Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 28

170
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sverð í annari hendi og skammbyssu í
hinni. »Hér er mr. Símon Dal«, mælti
liðsforinginn. »Gott«, sagði Darrell stutt-
lega. Eg sá að andlit hans var náfölt, og
hann lét sem hann þekti mig ekki. »Er
hann vopnaður?« spurði hann. *Þér sjáið
líklega að eg er vopnlaus, mr. Darrell«,
sagði eg með þykkju. »Leitið þið á hon-
um!« skipaði Darrell. Eg varð bæði heit-
ur og reiður; en hermennirnir gerðu eins
og fyrir þá var lagt. Eg hvesti augun á
Darrell, en hann leit undan; eg heyrði að
oddurinn á sverði hans glamraði í sífellu
í gólfið, því höndin, sem hélt á því, skalf
eins og laufblað í vindi. »Hann hefir eng-
in vopn á sér«, tilkynti liðsforinginn.
»Það er gott; skiljið hann eftir hér hjá
mér. Farið þið svo og bíðið fyrir neðan
tröppurnar. En ef þið heyrið blístrað, þá
komið eins fljótt og þið getið!« Liðsfor-
inginn hneigði sig og hann og menn hans
yfirgáfu okkur í skyndi.
Darrell og eg stóðum eitt augnablik og
horfðum hvor framan í annan. »Hvað í
helviti á þetta að þýða, Darrell?« hrópaði
eg í vonzku. »Hefir hertogaynjan komið
með Bastillen* með sér frá Frakklandi ?—
og er búið að gera yður að höfuðsmanni ?«
Hann svaraði ekki einu orði. Með skeft-
inu á skammbyssunni barði hann á dyrn-
ar, sem voru opnaðar lítið eitt og höfuðið
á sir Thomasi Clifford kom út í gættina,
þegar hann sá okkur, opnaði hann alveg
og Darrell benti mér að fara inn. Hann
kom á eftir og hurðin lokaðist strax á
eftir okkur.
Eg gleymi líklega seint því, sem fyrir
augun bar þetta og næstu augnablikin.
Við vorum staddir í stóru herbergi. Gólf-
ið var óslétt og hrufótt af sliti og á því
miðju stóð afarstórt borð úr fágaðri eik.
Á veggjunum héngu gömul og upplituð
veggtjöld, sem einhverntíma höfðu verið
mjög ríkmannleg. — Fyrir miðju borðinu
sat Karl konungur — hið dökka andlit
hans virtist fremur gulbleikt en dökt í
skininu frá lömpunum sem héngu í loft-
inu. Til vinstri handar konungi sat her-
togaynjan af Orléans, og þá bróðir þeirra,
York hertogi; fyrir borðendanum hægra
megin við konung var tómur stóll, en um
leið og eg kom inn gekk Clifford lávarð-
ur þangað og settist, Arlington lávarður
sat næstur honum og þá sendimaður
Frakkakonungs, Colbert de Croissy. Á
hægri hönd Karli konungi og hið næsta
honum stóð annar auður stóll, var það
armstóll alveg eins og sá, er konungur
sat í — hann var auður, en á bak við
hann stóð M. de Perrencourt og hallaðist
léttilega fram yfir hann og horfði fast á
mig. Ritföng voru á borðinu og stórt
pappírsblað, sem eitthvað var ritað á; það
lá fyrir framan konunginn — eða Perren-
court — það virtist vera mitt á milli
þeirra. Ekkert annað var á borðinu að
undanteknum tveim bikurum, var annar
þeirra barmafullur af víni, en lítið borð
var á hinum. — Allir voru þögulir og all-
ir •— nema Perrencourt — virtust vera í
einhverri æsingu. — Eins og áður er sagt
virtist konungur vera óvenju fölur, og
hann barði fingurgómunum í borðið, eins
og taugaóstyrkur væri á honum. — Alt
þetta sá eg í einu vitfangi á meðan Dar-
rel stóð við hlið mína með sverðið í hend-
inni.
Hertogaynjan rauf fyrst þögnina. Hún
brosti ósjálfrátt um leið og hún varð þess
vör að hún þekti mig aftur: »Hvað — eg
hefi talað við þennan mann!« mælti hún
lágt. — »Og eg líka«, hvíslaði M. de Per-
rencourt. Eg efast um, að hann hafi vit-
að sjálfur, að hann gaf hugsun sinni orð.
Konungurinn lyfti hendinni eins og til að
heimta þögn. Herogaynjan leit niður fyr-
ir sig. M. de Perrencourt þar á móti virt-
ist ekki veita hreyfingu hans minstu eft-
irtekt; hann gekk yfir til Colberts og
hvíslaði einhverju í eyra hans. Mér heyrð-
* Illræmt ríkisfangelsi í París.