Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 28

66
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
,,Hvað hefurðu hugsað þér með þessu?“
spurði hann.
,,Að minna ykkur á sögu, sem gerðist
suður í Jungshoved-léni fyrir nokkru. Þar
voruð þið samankomnir, álíka margir sem
hér í kvöld, þar pínduð þið gamla aðalsfrú
og drápuð vinnukonuna hennar.“
,,Þá sögu kunnum við nii utanbókar,“
sagði Ziegler og leit hæðnislega til Kern-
boks.
„Þá grét ég yfir dánu stúlkunni," sagði
Ib.
„Jæja, gréztu, vesalings barnið. Það hef-
ur verið hjartnæm sjón.“
„í kvöld ætla ég að liefna hennar,“ sagði
Ib, „það skuluð þíð fá að sanna.“
„Það er nú ekki víst, að þú fáir stundir
til þess,“ svaraði Ziegler og hljóp fram á
móti Ib, en Kernbok gekk á rnilli þeirra og
sagði: „Láttu hann ljúka máli sínu.“
Ziegler gnísti tönnunr af bræði. „Eruð þér
aðalsmaður, Kernbok höfuðsmaður,“ sagði
hann, „að Jrér dragið taum Jressa bónda.“
„Eruð Jrér aðalsmaður?“ endurtók Ib
háðslega. „Þér sem rekið stríð eins og ræn-
ingjahópar, sem svívirðið, ekki ykkar eigin
heiður, því að hann hefur aldrei verið ykk-
ar eign, lieldur nafn hinnar heiðvirðu
sænsku Jrjóðar, sem talið er að þið berjist
fyrir.“
„Djöfullinn sjálfur! “ öskraði Ziegler.
„Úr vegi, Kernbok! Heyrið þið ekki, að
hann svívirðir okkur?“
„Ég svívirði ykkur ekki,“ svaraði Ib, „en
ég ætla að sprengja ykkur alla í loft upp.“
,,Þú!“
„Gangið út að glugganum og athugið,
hvort undirbúningur minn er ekki í fullu
lagi.“
Foringjarnir þustu út að glugganum og
sáu þá svarta rönd í snjónum, alla leið frá
kjallaranum og út yfir brúna á borgarsík-
inu. Og Jrar stóð gamli ráðsmaðurinn á
verði með ljósker í hendinni. Meðan for-
ingjarnir beindu allri atliygli sinni að Jressu
alvarlega fyrirbæri, lagð Ib hönd sína á öxl
Kornboks og hvíslaði:
„Komið með nrér!“
Höfuðsmaðurinn hikaði andartak, en Ib
dró hann með sér yfir að leynihurðinni í
veggjriljunum, Jrrýsti þar á einn ferhyrn-
inginn og ýtti síðan liöfuðsmanninum út
um opið. Ziegler hafði mi litið \’ið og hljóp
Jregar á eftir Jreim. Ib nam staðar í dyrun-
um, og er hann sá Þjóðverjann koma æð-
andi, steig liann eitt skref fram á móti hon-
um og dró sverð sitt úr slíðunr.
„Yður hef ég haft augastað á síðan forð-
unr í Örremandsgaard." sagði Ib og stökk
snögglega að Ziegler og sveiflaði sverði
sínu, og er lröfuðsmaðurinn lrörfaði und-
an, gerði Ib árás og renndi sverði sínu
gegnunr brjóst Zieglers. Tveir foringjanna
hlupu til hjálpar, en Ib var þegar kom-
inn að dyrunum og lokaði Jriljunni á eftir
sér. Og er Þjóðverjarnir komu að arnin-
um, heyrðu Jreir, að slánni var hleypt fyrir
hinunr nregin og kallað var sterkunr rómi
og dimmum:
„Biðjið nú fyrir ykkur sem snöggvast,
aumingjarnir, bráðunr verður Jrað of
seint.“
Blóðið streymdi út yfir gólfið, þar sem
Ziegler lá fallinn. Hann stundi þungt og
lyfti lröfði lítið eitt og teygði fram hönd-
ina og hvíslaði:
„Reynið lrinar dyrnar og farið á eftir
honunr, áður en Jrað er orðið of seint.“
En það var Jregar orðið af seint. Ziegler
blótaði kröftuglega og lrné stynjandi niður
og var þegar dauður. Einn Svíanna reyndi
að opna aðaldyrnar, en varð fljótt að lrætta
Jrví, er liann minntist þess, að hann hafði
sjálfur aflæst dyrununr og stungið lyklin-
um í vasa Kernboks. Félagi lrans stakk rýt-
ingi inn á milli skrárinnar og dyrastafsins
og ætlaði að reyna að opna þannig, etr
rýtingurinn brotnaði. Þeir reyndu á ný
og voru þá heppnari. Hurðin spratt upp,
en þá kom í ljós, að Ib hafði dregið stærðar