Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 23

SÍMON DAL
165
.'gera hér?« spurði hann. »Það sama og
þér, sir, að fá mér frískt loft og njóta út-
.sýnisins yfir hafið«. Eg sá að hann varð
nokkuð svipþungur, en eg gaf honum eng-
• an tíma til að tala. »Hermaðurinn þarna«,
hélt eg áfram, »lét mig skilja, að enginn
mætti koma hingað — en konungurinn er
þó ekki hérna, eða hvað?« »Hvernig kom-
ust þér þá framhjá honum?« sagði M. de
Perrencou rt, eins og hann hefði ekki heyrt
spurningu mína. »Eg skrökvaði að hon-
um ■—- sagði að Monmouth hefði sent mig
:með boð til yðar. Og hann trúði mér. En
við aðalsmennirnir úr hirðsveitunum
verðum að hjálpa hver öðrum, svo eg
treysti því, að þér komið ekki upp um
mig — þér lofið mér því, sir?« Hann
brosti lítið eitt. »Nei, sir, eg skal ekki
'koma upp um yður — þér talið vel
frönsku«, mælti hann. »Það sagði M. de
Fontelles, sem eg hitti í Canterbury,
líka«, svaraði eg — »ekki vænti eg að þér
þekkið hann?« »Jú, mjög vel«, sagði hann,
»ef þér eruð vinur hans, þá eruð þér vin-
ur minn líka!« hann rétti mér hendina.
»Eg tek hönd yðar undir fölsku yfirskynk,
mælti eg hlægjandi og hristi hönd hans.
»Það lá nærri að við M. de Fontelles lent-
um í deilu«. »Nú — um hvað?« »0, ekki
neitt«. »Jú, segið þér mér það«. »Nei, það
vil eg helzt ekki, ef þér viljið hafa mig
afsakaðan«. »Sir, eg vil fá að vita það —
■eg skip...« byrjaði hann. En eg starði
•á hann eins og eg væri forviða, og hann
roðnaði.... Eg segi börnum mínum stund-
um frá því, að eg kom honum til að roðna!
Það hafa víst ekki margir gert. En hann
náði sér fljótt aftur og satt að segja gerði
Lið fasta, kalda augnaráð hans mig hálf-
ringlaðan, þegar hann leit á mig aftur, eg
gleymdi að hneigja mig eða sýna önnur
hæveskumerki, þegar hann nú spurði mig
-að heiti, en svaraði stutt: »Símon Dal«.
>Eg hefi heyrt nafn yðar nefnt áður«,
^mælti hann. Svo sneri hann sér frá mér
og fór aftur að horfa út á sjóinn.
Ef hann nú hefði verið eins og menn
segja í sínum eigin fötum, þá var þetta
mjög auðskilið merki um, að samræðunni
væri lokið, og eg ætti að fara. En þar sem
hann vildi ekki láta þekkja sig í dular-
klæðunum var öðru máli að gegna. Þetta
var í raun og veru gífurleg ókurteisi af
M. de Perrencourt ■— venjulegum hirð-
liða. En eg varð þó að hefna þess óbeint.
»Er það satt, sir«, mælti eg og kom alveg
til hans, »að franski konungurinn sé
þarna yfir í Calais? Eg hefi heyrt það«.
»Eg held það sé alveg satt«, svaraði hann.
»Eg vildi óska, að hann hefði komið alla
leið hingað!« hrópaði eg, »mér þætti gam-
an að sjá hann. — Eg hefi heyrt að hann
sé myndarlegur maður, þó hann sé frem-
ur lágur vexti«. M. de Perrencourt sneri
ekki höfðinu við, en eg sá að vangi hans
roðnaði aftur. — Monmouth hafði sagt
mér, að Lúðvík konungi væri ekki eins
illa við neitt og að heyra talað um, að
hann væri lítill vexti. »Hversu hár mað-
ur er konungurinn ?« spurði eg sakleysis-
lega. — Er hann eins hár og þér?«
M. de Perrencourt þagði stöðugt. Satt
að segja fór mér að verða dálítið órótt.
Það voru fangaklefar í djúpi kjallaranna
undir kastalanum — og fyrstu dagana að
minsta kosti þurfti eg að vera frjáls mað-
ur. Eg bætti við: »Eg spyr vegna þess, að
fólk skrökvar svo oft, þegar verið er að
tala um konunga«. Nú sneri hann sér að
mér og svaraði: »Það segið þér satt, því
Frakkakonungur er meðalmaður á hæð —
á hæð við mig«. »Það hélt eg líka«, mælti
eg, en mér var ómögulegt annað en líta á
hann með augnaráði, sem sagði: »En þér
eruð nú fremur lítill vexti«. — Hann
skildi það og í þriðja sinn sá eg hann
roðna. Eg kvaddi hann og lagði af stað,
en ógæfan vildi ekki láta mig sleppa, án
þess að mér hefndist fyrir býræfnina.
Rétt í því að eg var að fara, sá eg mann