Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 6

148
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
anvindur. Augnaráðið varð ennþá hlýrra
og honum vöknaði um augu. — Vorið,
sólin og sunnangolan — æi-já.
Eggert hóf upp kveðskapinn, og kvað
með rámri rödd:
»Ætti eg ekki, vífa val,
von á þínum fundum,
leiðin eftir Langadal
löng mér þætti stundum«.
— Þú ættir annars að taka harmoníku-
garminn þinn með í ferðalög, Eggert
minn, sagði Þorlákur.
— En þú þá fíólínið — en hvar er nú
flaskan húsbóndi minn, mig þyrstir svo
rækalli, þegar eg kveð, sagði Eggert.
— Nei, Eggert, nú færðu ekki nokkurn
dropa meira — þú ert fullur, sagði Þor-
lákur með uppgerðar myndugleika.
— ó, jú, dálítið, bara ögn, bað Eggert
— þetta er lífið, sjálft lífið úr brjóstinu
á mér!
Þorlákur hló og rétti honum flöskuna.
— En kveddu þá eitthvað, sem gaman
er að, hundinginn þinn!
Eggert sótti í sig veðrið, en áður en
hann næði að hefja upp röddina með aðra
vísu, spratt Guðmann gamli upp, baðaði
út höndunum og næstum því hrópaði með
grátstaf í hálsinum:
— Nei, nei, þetta er góð vísa — kveddu
hana aftur, aftur og aftur — við höfum
verið að kveða hana í þúsund ár....
Svo settist han niðnur aftur og hélt
ræðu sinni áfram. Grátstafuí'inn hvarf
smám saman úr rómnum, en hann varð
hás af einskonar feimni, stundum gat
hann ekki meira en hvíslað, svo erfitt
veittist honum að klæða í orð hugsanir og
tilfinningar, sem hann ef til vill árum
saman hafði alið í brjósti sér, en ávalt
þagað yfir:
— Svona hefi eg ávalt hugsað mér það
— eg á mynd af því í huganum. Við hröð-
um ferðinni, vonum, væntum — þær
vænta og bíða, o, þær. . það... heima bíð-
ur — bíður í sultinum og snjónum —
bíða okkar — vænta okkar... okkar sem
komum óravegi að. . en heima í hai’ðind-
unum er það — konurnar, börnin.... Við
hröðum okkur, því að heima eru vonirnar
okkar, og heima er biðið... biðið....
— Er nokkuð eftir í flöskunni, Eggert
— nokkuð til að styrkja hjarta gamla
mannsins? spurði Þorlákur og tók flösk-
una af Eggert. — Hérna, gamli vinur,
drektu nú það sem eftir er!
Guðmann drakk það sem eftir var í
flöskunni í einum teig.
— Guðlaun fyrir dropann, Þorlákur
minn!
Nú líður okkur vel — hvað ætli svo
sem ami að okkur? Við erum komnir til
vorsins... við... en það heima — já —
það bíður okkar á helköldu hjarninu. —
Æ-já, þar er þolinmæðin, þar hefir
manni lærst að »leiðin eftir Langadal« er
löng leið. En nú komum við líka, við kom-
um sömu leið og sunnangolan. — 0, já,
Þorlákur minn, þú ert nú ungur, og þú
ert alinn upp við allsnægtir, og ekki vænti
eg, það hafi verið þurð í búrinu hjá þér,
þó seint voraði á stundum, þess vegna ert
þú þessu ókunnur, þú veizt naumast hvað
það er — þetta altaf að bíða og vænta og
vona að vorið komi nú. — O, jú, kannske
hefir þú þráð vorkomuna, já, en það er
ekki á sama hátt fyrir þér eins og fyrir
okkur gömlu körlunum, við vitum hvað
það er — allir sem eru gamlir hér á landi
vita það. Það er eitthvað inni í brjóstinu
á okkur, eitthvað, sem deyr, það er eitt-
hvað, sem okkur hefir dreymt, eða kann-
ske áttum við það í raun og veru, þegar
við vorum ungir. Eg veit ekki hvað það
er, en eitt er víst: það deyr smám saman,
deyr á meðan við erum að bíða.
Málrómurinn varð óskýr og hvíslandi,
en hann hresti sig upp, eins og safnaði
öllum kröftum til þess að reka brenni-