Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 21

SÍMON DAL
163
með þeim spádómi?« »Mér er alveg sama
hverja þér elskið«, sagði hún. En svo
brosti hún aftur og hrópaði«: »En hvað
stúlkur annars geta skrökvað! Mér stend-
ur alls ekki á sama, Símon — og eg vildi
óska að eg væri ekki orðin svona vel upp
alin eins og' eg er og gæti...« »Þér látið þá
undan?« »... Gæti — gæti. . slegið yður
utanundir, Símon!« »Það væri engin stór
móðgun eftir það, sem á undan er geng-
ið«; eg sneri kinninni að henni og benti
henni að slá. »Þér mættuð hefna yðar á
andliti mínu, vinsamlegast!« Hún hló við
mér með allri sinni töfrandi gleði eins og í
gamla daga. Hún var svo gletnisleg og
svo falleg, að eg nærri var búinn að inn-
sigla samninginn; ef ekkert hefði verið
gengið á undan, þá er það mjög líklegt, að
hún hefði gert tilboðið og alveg víst, að
eg hefði tekið því. En það höfðu verið
aðiúr tímar. Eg andvarpaði ósjálfrátt.
»Eg unni yður of mikið einu sinni til
þess að kyssa yður núna, Nelly«, sagði eg.
»Þér eruð fjarska undarlegur stundum
Símon«, mælti hún og lyfti brúnunum lít-
ið eitt. »Eg vildi ekkert síður kyssa mann
fyrir því, að mér hefði þótt vænt um
hann«. »Eða gefa honum utan undir?«
»Ef eg hefði aldrei kært mig um hitt, þá
hefði eg ekki kæi’t mig um það heldur.
Eruð þér að fara, Símon?« »Já. Eg þarf
að gæta stöðu minnar, sem þér nú hafið
gefið mér — finst yður ekki?« »Eg hefi'
gefið yður hana líka —- og þó haldið þér
henni?« »Hafið þér ekki fyrirgefið það
íneð stöðuna ennþá?« »Jú, Símon, alt er
fyrirgefið og gleymt — næstum því, Sí-
mon«.
Af því að mannlegt eðli er nú eins og
það er, þá þótti mér frekar vænt um að
athygli okkar beggja alt í einu beindist
að öðru. — Eg heyrði rödd, sem eg þekti
Vel, úr öðru herbergi uppi á lofti. Það var
dálítið einkennilegt að heyra hana ein-
nntt í húsi, þar sem Nelly bjó. Eg hlust-
aði ósjálfrátt, þangað til Nelly truflaði
mig með hlátri sínum. »ólukkans karlinn
— já, hann er hérna. Eg held að hann sé
ákveðinn í að fylgja mér, hvar sem eg er
— og stundum hefi eg gaman af honum«.
»Phineas Tate!« hrópaði eg alveg hissa,
því hans var röddin. Eg hefði þekt sálma-
söng hans meðal þúsund annara. »Vi'ssuð
þér það ekki?« mælti hún. -— »Og hinn
fábjáninn, þjónn yðar, er hér altaf öðru
hvoru líka. Stundum loka þeir sig inni
saman löngum og löngum«. »Eru þeir þá
að syngja sálma?« »Stundum, en oft
heyrist ekkert til þeirra«. »Er hann að
prédika yfir yður?« »Aðeins lítilsháttar.
Þegar við mætum hvort öðru í dyrunum,
þá hellir hann nokkrum bölbænum yfir
mig og lofar mér blessun sinni seinna
meir — annað ekki«. »Það var fremur
lítilfjörlegt erindi, til þess að takast ferð
á hendur alla leið til Dover!« sagði eg.
Hún hló. »Einhverntíma hefðuð þér nú
viljað fara lengra, til þess að geta notið
návistar við mig, Símon!«
Þetta var satt. En eg gat ekki annað en
undrast yfir Phineas Tate. Hvernig gat
staðið á ferðum hans. Gat hann hafa kom-
ist að einhverju, sem í ráði var, og var nú
kominn til að berjast fyrir trú sinni líkt
og Louisa de Quérouaille fyrir sinni, þótt
þau beittu ólíkum vopnum.
Eg var nú kominn fram í ganginn
Nelly stóð í dyrunum og brosti til mín.
Eg spurði einskis frekar og lofaði engu.
Eg vissi vel að Buckingham gat ekki sýnt
sig opinberlega í þessu máli, og að alt
yrði því að hvíla á mér, ef eg gæfi mig í
það. Eg beið augnablik á ganginum, því
eg bjóst við, að Phineas hefði þekt mál-
róm minn og mundi koma niður, en hann
lét ekki sjá sig. Nelly veifaði hendinni til
mín og brosti. Eg hneigði mig og hélt á-
leiðis til kastalans. Eg varð að vera þar,
þegar hirðfólkið kæmi á fætur ekki minst
21*