Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 17

SÍMON DAL
159
með stjörnu konungsins? Er það vegna
þess, að viss maður sá að einhver, sem
foar stjörnu á brjóstinu, var að faðma M.
'de Perrencourt að sér, kveldið sem hann
kom?« — »Það voruð þér?« »Já, það var
>eg. — Og getið þér nú sagt mér hver það
var, sem hinir þrír sendiboðar áttu við,
sem fóru til Lundúna með boðin: il vient .
Hún hélt nú dauðahaldi í mig og stóð á
•öndinni af áhuga. »Og segið þér mér nú,
hvað M. de Perrencourt sagði við yður áð-
an. — Fjandinn hafi hann — hann talaði
.svo lágt, að eg gat ekki heyrt, hvað hann
sagði«. »Eg get ekki sagt það«, svaraði
hún og leit niður fyrir sig. »Nú, það ger-
ir ekkert til, eg veit það, samt — og ef
þér nú bara vilduð treysta mér...« »Ó,
Símon, þér vitið, að eg treysti yður!« »Þó
voruð þér mér reið«. »Ekki reið — nei,
eg hafði engan rétt — eg á við, eg hafðl
- enga ástæðu til að vera reið... Eg... eg
var svo hrygg........«. »Nú þurfið þér
- ekki að vera hrygg lengur, mistress
Barbara«. — »Veslings Símon!« hvíslaði
hún ákaflega mjúklega, og eg fann að hún
þrýsti hönd minni létt — fingur hennar
töluðu um samúð og vináttu.
»Guð veit, að eg skal bjarga yður úr
þessu öllu saman með heilu og höldnu!«
hrópaði eg. »En hvernig, Símon, hvernig?
— Eg er svo hrædd um að hann. .« »Her-
toginn?« »Nei, hann -— hinn... M. de Per-
encourt — hann leggur allan hug á þetta
... það sem hann sagði mér«. »Menn geta
nú lagt hug á vissa hluti, án þess að koma
sínum málum fram«, mælti eg ergilegur.
»Já, menn — já, Símon, eg veit að venju-
legir menn...« »Nú, og þó hann aldrei
nema sé...« »Uss, uss — ef einhver heyrði
til yðar — líf yðar gæti verið í voða, ef
einhver heyrði...« »Hvað kæri eg mig um
það?« »En eg kæri mig um það!« hrópaði
hún með innileika, en bætti fljótlega við:
»af því eg er svo sjálfselskufull og þarf
- á hjálp yðar að halda«. »Þér skuluð líka
fá hjálp mína — gegn Monmouth her-
toga, og gegn sjálfum..« »ó, verið þér
varkár!«
Eg vildi ekki vera varkár. Blóð mitt
ólgaði. Með hárri og djarflegri raust gaf
eg M. de Perrencourt það nafn, sem hann
átti', það nafn, sem hinn hræddi lávarður
og hinn kúgaði hertogi þektu, það pafn,
sem gaf honum aðgang að hinum leynd-
ustu ráðstefnum, en um leið hélt honum
sem einskonar fanga innan veggja kast-
alans. — Leyndarmálið var ekkert leynd-
armál lengur í mínum augum.
»Gegn Monmouth hertoga, og ef nauð-
synlegt er gegn sjálfum konungi Frakk-
lands!« hrópaði eg. Barbara greip í hand-
legg minn af hræðslu; en eg hló, þangað
til eg tók eftir að hún benti með fingrin-
um yfir öxl mína. Eg leit við snögglega
og sá mann nálgast okkur. Þó dimt væri
gat séð stjörnuna blika á brjósti hans.
Það var enginn annar en Colbert de
Croissy. Hann stóð á neðstu tröppunni og
starði á okkur í rökkrinu. »Hver talar um
konung Frakklands hér?« spurði hann
tortryggnislega. — »Eg, Símon Dal, hirð-
maður í liði hertogans af Monmouth, yðar
hágöfgi«, svaraði eg um leið og gekk
nokkur skref á móti honum og hneigði
mig. »Hvað voruð þér að tala um kon-
unginn, herra minn?« spurði hann. Eg
komst í bobba. Reyndar hafði eg höfuðið
fult af ýmsu, sem eg hefði viljað segja
um hans hátign, en það var alt fremur ó-
viðeigandi að segja það upp í eyrun á
ráðherra hans hátignar. Eg stóð og horfði
á Colbert, og mér varð litið á stjörnuna.
Eg vissi, að eg drýgði stórsynd gegn allri
varkárni, en þó eg hefði átt líf mitt að
leysa, hefði mér verið ómögulegt að
standast freistinguna: Eg hneigði mig
aftur, brosti glaðlega og svaraði spurn-
ingu hans: »Eg var að tala um, að heið-
ur sá, er yður hefði hlotnast, er konung-
ur vor tók stjörnuna af brjósti sínu og