Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 33

N. Kv.
KONA VÉLFRÆÐINGSINS
71
hún, — ég verð bráðum vitskert ai' að heyra
það orð nefnt.
— Jæja, þá það, andvarpaði hann, og stóð
á fætur. — Ég verð þá líklega að aka einn,
áhugaefni okkar eru bersýnilega svo ólík, að
við getum ekki setið í sama vagni!
Að því búnu fór hann og skellti hurðinni
á eftir sér.
Henni flaug fyrst í hug að hlaupa á eftir
honum, faðma hann að sér og biðja liann
fyrirgefningar. En þegar á átti að herða, gat
hún ekki fengið það af sér. Með tárin í aug-
unum stóð hún í sömu sporunr, þangað til
að hún heyrði að bíllinn var settur í gang
og kominn af stað úti á götunni. Þá flýtti
hún sér út að glugganum, og kom einnritt í
tæka tíð til að sjá liann hverfa fyrir hornið.
— Já, látunr lrann bara aka, fnæsti hún, —
í þetta skipti lref ég tapað, en í næsta skipti
skal ég vinna. Hingað til hefur hann ætíð
hitt nrig heima, en nú skal hann fá að konr-
ast að raun unr, hvernig er að koma lreim að
nrér fráverandi. — Hún réði það af að láta
heinrilið eiga sig, og borða heldur á nrat-
söluhúsi; ltvers vegna ætti hún líka að híma
alein heima á sunnudegi?
Þegar hún konr út á götuna, virtist henni
hún vera í nriklum bardagahug, — þetta
var líka örþrifaráð. Hún gaf bílstjóra í tóm-
um bíl bendingu og sagði honum að aka
með sig til einhvers bezta matsöluhússins; —
hún ætlaði ekki að taka af lakari endanum
þenna daginn.
Yfirþjónninn hneigði sig fyrir henni og
bauð henni sæti við borð á ágætum stað —
en einmitt í sanra vetfangi var þarna ein-
hver, sem kom lipurlega við handlegg henn-
ar.
— Ungfrú Thunberg, þetta konr sannar-
lega flatt upp á nrig!
Hún leit við og sá fyrir sér andlitið á fyrr-
verandi yfirmanni sínum, forstjóra Stál.
Hún hafði verið einkaritari lrans, áður en
hún gifti sig — og þetta síðara vissi hann
bersýnilega ekkert unr. Hún tók samstundis
þá ákvörðun, að skýra honum ekkert frá
því. Hann var orðinn lítið eitt nreira grá-
hærður yfir gagnaugunum. Annars var hann
alltaf jafn nryndarlegur og spengilegur, og
þess vegna leit liann út fyrir að vera yngri,
en hann var í raun og veru.
— Já, það eru orðin þó nokkur ár síðan
fundum okkar bar saman, sagði hann; —
lrvað segið þér við því að sýna nrér þann
sónra að leyfa mér að vera i félagsskap nreð
yður?
Hún kinkaði kollinum, og yfirþjónninn,
sem hafði beðið til þessa, fór nú með þau að
borði, sem var lræfilega langt frá hljóm-
sveitinni.
— Það er ég senr býð, hvíslaði forstjórinn,
nreðán þau rannsökuðu nratseðilinn. Og án
þess að bíða eftir svari, skýrði hann þjónin-
um frá, lrvers hann óskaði. Hún varð hljóð
við að lilusta á alla þessa matarrétti, senr
lrann taldi upp. Það yrði sannarlega mið-
degisverður að tarna!
— Forstjórinn þarf ekki að greiða fyrir
nrig, sagði hún, þegar þjónninn var geng-
inn frá þeim, — ég konr hingað til að
borða, og ég vil helzt borga sjálf fyrir mig.
— Kæra ungfrú, Saja, slíkt kemur ekki
til mála — það eru meira en finmr ár, síð-
an ég lref séð yður, og því get ég ekki farið
franr á minna við yður, en að þér þiggið
boð mitt, þá loksins fundum okkar ber
aftur saman.
Hún hafði veitt því eftirtekt, að hann
nefndi lrana nreð skírnarnafni — það hafði
lrann að vísu gert fyrr — þegar enginn
heyrði til.
— Nú, jæja þá, sagði hún brosandi, — ég
verð þá líklega að nriskunna mig yfir yður.
Þetta varð mjög dásamlegur miðdegis-
verður. Saja fann að hún lifnaði öll við,
er hún varð þess vör, að einhver lét sér
annt um lrana. Sannarlega var Stál for-
stjóri mikill aðdáandi lrennar og það á
svo viðkunnanlegan og unaðslegan hátt.
Það var langt síðan, að hún lrafði skenrnrt