Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Blaðsíða 13

SÍMON DAL
155
mynd, að Carford mundi ekki láta hann
fara sínu fram. »Hann kemur ekki, — og
ef hann kæmi, þá mundi hann halda með
mér og ekki með yður!« hrópaði hann.
»Þér vitið, sir, að Carford hefir beðið
um hönd mína!« svaraði hún kalt og með
þykkju. — »En Carford finst ekki hönd
yðar í neinu verri fyrir það, þó eg hafi
kyst hana«, svaraði Monmouth. — »Þér
vitið ekki hversu frjálslyndan og ágætan
mann þér fáið, mistress Barbara«.
Eg var nú staðinn á fætur, og þegar eg
gægiðst fram fyrir stólinn, sá eg að hann
ætlaði að grípa hönd hennar en hún varði
sig. Hann hló og kom ennþá nær henni.
Eg heyrði lágt þrusk uppi í stiganum og
þegar eg leit við sá eg Carford gægjast
niður, en hann hvarf í sama augnabliki
aftur þangað sem hann var falinn, en eg
gat nú greint skugga hans þar sem hann
stóð. Monmouth hrópaði lágt og sigri
hrósandi, nú hafði hann náð í hönd Bar-
böru, sem hann kysti í ákafa. Barbara
stóð eins og stirðnuð. Hertoginn slepti
ekki hönd hennar, en sagði ertnislega:
»Heyrðu, fagra flónið þitt, ætlarðu að
neita gæfu þinni? Manstu ekki að eg er
sonuf konungsins?« Það var of skuggsýnt
til þess að eg gæti séð hana vel. — Hann
hélt áfram í lægri róm: »Og eg get orðið
konungur — merkilegri hlutir en það
hafa komið fyrir. — Hvað mundir þú
segja um að verða drottning?« Hann hló
um leið og hann spurði. Hann var ekki
nógu mikill undirhyggjumaður til þess að
geta látið sem hugur fylgdi máli. »Lofið
þér mér að fara«, heyrði eg hana hvísla
nieð titrandi bænarróm. »Jæja, í kveld
skaltu fá að fara, ástin mín, en eg verð
að fá koss fyrst — það sver eg!« Hún
Var orðin hrædd og reyndi að komast frá
konum með góðu: »Þér hafið tekið hönd
^ína til fanga, yðar tign«, sagði hún,
»þér getið gert við hana eins og þér vilj-
Jð«. »Hönd yðar! Nei, í þetta sinn vil eg
fá að kyssa yður á munninn!« hrópaði
hann og tók utan um hana. Nú þoldi eg
ekki mátið lengur — og eg var búinn að
halda mér í skefjum talsvert lengur, en
mér var geðfelt, vegna þess að hingað til
hafði eg séð að bezt væri að láta hana
vera eina um að verja sig. En nú var eg
kominn að takmörkum þolinmæði minn-
ar. Eg kom fram fyrir stólinn, en á næsta
augnabliki flaug eg í fylgsni mitt aftur.
Monmouth stóð kyr. Með annari hend-
inni hélt hann um hönd Barböru og hinni
um mitti hennar. En hann sneri andlit-
inu að uppgöngunni. Þar uppi heyrðist
mannamál, og hann hafði heyrt það —-
eins og bæði Barbara og eg höfðum
heyrt það.
»Hér má enginn fara út!« heyrði eg
Carford hrópa í skipunarróm. »Farið þér
frá, sir«, var svarað með rólegri en valds-
mannslegri rödd. Carford hikaði allra
snöggvast, en svo hröklaðist hann til hlið-
ar upp að veggnum, eins og honum væri
í mun að gera sig eins fyrirferðarlítinn
og auðið yrði. Maðurinn, sem kom niður,
gekk hægt og rólega, en hiklaust þvert
yfir salinn, þangað sem Barbara og her-
toginn stóðu. Uppi yfir okkur heyrðist
fótatak og' mannamál. Ráðstefnan í mál-
stofu konungs var enduð, og þeir, sem
þar höfðu verið, voru á leið til herbergja
sinna; en eg veitti þeim enga athygli. Eg
starði aðeins á þennan mann, sem leyfði
sér að trufla hertogann. Nú þekti eg
hann. — Það var M. de Perrencourt.
Hann gekk beint að Monmouth, sem virt-
ist vera orðinn að steingerfingi. Eg sá,
þrátt fyrir hina daufu birtu að andlit
hans var alvarlegt og ákveðið í hverjum
drætti — en eg gat ekki séð augnaráð
hans — en það er það, sem bezt getur
sagt um skap mannsins. Carford lét ekki
á sér kræla. Barbara sjálf var grafkyr,
eins og stirðnuð, en augu hennar fylgdu
hreyfingum de Perrencourts. Hann stóð
20*