Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 24

166
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
koma fram hjá varðmanninum, sem stóð
teinréttur. — Það var konungurinn, og
mér var engrar undankomu auðið. Hann
stefndi beint á mig um leið og hann svar-
aði kveðju M. de Perrencourts. »Hvernig
eruð þér hingað kominn, mr. Dal?« spurði
hann stygglega. M. de Perrencourt fann,
að nú gæti hann hefnt sín. Hann stóð og
brosti til mín, en sagði ekkert. Mér varð
ógreitt um svar; að síðustu mælti eg.
»Mér sýndist M. de Perrencourt vera svo
einmana«. »Það sakar engan mann, þó
hann sé einsamall dálitla stund«, sagði
konungur. Svo tók hann ritföng upp úr
vasa sínum og skrifaði nokkur orð. »Les-
ið þér þetta!« mælti hann og rétti mér
blaðið. Eg las: »Mr. Símon Dal er fangi
í herbergi sínu næstu 24 klukkustundir,
og má ekki fara neitt út þaðan, nema eft-
ir ákveðinni skipun frá konunginum«. Eg
varð heldur en ekki langleitur. — »En
ef Monmouth þarfnast þjónustu minn-
ar...?« byrjaði eg. »Þá verður hann að
vera án yðar«, greip konungur fram í.
»Viljið þér rétta mér arm yðar, M. de
Perrencourt?« Þeir leiddust burtu, en eg
stóð eftir og bannsöng forvitni mína, sem
nú kom mér í koll. »Þetta varð þá úr hinu
góða höfði, sem átti að þjóna Bueking-
ham«, sagði eg við sjálfan mig og labbaði
af stað áleiðis til herbergis míns.
Sannleikurinn var sá, að eg hafði mjög
mikla ásæðu til að vera óánægður með
hlutskifti mitt, því á þessum sólarhring,
sem eg átti að vera fangi, var það senni-
legt, að þeir viðburðir mundu gerast, sem
eg hafði ásett mér að eiga þátt í. Nú gat
eg ekkert gert. Að minsta kosti ætlaði eg
þó að koma orðum niður til Nelly og láta
hana vita, að nú gæti eg ekki orðið að
liði. Það fyrsta, sem eg því gerði, þegar
eg kom til herbergis míns, var að hrópa á
Jónas. Þetta var um hádegisbil, og samt
var ómögulegt að finna hann; og þegar
eg leit út fyrir dymar sá eg þar, ekki
Jónas, heldur vopnaðan varðmann. »Hvað*
ert þú að gera hér?« spurði eg. »Að sjá.
um að þér farið ekkert út«, svaraði hann-
og glotti.
Konungi var þá um það hugað, að halda.
mér föngnum. Mér þótti vænt um, að-
hann hafði sett vörð við dyrnar, því eg
hata freistingar, og það er ekki líklegt að
eg hefði ekki freistast til að fara út anri—
ars eins og á stóð. En hvar var Jónas —
og hvernig átti eg að koma orðum niður í
bæinn? Eg fleygði mér upp í rúmið f
dýpstu örvilnun. Eftir litla stund opnað-
ist hurðin og Robert, þjónn Darrels, kom
inn. Hann kom með skilaboð til mín frá
Darrell, sem bað mig að borða kvöldverð
hjá sér. Ek skýrði málavexti fyrir hon-
um, og bað hann mig þá að lána húsbónda
sínum nokkrar flöskur af víni, og sagðí
um leið og hann tútnaði út af stærilæti,
að konungurinn sjálfur ætlaði að borða
hjá Darrell um kveldið. — »Þá er eg lög-
lega afsakaður«, sagði eg, því engum er
það kunnara en honum, hvers vegna eg
get ekki komið«.
Robert fékk vínflöskurnar, sem Jónas .
hafði komið með um morguninn, og hélt
heim á leið vel ánægður með erindislokim
En eg hélt áfram að bölva sjálfum mér
fyrir klaufaskapinn, að láta loka mig
þannig inni.
XIV. KAPITULI.
Bikar konungsins.
Nú hefði presturinn að líkindum loks
verið ánægður. — Eg var að reyna að
stytta mér stundir með að hugsa um þaðr
á meðan eg sat í herbergi mínu, sem nú
var fangaklefi, og horfði á arið í sólar-
geislanum frá hinum þrönga glugga hátt
uppi í veggnum. — Presturinn hafði
aldrei verið í vafa um spádóminn hennar
Betty gömlu. Eg þóttist geta séð, hvernig
hann nú mundi vagga höfðinu með á- -