og brosti undir-
hyggjulega. »Það þurfti nú líka speki til
að vita það!« hrópaði eg — »þér hafið
máske sagt honum það?« »Nei, Símon,
hann var búinn að komast að því, áður en
eg varð til. — En mergurinn málsins er
þetta: Ef konungurinn nú skyldi snúast
til katólskrar trúar, þá verður hann
miklu vissari í trúnni, þegar hann hefir
katólska konu fyrir ráðunaut. — Nú er
þessi franska stúlka — hvað er það nú
sem hún heitir?« »Mlle de Quérouaille?«
»Já, einmitt. — Hún kvað vera alveg eins
trygg katólskunni og eg konginum. — Já,
verið þér ekki að gretta yður yfir því,
Símon, drottinhollusta er dygð! En
Frakkakonungur hefir sent boð frá Ca-
lais...« »Nú, frá Calais! — Sagði hertog-
inn yður það?« spurði eg, og mér var ó-
mögulegt að ráða við bros mitt. — Trún-
aður sá, er Buckingham hafði auðsýnt
Nelly var þá takmarkaður, því hann hafði
verið í París og gat því ekki annað en
þekt M. de Perrencourt. »Já, hann trúði
mér fyrir öllu — og Frakkakonungur hef-
ir sent boð frá Calais, þar sem hann bíð-
ur, til þess að undirskrifa samninginn, að
hann geti ekki látið ræna fegurð frá hirð,
sinni. En hann hefir skoðað myndir af
hinum ensku hefðarmeyjum og hefir
fundið eina — og hertogaynjan hefir
fundið þá sömu — nógu fagra til að bæta
skaðann.... í stuttu máli, Símon, konungi
vorum finst hann ekki geti orðið almenni-
lega katólskur, nema hann fái að hafa
þessa Mlle de Quérouaille hjá sér, og
Frakkakonungur vill í staðinn ekki gera
sig ánægða með nema svo fallega stúlku
sem — er nafnið á vörum yðar, Símon?
Nei — er það ekki öllu heldur í hjara yð-
ar?« »Eg veit við hverja þér eigið«, svar-
aði eg ofboð rólega, því ekkert af því, sem
hún sagði, kom mér á óvart •—- »en hvað
segir Buckhingham um alt þetta?« »Hann
vill ekki að konungurinn komi sínu fram
í þessu, sem mundi leiða til þess að festa
hann í katólskunni. Buckingham er Mót-
mælandi eins og þér og eg; og nú kemur
til yðar kasta«. »Get eg komið í veg fyrir
það?« »Ja, það er að segja, eigi honum að
geta tekist að láta ráð Frakkakonungs
verða að engu, þá þarfnast hann vissra
hluta«. »Hafið þér boð frá honum til
mín?« »Eg sagði honum aðeins, að eg
þekti mann, sem að líkindum gæti látið
honum það í té, sem hann þarfnast, en
það er þetta fernt: hjarta, höfuð, hönd og
kannske sverð!« »Það geta allir látið hon-
um í té«. »Nei, það fyrsta þarf að vera
örugt, það annað gott, það þriðja sterkt
og það fjórða reiðubúið«. »Eg er hrædd-
ur um að hann þá verði að leita til annara
en mín«. — »Og launin...« »Jú, eg skil —
hann verður að missa lífið ef svo ber
undir«.
Nelly fór að hlægja, það sagði hann nú
ekki, en eg skal játa, að það gæti vel kom-
ið til mála«, sagði hún. »Þér ætlið þá að
hugsa um það, Símon?« »Nei«. »Yður er
það alveg óhætt, Símon — það er alt of-
boð heiðarlegt«. »Alt nema trygð yðar við
konunginn«, mælti eg. — »Og frönsku
stúlkunnar við katólskuna«, sagði hún
hlægjandi. »En eins og eg er Iifandi mann-
eskja, þá ímynda eg mér að það hafi ver-
ið falleg stúlka, sem franski konungurinn
sá myndina af. — Hafið þér horft á hana
líka, Símon?« »Eins og eg er lifandi, eg
elska hana ekki!« svaraði eg. »Þá skal eg
ábyrgjast, að þér munuð gera það!« mælti
hún. »Haldið þér að þér getið beygt mig