Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 3

Nýjar kvöldvökur 9
Apríl-júní 1952 ® XLV. ár, 2. hefti
Margrét Sigfúsdóttir:
Valgerður.
(Framhald.)
Valgerður var búin að greiða sér og klæð-
ast dagfatnaði og sat nú litla stund við borð-
ið með hönd undir kinn. „Ég hef enga eirð,“
sagði hún við sjálfa sig, „fyrr en ég veit,
hvernig erindi mínu hingað reiðir af. Það
koma vonandi engir í sjúkraerindum í dag,
og fyrsti tími er beztur. Væri hann nú dá-
inn! Nei, ég vil ekki hugsa mér það.“
Hún stóð rösklega á fætur, greip hatt og
létta kápu og gekk af stað í áttina til græna
hússins. Hún fór þó ekki eftir götunni, held-
ur fyrir ofan liúsin, sem stóðu á víð og dreif
sum með lítinn, ræktaðan blett og girtan
umhverfis sig, en önnur á herurn melum
eða óræktuðum móum. Hjá einu slíku húsi
var ofurlítill blómagarður, sem hún nanr
staðar við og við til að atliuga blónrin. Húsið
bafði einlrvern tíma verið málað rautt, en
var nú orðð skellótt og vanhirt. Öðru megin
við opið og frenrur lágt anddyri stóð opinn
gluggi, og út um lrann lreyrðist sár og ákaf-
ur barnsgrátur.
Valgerður stóð kyrr og Jilustaði. Var
hugsanlegt, að ungbarn lrefði verið skilið
eitt eftir í lrúsinu? Ef til vill hefði móðirin
farið frá því sofandi og brugðið sér í búð,
eða þá aðeins ofan að læk nreð þvott. Val-
gerður hikaði við og var efins um, hvort
bún ætti að fara inn og hugga barnið. En
þá lreyrði lrún þýða karlnrannsrödd fyrir
innan:
„Vertu nú ekki alltaf að skæla, litla kríl-
ið mitt.“
Valgerður hrökk við og roðnaði í andliti.
Hún varð að vita vissu sína og gekk lrik-
laust gegnunr anddyrið og drap að dyrum
á innri hurðina.
„Konr inn,“ heyrðist svarað sönru rödd-
inni fyrir innan. Valgerður opnaði lrurðina
og gekk inn fyrir.
Þetta var ein lrinna mörgu fátæklinga-
rbúða, þar senr sama stofan var allt í senn:
eldlrús, dagstofa og svefnherbergi. Logaði
þar glatt i eldavél frammi við dyrnar, en
innar stóðu tvö rúnr yfirbreidd, og í því
þriðja lrvíldi ganrall maður, hvítur fyrir
lrærum. Andlit lians var frítt osr róleert.
Hann lrélt annarri lrendi í barnsruggu-
stokk, er stóð fyrir framan rúmið, og í rugg-
unni spriklaði og hljóðaði eins til tveggja
ára barn.
Valgerður gekk að rturrinu og bauð góðan
dag.
„Hver er þar?“ spurði gamalmennið, og
nú veitti lrún því eftirtekt, að lrann var
blindur. Hún nefndi sig og tók svo barnið
upp úr ruggunni, og þagnaði það strax við
lrreyfinguna.
„Ég lreyrði lrljóðin í þessu kríli og hélt,
að lrún væri kannske alein í húsinu," sagði
Valgerður eins og til afsökunar á franrkomu
sinni.
6